De ezel is de mooiste onder de huilebalken (genus lacrimo trabes). Vooral als hij stil is.

Met betraande ogen, zo leeft de ezel. Hij laat zich slaan en klaagt luid. Hij laat zich liefkozen door kinderhanden en klaagt nog luider. Als hij je stom en zonder woorden aankijkt, spiegelen zijn ogen het heelal: altijd spleen.

Daarom denken de bewoners van de zwarte kust in Peru dat elk mens na zijn dood terugkeert als een ezel. Zij geloven daarin, maar hebben het tellen van ezels verboden.

Toen arriveerden de Jezuïeten. Woedend hoorden zij deze blasfemische praatjes aan. Ze zeiden: Jezus reisde per ezel!

Ja, en wat bewijst dat? vroegen de Peruanen.

Nooit verlegen om een argument voegden de Jezuïeten er aan toe: Ook Judas verplaatste zich op een ezel.

De bewoners van de zwarte kust waren niet onder de indruk. Kijk, zeiden ze, wij begraven het hoofd van een dode ezel in heet woestijnzand, wachten een jaar en graven het op.

Ze lieten de strenge missionarissen, die zich niet graag laten beetnemen, zien hoe dat ging. De kaak van de ezel kwam blank uit de hete aarde. Ze sloegen er tegen. Nu klonk een ritmisch klappertanden.

Zie je wel, de stem van een mens in doodsangst, zeiden ze en huiverden verlekkerd.

De Jezuïeten vluchtten terug naar hun schepen en vergaten dat ze voor goud kwamen.