Januari pas. In het appartement
van uw roman is al geen beddengoed

meer te strikken, u valt nu samen
met die vale wijnvlek in het midden

van het beuken parket. Hoewel de stad
het dus wist van hen, de nieuwe verliefden,

dat ze u zouden doden met de tred
van een gebruikte betonmolen,

had niemand ook maar een millimeter
in uw richting gezet. Een dweil

bent u gebleven, gul gefêteerd, dat wel,
voor dit authentieke, dit zo moedige Over

de liefde, een mutant helaas van die
Kroniek van een aangekondigde dood.

Nadat u toch nog plotseling overleed
een handvol jaren later in een even

levenloze januari, bent u zoals tante,
stilletjes in alle talen, in de grond weggelegd.