Dirk Vis bezoekt het huis van God en bespreekt Zijn interieur
De Nederlandse Grondwet is op 29 maart 200 jaar oud en dit is voor De Internet Gids een uitstekende aanleiding om u de wet voor te schrijven in de vorm van De Grondwet-variaties. Dichters, schrijvers, kunstenaars en juristen nemen ieder één van de huidige grondrechten als uitgangspunt voor een nieuwe bijdrage.
Artikel 13 van de grondwet gaat over briefgeheim, of zoals we dat tegenwoordig noemen: privacy. Om daar werkelijk iets verstandigs over te lezen verwijzen we naar het recente Gidsnummer over privacy, met daarin de onovertroffen artikelen van Lynn Berger (abonnees only) en Merlijn Olnon (voor iedereen beschikbaar). Zoals Amerikaanse wolkenkrabbers geen dertiende verdieping hebben, zo is de dertiende Grondwet-Variatie gewoon nog een variatie op artikel 12: huisrecht.
Het huis van God is een van de weinige huizen, waar iedereen die naar binnen wil automatisch toestemming krijgt van de Bewoner. Tegenwoordig komen mensen vooral bij God op bezoek om foto's van Zijn huis te maken en ik ging ook alleen maar naar binnen, omdat er "misschien wel een artikeltje in zit". Er is geloof ik niemand met meer huizen dan Hij. God heeft wel een aantal favoriete optrekjes, waarin Hij veel moois aan huisraad heeft uitgestald. Enkelen daarvan staan in Beieren, voorbeelden van vroege barok tot late rococo. Kerken met koperen koepels en met schilderingen die de kerk fictief aan alle kanten eindeloos uitbouwen. Al het marmer is echt. Op een marmerblok zit een vergulde lijst met daarin een andere marmersoort. Sculpturen vloeien uit de muren. Overal zitten krullen. Er is geen ongebruikt stukje muur. De zuilen op het altaar zijn gedraaid, alsof de beeldhouwer bij het ontwerp hallucinogen op had. Engeltjes, naakte kereltjes – waarom toch altijd baby's? – van gips zitten op de zuilen en steken soms half uit de muur: engelenhoofdjes, engelenbeentjes. Wanneer je eerst een beschilderde krul van stucwerk hebt, daarna een onbeschilderde krul van stucwerk, dan een geschilderde krul die doet alsof-i van geschilderd stucwerk is en daarna een geschilderde krul die doet alsof-i van onbeschilderd stucwerk is, dan lijkt het of er naast de dimensie waar je instaat, vlak naast je meerdere dimensies zitten, waar je bijna in kan stappen. Dit is niet het Droste-effect, maar een uitbeelding van het regressie-probleem, waar je zelf middenin staat en met als oplossing natuurlijk meteen dat het geen echt probleem is, maar slechts illusie. Zonlicht straalt binnen door getint glas en vormt het toppunt van het altaarstuk. Ik weet niet of die krullen iets betekenen, maar de hele kerk schreeuwt het uit. Het is niet moeilijk voor te stellen dat deze hele krullenbende doordraait als je even niet kijkt. Een trillende, lillende massa, die maar voor even gestold lijkt. Via doorkijkjes, onder bogen langs zuilen, lijkt het alsof je in de organen van een vreemd wezen kijkt. Bij binnenkomst stap je niet alleen het huis binnen, maar ook de bewoner.
