In de zevendelige serie 'Ondertussen' plaatst Mariëtte Baarda het bestaan op een bescheiden voetstuk. Vandaag het zevende en laatste deel: Het retourneren van een Swivel Sweeper naar Telsell luidt een odyssee in.
Lees hier ook de eerdere delen.
Sommige mensen eten chocolade als ze liefdesverdriet hebben. Anderen gaan zich te buiten aan avontuurtjes. Ik bestelde een Swivel Sweeper.
Midden in de nacht bleef ik hangen bij een programma waarin een man en vrouw met Amerikaans accent demonstreerden hoe alles in de wereld sneller en ongecompliceerder kon. Na de ‘Xtreme Bra’, de ‘orthopedische ondersteuning’ die de boezem twee cupmaten vergrootte en de ‘Ab coaster’ voor perfecte buikspieren, was het tijd voor de Swivel Sweeper, een stofzuiger die het midden hield tussen een stokdweil en een kruimeldief. Ik ging er eens goed voor zitten. Toen het 0900-nummer voor de vierde keer in beeld kwam, pakte ik de telefoon.
Twee weken later lag er een plat Telsellpakje op de mat. Ik schrok. Hoe kon die stofzuiger in zo’n klein doosje zitten? Mijn bange vermoedens werden werkelijkheid toen ik de onderdelen uitpakte: het ‘innoverende vloerplateau’ was van waardeloos plastic, de ‘aluminium steel voor intens gebruik’ bestond uit fragiele stangetjes, ineen te klikken als een tentstok. Voor de vernedering officieel werd, moest ik acht uur wachten, want de batterij moest worden opgeladen.
En jawel: zoog de Swivel Sweeper op tv moeiteloos grint, aarde en herfstbladeren op, hier moest ik de stofpluizen eigenhandig de ‘borstelcentrale’ induwen. Toen bij het legen van het ‘zakloze stofcompartiment’ diverse onderdelen mee verdwenen in de prullenbak, was de maat vol. Ik besloot — zonder er erg gerust op te wezen — gebruik te maken van de ‘niet goed geld terug-garantie’.
Het bleek geen probleem de Swivel Sweeper terug te sturen, zo meldde ene Tiffany mij opgewekt bij het Telsellcentre, ik was voor retournering alleen verplicht een ‘verzendverzekering’ af te sluiten. En hier zat ’m dus de Telselladder onder het Telsellgras: het verzekeringsbedrag bedroeg meer dan de helft van het aankoopbedrag. Ik legde de telefoon neer en staarde naar het pakje. Toen belde ik opnieuw met Telsell-Tiffany-inkoop-goedemíddáág: ‘Ik kom hem zelf terugbrengen,’ zei ik. Ik zou daarbij zelf wel dienen als verzendverzekering.
Het bleef secondelang stil. Dat was ongebruikelijk. Langskomen was lastig, zo niet onmogelijk. Het kantoor was voor leveranciers, niet voor customers. Daarbij bevond de Telselloffice zich op een afgelegen industrieterrein en was het onbereikbaar voor openbaar vervoer. In de woordenstroom die volgde, demonteerde ik de Swivel Sweeper en bestudeerde ik het adres op de aankoopbon. ‘Ik kom er aan!’ riep ik, toen er eindelijk een komma in het betoog viel. Een retour Almere kostte zes euro. De verzendverzekering zesentwintig.
Vanaf station Almere Buiten nam ik een bus die zich hotsend en botsend een weg baande door een wijk waarvan de glasbakken nog moesten worden ingegraven. Bij de laatste halte stapte ik uit. Voor zover het oog reikte, strekte zich een met struiken begroeide vlakte uit. De chauffeur had de horizon afgetuurd en gewezen naar een vuilgele rookpluim in de verte. Daar moest het ergens zijn.
Klunend over bouwmaterialen, zandstormen trotserend en met de misselijkmakende lucht van een vetverwerkingsbedrijf in mijn neusgaten, begon het Swivel Sweeper-project allengs mythische proporties aan te nemen. Net toen ik het wilde opgeven, doemden in de verte de letters TELSELL op. Voor de glazen pui klopte ik het zand uit mijn schoenen. De receptie lag als een soort kookeiland in een reusachtig marmeren hal. Het meisje achter de balie liet bijna haar nagelvijl vallen toen ze me zag. Ik begroette haar met een opgewekt ‘Goedemiddag!’
Ik vertrok, zonder Swivel Sweeper en mét het aankoopbedrag. De glimlach zou de rest van de dag niet van mijn gezicht verdwijnen. In geen tijden had ik me zo goed gevoeld.
