Twee gedichten

Het kronkelt wrang om mijn tong
laat een natte smaak los als ik zuig en ik zuig,
en steek mijn rechterhand op, ik mag wat zeggen
maar de meester onderbreekt me –
doe die capuchon af, doe dat touwtje uit je mond,
dan kunnen we horen wat je zegt –

met mijn tong duw ik de veter naar buiten
hij bengelt uitgekauwd als een drogende paling
of een zeeslang in het want, en met mijn handen
trek ik mijn hoofd uit mijn trui het ruisende licht
van het klaslokaal in –

dat is de S van slang, meester –
heel goed, de S van slang jongens en meisjes
heeft iedereen dat gehoord? –

iemand in mijn ooghoek knikt, en ik wip
trots op mijn stoel, de S van slang

de S van slang klimt langs mijn hals, mijn kaak,
mijn mond in, langs mijn kiezen ligt hij
en omstrengelt langzaam wat ik heb gezegd

In IJsland komt heet water uit de aarde
ik sta bovenaan de trap, naast mij is een rotswand,
aan mijn voeten een vallei vol Noormannen

kleine watervallen vormen op de treden van de trap
poelen vullen zich, vermeerderen, mijn pyjamabroek
zuigt zich aan mijn dijen vast, dunne stroompjes splitsen af

ze ziet mij staan, ze wenkt – kom maar hier,
doe je broek maar uit – ze sleurt mij over de kliffen,
de trap af, door de fjord, naar zee – hup, armen omhoog! –
mijn hoofd wil er niet uit, hete regen

ze trekt, het scheurt aan mijn oren –
goed overal schrobben – ik schrob, ik ben Leif Ericsson
met mijn krommende spanen sla ik hard op de golven
tot ik land zie in het Westen

het klaart op en het gordijn schuift opzij voor de zon,
die mij optilt, die mij afdroogt en weer aankleedt
in zacht katoen – hier, je blauwe hemd,
daar hou je toch zo van?