Zoals zovelen had ook Sarah Arnolds zich voorgenomen deze zomer veel te lezen, maar ze moest ook zwemmen, dingen opruimen, leren werken met Adobe InDesign, bramen plukken, Koe Lo Yuk eten, en nu is ze te laat voor een verjaardag.
1 .
Op tijd komen is iets waar grote waarde aan wordt gehecht, maar zelfs wanneer tijd zich vermomt in panklare codes en regels, blijken we toch ook deels te moeten vertrouwen op intuïtie. De etiquetteregels leren ons dat in het geval van een verjaardagsborrel om vier uur ook kwart over vier kan zijn, maar niet twintig over vier; rond de klok van vieren is alles tussen tien voor vier en kwart over vier, maar absoluut niet half vier. Bent u te vroeg, blijf dan in uw auto zitten tot u met zekerheid kunt stellen dat het rond de klok van vieren is geworden, en parkeer die auto het liefst uit het zicht van de jarige gastvrouw die u voor het keukenraam kunt zien staan en die met een klein raspje dunne slingertjes citroenschil schaaft ter decoratie van de cocktail die u straks zult drinken, terwijl u voor haar boekenkast poseert en vol overgave zult praten over Hanya Yanagihara’s A Little Life, waarvan u beiden zult zeggen dat u er ontzettend om hebt moeten huilen, maar waar u beiden deze zomer eigenlijk niet aan toegekomen bent.
2 .
Hanya Yanagihara, is zij niet Japans? U weet toevallig dat dit niet zo is, maar ziet geen reden om de jarige gastvrouw te corrigeren nu ze begonnen is te vertellen over hoeveel ze wel niet van Japanse literatuur houdt. In plaats daarvan zullen uw gedachten afdwalen naar de keizer van Japan, die kortgeleden heeft aangekondigd erg uit te kijken naar zijn pensioen, zodat hij na 27 jaar eindelijk weer eens tijd zal hebben om te tennissen of de laatste van Griet Op de Beeck te lezen, of A Little Life, waarover hij veel goede dingen heeft gehoord. U, daarentegen, zult er niet eens meer aan beginnen; na deze avond zal het voelen alsof u uw kans op een oprechte ervaring van A Little Life voorbij hebt laten gaan.
3 .
Het is tijd voor de cadeaus. Niets vertraagt de tijd zo als een volwassene die in gezelschap een cadeautje uitpakt. Het pakje wordt enkele malen omgedraaid en van alle kanten bekeken; het plakband wordt zachtjes van het papier getrokken; en zo langzaam mogelijk wordt het papier uitgevouwen, gladgestreken, nooit gescheurd (“dit kunnen we nog gebruiken”). Geef een volwassene een cadeau en ervaar hoe de ruimte waarin jullie je bevinden verandert in een kuipje stroop, en dit alles omdat de jarige gastvrouw geen moment bezig is met wat er onder het papier verscholen gaat, maar enkel en alleen met de ogen van de gever en alle anderen die naar haar kijken, en met het gelijkstellen van haar ervaring tijd aan de tijd van deze mensen, opdat zij niet op hen voorloopt en te gretig lijkt. Het is, natuurlijk, een boek: De meisjes van Emma Cline, een keuze waar u zelf erg tevreden over was en die u gezien de titel wel toepasselijk leek. U bent er zelf een keer in begonnen, maar toen bent u iets anders gaan doen.
4 .
Wanneer de gasten vertrokken zijn en de vaatwasser is ingeruimd zal de gastvrouw De meisjes aan haar dochter meegeven, die binnenkort op vakantie gaat. Niet dat het boek haar tegenstaat, maar ze heeft gewoon nog zo ontzettend veel te lezen.
5 .
De dochter zal De meisjes meenemen op vakantie maar zal hem de hele week in haar koffer laten zitten. In plaats daarvan zal ze heel vaak en lang slapen, in een modderig kanaal zwemmen en aan de Vlaamse kust trek krijgen in Chinees.
Het is vrijdagavond, wat betekent dat je voor zesentwintig euro onbeperkt mag genieten van het buffet. In het midden van de zaak is een vijvertje aangelegd waar dikke roze vissen rondjes in zwemmen. Grote roze mannen scheppen tot drie keer toe hun bord vol en ze weet niet meer zo goed waarom ze hier ook alweer wilde eten.
Later zal ze aan de bar wachten tot haar vriend terugkomt van de pinautomaat, en ze zal zien hoe haar bord naar het luikje van de keuken wordt gebracht, hoe daar haar half opgegeten portie Koe Lo Yuk door twee anonieme handen zonder aarzeling op een dampende schaal verse Koe Lo Yuk wordt geschoven, even wordt doorgeroerd en dan naar het buffet wordt gedragen, waar de grote man zijn bord vult. Tot haar eigen verbazing bekijkt ze dit alles zonder enige afschuw maar juist met een enorme voldoening, omdat er, blijkbaar, gelukkig, voor alles een nieuwe kans, een plaats, een tijd is.
