Wekelijks wist De Internet Gids-redactie de zoekgeschiedenis en filtert de resultaten.
Rebecca Solnit beschrijft in Wanderlust: A History of Walking op uitvoerige wijze de geschiedenis van het wandelen. Hoewel er zijn snellere activiteiten zijn om je weekend mee te vullen prijst Solnit juist het langzame aspect aan van het wandelen:
I like walking because it is slow, and I suspect that the mind, like the feet, works at about three miles an hour. If this is so, then modern life is moving faster than the speed of thought, or thoughtfulness.
De snelheid van de brein loopt in gelijke tred met die van de voeten, zo vermoed Solnit. En dat niet alles in het ritme van het brein gebeurd, merk ik soms zelf. Sinds een paar jaar gebruik ik een in plaats van een laptop een typemachine om een eerste schets van een tekst te maken, vooral omdat ik voel dat een laptop te snel en te soepel werkt. De fysieke handeling van het typen met de afwezigheid van een backspace of delete toets, zorgen ervoor dat ik zorgvuldiger mijn gedachten moet formuleren. Ik werk langzamer, maar wel preciezer.
Denkend aan de snelheid van het brein, ben ik benieuwd of ik dit kan beïnvloeden. Of ik het brein bijvoorbeeld kan laten werken op schuifelsnelheid, dat het denken voetje voor voetje voortkruipt. Hiervoor schakel ik de hulp in van twee kunstwerken. 24 Hour Psycho van Douglas Gordon (1993) en 9 Beet Stretch (2002) van Leif Inge. Beiden werken vertragen een bestaande klassieker tot het uiterste*. Gordon rekte Psycho van Hitchcock uit tot het een film van 24 uur werd en we de beeldjes één voor één achter elkaar zien. Schokkerig zien we beeldje voor beeldje de beroemde douche-scene waarbij we intens lang naar de ijsingwekkende uitdrukking op het gezicht van Janet Leigh kijken. De Noorse geluidskunstenaar Leif Inge paste dezelfde techniek toe op de negende symfonie van Beethoven. Met hulp van geluidstechnici rekte hij het werk op zonder de toonhoogte te beïnvloeden. In tegenstelling tot film kan geluid zonder haperen vertraagd worden. Inge heeft de Negende als een stuk elastiek uitgerekt zodat we het 24 uur lang horen, in al haar spookachtige pracht. Ik heb bij wijze van experiment fragmenten van beide werken hieronder geplaatst.
Druk op beide play-knoppen. Kijk, luister en voel je brein afremmen.
* Het uiterste? Ter promotie van hun album I Love You, It's Cool vertraagde de Amerikaanse band Bear in Heaven hun eigen album zo erg, dat het 400.000% langer werd dan het origineel. Het duurde meer dan drie maanden om het album helemaal te kunnen luisteren en een simpele drumroffel duurde dagen.
