In de rubriek Euroland telkens een parabel van Dirk Vis bij een product van één euro gefotografeerd door Eva-Fiore Kovacovsky.
Na vijven is hij alleen op kantoor.
'Schrijf op,' zegt zijn pennenbak. 'Ik ben een watje.'
De man denkt na.
- ‘Een pratende pennenbak? Pennenbakken kunnen niet praten.'
'Je hoort me toch? Ik ben een pennenbak en ik praat. Ja, dat is uitzonderlijk, hou verder je kop en schrijf op "ik ben een watje, maar nu is het mooi geweest en wil ik mijn eigen bureau."
- 'Maar ik wil helemaal geen eigen bureau.'
'Stil, schrijf door, het maakt mij niet uit wat jij wil. Het is voor mij. Waar waren we?'
- 'Bij “bureau”.
'Goed. "Met niks erop behalve mijn pennenbak." Dat ben ik.'
Hij krijgt nog een visie op het bedrijf in drie regels gedicteerd, waar hij behoorlijk enthousiast van wordt. Hij moet het briefje achterlaten op het bureau van zijn baas. Zo gaat het voortaan: zodra ze alleen zijn begint de pennenbak te dicteren.
'Wij gaan nog ver komen, maar eerst moet jij wat ruggengraat krijgen.'
Er volgen vele briefjes en bureaus. Hij wordt CEO van het bedrijf en daarna van een ander bedrijf. Bij het dicteren loopt hij nu soms vooruit op wat de pennenbak gaat zeggen. Vanwege het succes van zijn bedrijf komt hij zelfs op bezoek bij een actualiteitenprogramma.
'Wat is het geheim van je succes?' vraagt de presentator. Na premiers en volkszangers is deze CEO eindelijk eens iemand waar hij bewondering voor heeft.
- 'Altijd overwerken,' zegt de man die inmiddels grijs haar op de slapen heeft. 'En deze pennenbak.’ Hij zet de pennenbak op tafel. De mannen lachen.
- 'Mijn pennenbak wilde altijd al eens op deze tafel staan.'
Op een dag komt het zoontje van de man langs op kantoor. Het zoontje ziet de pennenbak, tilt hem op en krakerige vogelgeluiden en electronisch hoorngeschal klinken.
'Pauhauw,' zegt het zoontje, 'pwa pwa pwa.'
De pennenbak geeft licht en het plastic bloemetje erop draait rond. Hij weet niet waarom, maar hij moet denken aan de tuin der lusten.
'Mag ik hem hebben, pap?'
- 'Dat moet je aan de pennenbak vragen.'
Stil houdt het zoontje de pennenbak aan zijn oor.
'Ja, het mag.'
In de eerste week zonder pennenbak wordt fraude in het bedrijf ontdekt. Hoewel hij er niet echt iets aan kan doen, wordt hij verantwoordelijk gesteld en moet aftreden. Thuis zit zijn zoontje op het kleed in de woonkamer. Om hem heen liggen stiften en de muren zijn volgetekend.
- ‘Wat heb je gedaan?’
'Kijk, herten.'
- ‘Wat zijn al die blauwe lijntjes?'
'Dat is waar jagers de herten raken.’
- ‘Wat?’
‘Moest van de pennenbak.’
