Een fragment uit De bleke koning, de postuum uitgegeven, onvoltooide roman van David Foster Wallace, vertaald door Iannis Goerlandt en Daniël Rovers en verschenen in 2013. Want zijn we dat niet stiekem allemaal, een kantoorheld?
§17
‘Als kind al dacht ik geloof ik dat de mannen van de fiscus in zekere zin leken op al die andere institutionele helden: bureaucraten, helden met een kleine h die – zoals politieagenten, brandweermannen, welzijnswerkers, medewerkers van het Rode Kruis en organisaties voor armoedebestrijding zoals VISTA, degenen die de administratie doen van de arbeidsongeschiktheids-uitkeringen, zelfs sommige geestelijken en religieus geïnspireerde vrijwilligers – alle wonden proberen te hechten of te verbinden die de meer zelfgerichte, drukdoenerige, onverschillige ikke-en-de-rest-kan-stikken-types voortdurend in de gemeenschap slaan. En dan heb ik eerder het kantoorpersoneel van de politie en de brandweer en de kerk op het oog dan degenen die iedereen kent en die met hun daden de krant halen. Ik bedoel niet het soort held dat “zijn leven in de waagschaal stelt”. Ik wil geloof ik gewoon zeggen dat er nog een ander soort helden bestaat. En zo wilde ik ook worden. Het soort dat alleen maar aan heroïek leek te winnen omdat niemand applaudiseerde of zelfs maar aan hen dacht, en deden ze dat wel, dan meestal op een vijandige manier. Het type dat in de werkgroep afvalreductie zit in plaats van de schoolband, en dat op het bal niet kan lopen pronken met het mooiste meisje van de school, als je begrijpt wat ik bedoel. Het stille type, snap je, het type dat opruimt en het vuile werk opknapt.’
*
Met dank aan Daniël Rovers. Geplaatst met toestemming van uitgeverij Meulenhoff, waar in oktober van Foster Wallace Korte gesprekken met afgrijselijke mannen zal verschijnen. Zie ook: www.meulenhoff.nl.
