Donderdagochtend, een zonnig terras in Amsterdam. Drie vriendinnen van middelbare leeftijd zijn met elkaar in gesprek.
‘De vrouwenemancipatie die was zo goed op weg, maar met de instroom van de immigranten is het allemaal achteruitgegaan.’
‘Ze begrijpen het gewoon niet zo goed allemaal, die mensen lopen jaren, nee eeuwen achter op ons. Wij zijn gewoon zoveel verder.’
‘En neem dan die illegalen, die zijn nog veel erger, dat zijn echt achterlijke culturen.’
‘En dan de hele Zwarte Piet-discussie. Daar moeten ze ook eens mee ophouden.’
Een lawaaiige schoonmaakwagen passeert het terras.
‘HET WAREN GODVERDOMME SCHOORSTEENVEGERS EEN GEEN NEGERSLAVEN. DAT IS ECHT ZO.’
‘DIE ZWARTEN IN NEDERLAND HEBBEN GEWOON EEN STOK GEVONDEN OM DE BLANKEN IS EVEN LEKKER MEE TE SLAAN.’
‘Neem dan die Marokkanen hè. Altijd in groepen hè, nooit alleen, en dat komt dan zo agressief over. Die staan je dan gewoon op te wachten op straat.’
‘Ik ben geen racist hoor, dat wel.’
‘Wat dat betreft snap ik Wilders wel hoor. Ja, hij maakt duidelijk dat er een probleem is. Want dat is er. Hij durft het te zeggen.’
Ze drinken hun koffie op en vragen om de rekening.
‘Nou, zullen we nog even wat leuks gaan doen? Laten we even dat winkeltje bekijken, hier verderop, van die vriendin van jou.’
De jongen van de bediening, hij is van Zuid-Amerikaanse afkomst, brengt de rekening. De drie dames betalen en verlaten de tafel.
‘Maar koffie zetten, nou dat kunnen ze wel’.
