(mag wel met ‘drone’ maar dan heet het noodzakelijk)

Een vaalgroene oude Russische draagvleugelboot van vervoersbedrijf Connexion. Versleten vliegtuigstoelen met bijpassende veiligheidsgordels. Een tocht over het Noordzeekanaal van IJmuiden naar Amsterdam. Het kanaal koud, winderig en grijs met hier en daar wat krijsende meeuwen. Links en rechts de oerlelijke industriële gebouwen.
Zo hoorde het ook, het perfecte decor om zelfmoord te plegen. Mijn ouders stonden aan de wallenkant mij en mijn Khmer-meisje uit te wuiven alsof we naar Nederlands-Indië vertrokken, op een oude schuit als de ”Bontekoe”. Wat in zekere zin ook zo was. Over een paar dagen zouden we naar Bangkok vertrekken. The Far East. We waren bij mijn vader en moeder op visite geweest in hun vooroorlogse rood bakstenen doorzonwoning in Haarlem-Noord. Klein behuisd, maar oerdegelijk, veilig en knus. Mijn ouders zijn inmiddels 96 en 83. Hun huis lijkt te zijn gekrompen en zijzelf zijn dat zeker. Stram en slecht ter been, maar nog helder van geest, hadden ze ons in mijn vaders antieke Peugeot 504 naar het haventje gebracht, vanwaar we met die draagvleugelboot naar Amsterdam zouden varen.
Mijn vriendin had er het liefste nooit meer weg willen gaan. Ze was een temeier, maar desondanks in wezen door en door burgerlijk. Haar foto stond al op het dressoir, geheel opgenomen in de familie. Ik kreeg het er Spaans benauwd van.
Ik was een man van 56 en zij een Aziatische schoonheid van negentien lentes. Een laatste stuiptrekking van een ouwe lul die een hoer meeneemt naar zijn ouders om haar voor te stellen als zijn verloofde. Dit was nou de moderne tijd. Vroeger trouwde je met een meisje uit de buurt die netjes een baantje had op een of ander kut-kantoor. Nu sleepte je een Cambodjaanse prostituee mee naar je ouderlijk huis, bij wijze van variatie. Wegwezen uit deze situatie. Het verstikkende nepfatsoen werd me te veel. Ik was een hoerenloper, een verloren zoon.