Ik zit op kantoor, dus ik besta. Lees het korte verhaal van Roos van den Eerenbeemt over een werkplek met een verstelbaar voetensteuntje tussen onregelmatig schijnende tl-lampen.
Meerdere malen heb ik het kantoorleven geprobeerd, onder andere bij stadsdeel Zeeburg. Ik had een vaag idee van volwassenheid bij ‘op kantoor’. Wat ik tegenkwam was ruimtes van tijd om dingen te doen die ik nog steeds niet begrijp. De omgeving was vrijwel inwisselbaar; een grijs tapijt, het bureau was beplakt met laminaat en er hingen tl-lampen die ongenadig onregelmatig schenen. Het raam kon niet open omdat het luchtreguleringssysteem ontregeld zou raken. Ik had een verstelbaar voetensteuntje.
Er moesten mensen doorverbonden worden naar andere mensen die op raadselachtige wijze nooit aanwezig waren en daar moest vervolgens een terug-bel-notitie voor geschreven worden. Een notitie getypt op een kleverig toetsenbord en aangestuurd door een muis beslagen met een laagje vet. Als er niet om een collega verzocht werd kreeg ik verzoeken voor het legen van vuilcontainers waar ook een notitie van gemaakt moest worden want ook de mensen van het vuil waren doorgaans afwezig. Ik had een headset op om de telefoon mee te beantwoorden. Het leek op iets waarvan ik dacht dat het normaal was, dat iemand die een headset op had ook snel aan een huis en kinderen en een partner zou raken. Er scheen een veiligheid van de headset af te stralen, een symbool van rust en tevredenheid. Er is een reclameposter uit de jaren ‘80 van een vrouw met een gelukzalige glimlach op haar gezicht en zo’n ding op haar hoofd. Ik herinner mij dit beeld nu pas weer. Nadat ik de headset had afgezet was er vrij weinig veranderd. Ik vermoedde dat mensen oud konden worden op deze plek van gestolde tijd.
Op een ochtend op kantoor werd ik gebeld met het verzoek om een Attestatie de vita: Bij gevallen van overlijden worden pensioenfondsen geïnformeerd door de gemeentelijke basisadministratie maar levensverzekeraars worden hier niet van op de hoogte gesteld. Hierdoor hebben gerechtigden van een lijfrente-uitkering een akte nodig dat ze in leven zijn. Dit levensbewijs is te krijgen bij elk stadsdeelkantoor, ook niet-gerechtigden kunnen zo’n verklaring aanvragen.
De werkomgeving waarin ik mij bevond was een afspiegeling van mijn innerlijk leven. Ik had een baan nodig gehad die reflecteerde wat zich in mij afspeelde, in de hoop dat als ik mij aan die ruimte wist te onttrekken ik weer levend zou worden. Een paar dagen na het eerder genoemde telefoontje lag mijn bewijs klaar op de laatste plaats die ik mij voor kon stellen en de enige plek waar ik het kon krijgen.
De burgemeester van Amsterdam verklaart, dat blijkens de basisadministratie persoonsgegevens van de gemeente Amsterdam, in leven is:
Blogg, Rosita
Prinsengracht 743 G
1017 JX Amsterdam
2 december 1980 te Haarlem
Getekend, 03 februari 2010, Amsterdam
