Ter gelegenheid van De Gids over Herman Franke die het genre van de notuul uitvond - zie zijn bundel ‘Notulen’ - schreef een aantal (oud-)studenten van de Rietveld Academie eigen notulen voor De Internet Gids.
Hij had zijn voeten tegen de rand van het bed gezet. Zijn lange benen volgden precies de knik waar het matras overging in de houten bedombouw. Hij staarde naar een foto, apathisch. Ik vroeg me af waarom de muziek zo hard stond. We praatten niet, dus onze stemmen hoefden het geluid niet te overschreeuwen. Ik voelde het in mijn lichaam, het deed mijn nek kloppen. In elke hoek van de kamer hing een grote zwarte box. Ik lag met mijn buik omhoog op het zware kleed. Mijn vingers woelden door de lange haren, ik probeerde de klitten eruit te kammen. Ik lag precies onder de lamp waarvan de punt zich op mijn navel richtte. Ik stelde me voor hoe de lamp los zou laten en mijn buik zou doorboren om zo zijn weg naar beneden te vervolgen. Door het plafond van de ruimte onder ons, en die daaronder en die daaronder. Negen verdiepingen naar beneden. Misschien zou hij door het gat komen kijken en zich afvragen hoeveel meter de lamp zich nu van hem scheidde.
Maar hij zat nog steeds, schijnbaar onbewogen op het bed met de zachte witte lakens. Zijn benen leken vanuit mijn perspectief een driehoek te vormen, met zijn hoofd dat er lijzig bovenuit stak. Ik kon met mijn elleboog net zijn tenen aanraken, als ik dat wilde. Ik keek naar hem. De foto hield zijn ogen schuil. Hij hield inmiddels in zijn rechterhand een schaar. Hij wachtte even voordat hij de foto doormidden knipte. Het rechterdeel belandde op zijn broek. Door de harde muziek heen hoorde ik hem zacht huilen. Ik deed mijn ogen dicht en bedacht me hoe vreemd de wereld zou zijn als alles door de helft was.
