Trap naar vroeger

Ik liep de trap op in ons nieuwe huis en ging terug in de tijd. Er waren geen flitsen of lichtstrepen. Er was geen geluidsbarrièreknal. Geen engelenzang. Maar het gebeurde wel: het ene moment was ik hier, het andere moment daar. En zo plots als ik erheen was getransporteerd, zo plots kwam ik ook weer terug.

Voor we in ons huis gingen wonen, hebben we er maandenlang aan geklust. Dat hielp om vertrouwd te raken met de dimensies ervan, maar toch kende ik de lijnen, de vlakken, de hoeken nog niet uit mijn hoofd. Ik nam de treden rustig een voor een. Misschien was het de eerste keer dat ik op de tast in het aardedonker naar boven ging. Mijn vrouw sliep. Ik had een herhaling gekeken.

'Hij staat niet op de goede plek,' had mijn vrouw gezegd. Ze bedoelde de oorspronkelijke trap, zoals die er stond toen we het huis kwamen bezichtigen. Hij was steil, en als we hem een paar meter zouden opschuiven en er een draai in zouden maken, ontstond er meer praktische ruimte op zowel de begane grond als op de eerste verdieping.

De suboptimale trap is voorzichtig van de muur gehaald en door een boer uit het noorden op zijn oplegger geladen. Die had hem via internet gekocht. Hij vervoerde onze honderd jaar oude trap naar zijn honderd jaar oude boerderij.

We hebben er een nieuwe voor in de plaats gezet. Ik was daar zelf niet bij, maar naar het schijnt was de klus in no-time geklaard. De trappenman ontvouwde een bouwpakket, schoof de onderdelen in elkaar, schroefde het geheel vast, en klaar was hij. De foto's die mijn vrouw maakte leveren het bewijs. Later heb ik multiplex op maat gezaagd en dit met pluggen op de trapzijde bevestigd, om de treden te scheiden van de woonkamer.

En nu liep ik daar, mijn vingers langs de leuning, langzaam omhoog, tot de trap op tweederde zijn draai naar links begon. Ik liet het hout los en bewoog mijn hand richting de korte dwarsleuning.

Op dat exacte moment gebeurde het. Heel even zou ik uitkomen op de overloop met de kurken vloer, de rieten wasmand midden tussen mijn slaapkamerdeur en die van mijn ouders. Links was de badkamer, rechts de slaapkamer van mijn zusje. Beneden zat mijn vader op de bank, fles cola langszij, herhaling op het scherm. Als ik de dwarsleuning vastpakte zou hij meegeven, van jarenlang gebruik door een middelgroot gezin. Wie wrikte en goed luisterde, kon horen hoe de pluggen de holtes in het gipsblok verder uitschraapten. Maar ik greep de leuning en kreeg er geen beweging in.