glorie zij de drerrie onder de januarizon

ik beloof eeuwige trouw aan de versleten gebedssnoeren in de rechterhand
lucky strike sigaretten in de linker
de januarizon laat de onbedekte delen van hun bruine huid glinsteren
en ik geloof voor een paar seconden in een toekomst waarin we ons allemaal geliefd voelen

ik zweer in de naam van alles wat heilig is
de dvd’s van francis ford coppola in de kofferbak, baysar afdrukken op de mondhoeken, zijtassen groot genoeg om alle zondes in te verbergen, te klein om de onvoorwaardelijke liefde van de moeders met zich mee te dragen, nooit volgroeide baarden waar knoflookolie overheen wordt gesmeerd, het begrip voor de kopstoot van zidane, verse munt van de zaterdagse markt, de 101Barz beats by esko megasessie, bewaarde gevangenisbrieven waarin God bij elke regel betrokken wordt

en youssef rapt ‘een paar broeders zijn al dood, zitten vast of naar de kanker’
en sofiane vertelt ‘ik heb een engel en een duivel die tegen mij spreken’
en abdessamad zegt ‘ik zag vele richting bajes, weinig teruggekomen’

er is niemand die de zachte jongens wil eren
geef mij maar de zonnebloempitten in broekzakken, moedervlekken in de vorm van een dorp dat niet meer bestaat maar waar de vaders elke nacht nog over dromen, trillende handen tijdens de huwelijksnacht, watermeloen sap op witte t-shirts, boze blauwe brieven proberen te vertalen naar een antieke taal, boxershorts met gaten, veterstrikdiploma’s met de namen verkeerd gespeld, vier dagen oude couscous in de trommel, koran in het dashboardkastje

voordat de torens vallen voordat de ribben kneuzen voordat de wasbakken rood kleuren voordat de littekens geboren worden voordat de lichamen veranderen in schietschijven

oh zachte zachte jongens onder de januarizon
schenk mij de zondes en zachtheid en dan komen wij er samen uit
oh zachte zachte jongens onder de januarizon

ode aan alles wat gezegd wordt tussen de mannen van wie ik houd

alle mannen van mijn bloedlijn op een rij
bruin, ruikend naar de kruidenafdeling & willekeurige fouilleringen op het vliegveld
heilig & op zoek naar een plek om thuis te noemen tussen twee     landen
mijn mannen die alleen met een gehoorzame vrouw willen trouwen
           ik blaf & bijt vingers totdat ik bloed zie
mijn mannen die niet begrijpen waarom een vrouw haar haren zou willen vertonen aan de wereld
        ik laat de tondeuse over mijn hoofd glijden
        totdat ik niets meer waard ben
        alles wat ik te bieden heb
        ligt nu op de grond te zondigen

eens omschreef mijn man mij als een tarzanvrouw omdat ik mijn harde stem wil laten horen in dit huis dat we samen opgebouwd hebben

mijn man zegt dat ik nog maar een paar goede jaren heb voordat ik behoor tot de vrouwen wiens tijd verstreken is
            ik mag vooral niet moeilijk doen
            ik moet vooral geen eisen stellen

want voor je het weet word ik ingehaald door kinderen sorry ik bedoel meisjes ik bedoel natuurlijk vrouwen want ik heb mijn mannen niets meer te bieden
nu mijn klok is gestopt met tikken

hoe jonger hoe beter
hoe vruchtbaarder
hoe onschuldiger
hoe puurder
hoe ze nog makkelijk in een vorm naar keuze te gieten is

ik zeg natuurlijk niet dat mijn mannen dit niet mogen zeggen
wie ben ik met dit lichaam & deze zondes om vingers te wijzen en te verbieden?
wie ben ik om hun vorm van verbroedering in een koud, vreemd land te verbreken?

ze hebben het niet over mij, toch?
ik ben de dochter van het zusje van het nichtje van
        mijn eer nog steeds veilig verborgen
          mijn bloed nog in mijn lichaam  klaar om te
             vloeien op een wit laken

dus wanneer mijn mannen zeggen dat de vrouwen van tegenwoordig goed zijn voor niets
dan hoef ik mij niet aangesproken te voelen

wanneer mijn mannen zeggen dat de foto’s haar schuld zijn
wanneer mijn mannen roofdieren verdedigen
wanneer mijn mannen samenkomen

dan hoef ik niet te blaffen  dan hoef ik niet te bijten