big cat people

onvoorzichtig met ledematen en een schommelstoel
een spanwijdte verwijderd van de buitenwereld
tussen ons: gaas
dit is een stoplicht en ik moet op het knopje drukken
oversteken anders staan we allemaal stil
ik vergeet te brullen
kijk, dit is de wereld of ik nu vrouw ben of tijger
een man met een matje om mijn verhaal te vertellen
een pluche gezelschap in de binnenkant van een paaseitje
een van hen schudt de kaarten
de vrouw geeft water terug aan het meer
ze is groter dan alle sterren bij elkaar
de leeuw op de hoogste steen willen zijn
vanuit mijn territorium toekijken
hoe geliefden uit elkaar getrokken worden
zichzelf van binnenuit opeten totdat er niets meer over is
er is niks om te helen
digitale aanraking
als het niet in mijn habitat materialiseert is het niet echt
in de praline van een groot paasei
met een kappersschaar mijn teennagels knippen
mijn blauwe plekken in kaart brengen
het belang van kruipen over een plakkerige laminaten vloer
te ijsberen als een grote kat
op een dag wakker worden en toekijken hoe ik op de bank tiger king kijk
of een tarotlezing houd voor mijn knuffels aan de keukentafel
weer een andere versie ligt in de gang
haar buik in het laatste reepje zon
glazige ogen naar het plafond gericht
ze wacht

klimop

de lichten in de gang schijnen op glazen hokjes
aan beide kanten van de gang
vrouwen tegen de randen gedrukt
vanuit een speaker de stemmen van politici
en mannenrechtenactivisten
vrouwen willen overmand worden
ik groei verder dan de afwas
uit mijn vingers ontstaat klimop om de wereld mee te bestuderen
tussen de glazen door reikt het naar de leidingen
ik zou alles kunnen zijn alles kunnen bewijzen
de liaan omringt de mensen die een assertiviteitscursus aanraden
bootst een lichaam na aan de vergadertafel
ik pak mijn lichaam in als het afwaswater is afgekoeld
waar ik de zee in ren wortelt de klimop onder het zand
een nieuw soort veiligheid om op terug te vallen
een lichaam met een politieke boodschap in de zee laten verdwijnen
de meningen onder water treffen met de uiteindes van de klimplant
samen zetten we de zeehonden op tegen de vorm van mensenlichamen

nestelen in een schaduwspel

op een balkon beeld ik mijn lichaam uit in de schaduw
in de hoek tussen vloer en muur wordt alles omgevouwen
mijn ledematen vergroten smelten samen
het vloeibare lichaam slokt de herinnering aan de details op
tot het geen definitie meer heeft
ik beweeg niet tot de verschuivende zon mijn schaduw heeft uitgewist
op een druk verkeersorgaan bouw ik mijn lichaam
met gewapend beton hol genoeg
om als ruimte beschouwd te worden
bij zonsondergang schijnt de zon naar binnen
in mijn betonnen binnenkant nestel ik in een schaduwspel
de anonimiteit van een vlak
overeenkomen met ieder lichaam