De stad die er nooit was

Nooit heb ik je met meer liefde horen vertellen
over de stad die niet bestond

Over het grote huis aan de rand van het stadspark
waar je niet woonde

Over tramlijn 13 die je met omwegen bracht
naar niet bestaande buitenwijken

Over de schouwburg waar je iedere avond luisterde
naar nooit gespeelde muziek

En later over je grootse entree in diezelfde niet bestaande schouwburg
Hoe iedereen je bewonderde in je fluweelrode jurk
toen je gezongen had

Dat je na iedere voorstelling
een glas wijn dronk in café Temps Perdu met een echte heer
die altijd je hand kuste en je wilde trouwen

Dat je iedere morgen sprak met de smoezelige dame
- un peu fou, zei je -
op het bankje in het plantsoen dat er niet was

Hoe ontroerd je kon raken
door de lichtval in de winterse platanen
op het plein dat er nooit gelegen heeft

Zo prachtig, zo prachtig allemaal, zei je zacht,
terwijl je mijn arm vasthield om niet te vallen