Ontwerp voor een advertentie.
Gezocht: saxofonist, die aan de volgende eisen voldoet:
Variabele sonoriteit met voorkeur voor Spaans circusgeluid anno 1932;
In staat de indruk te wekken, dat iedere gespeelde frase zeer moeizaam verzonnen is;
Voorts dienen melodie en ritme duidelijk gericht te zijn op een herleving van de Noordhollandse folklore (wat dat ook wel wezen mag), zonder in deze opzet te slagen;
Voorts een wat regressie houding ten aanzien van de nieuwere jazz (rebop en bebop) – voorgestelde favorieten zijn: Hershel Evans en Johnnie Hodges;
Een zodanig hanteren van de bekendste akkoordenschema’s, dat improvisaties op bedoelde schema’s in een pre-herkenbaar stadium blijven;
Ten slotte dient de kandidaat geneigd te zijn, om in zijn improvisaties fragmenten te verwerken, waarin toonhoogten met de beste wil van de wereld niet te onderscheiden zijn.
*
Gyorg Ligeti werd in het kader van een wetenschappelijke conferentie gevraagd, om te spreken over ‘de toekomst der muziek’. Er was hem voor het houden van zijn referaat een kwartier toebedeeld. Ligeti besloot, omdat hij van de toekomst der muziek niets afwist, in het hem toebedeelde kwartier niets te zeggen, maar wel op te tekenen wat er in dit tijdsbestek in de zaal zou gebeuren.
1ste minuut: Ligeti verschijnt en schrijft op een schoolbord ‘de toekomst der muziek’ – zwijgt.
2de minuut: De zaal wordt onrustig, gekuch en geschuifel.
3de minuut: De onrust neemt gestaag toe.
5de minuut: Een oudere heer loopt weg, roept bij de deur iets waarin het woord ‘Unfug’.
6de minuut: Geschreeuw, tumult.
7de minuut: De ter beschikking gestelde tijd is nog niet voor de helft verstreken – Ligeti wordt van het podium gesleurd.
*
Aaangenomen dat de meeste adequate vorm kritiek die is, waarbij de kanalen waarlangs het te kritiseren object kan worden benaderd, analoog te zijn met de kanalen waarlangs de kritiek kan worden benaderd, is muziekkritiek de minst adequate kritiek.
Aangenomen dat muziekkritiek meer adequaat is naarmate het te kritiseren muzikale object zich laat visualiseren - bij voorbeeld door middel van een partituur - wordt jazzkritiek in inadequatie slechts overtroffen door kritiek op informele muziek (pianoconcert van John Cage, Micro I van Takehisa Kusugi).
Vraag: hoe zit het met luisteren naar een voorlezer van muziekkritiek?
*
3 -7-’65, in de kuil ( = Kelder) van de bowling, te ’s-Geveningen zingt/spelen An Burton, Frans Elsen, Ruud Jabobs, en Peter Ypma.
Cherokee: Frans speelt indrukwekkend kundig op een nogal valse piano. Exact en volgens de officiële doctrines der Flanagan-Hancockleer wordt een en ander op deze zomerse avond tot genoegen geregeld.
Bij nader inzien is hier een sextet aan het werk - een levensgrote spiegel achter het podium vermenigvuldigd iedere participant met twee. Dat wil zeggen: .dlegereg negeoneg tot dnova esremoz ezed po redna ne nee tdrow reelkcocnaH-naganalF red senirtcod eleiciffo ed sneglov etc.
*
Art Tatum speelt Rosette. D. zegt: ‘Nou hoor ik, waar Powell het een en ander vandaan heeft gehaald.’
Zou het ook mogelijk zijn, dat Powell Tatum heeft beïnvloedt? Tatum irriteert al als ik maar ergens geringe pijn voel. Zou dat te maken hebben met de hoeveelheid muzikale informatie die per tijdseenheid wordt verstrekt, of met het hoge renundantie-percentage van deze muzikale informatie?
Iemand die zojuist zijn knie heeft gestoten, kom je toch niet aan boord met gedetailleerde beschrijvingen van bustochtjes, familieverhoudingen of maaltijden!
