Deze week las Willem Sjoerd van Vliet het immens populaire verhaal 'Cat person' van Kristen Roupenian, en onwillekeurig komt zijn eigen date-verleden naar boven drijven.
Voor deze wisselcolumn moet je twee dingen weten 1.) Deze week maakte ik het uit met iemand en 2.) in de laatste editie van The New Yorker staat het korte verhaal ‘Cat person’.
Voordat ik verder ga een kleine leeswaarschuwing. Na het deel hieronder (een voor mijn doen exhibitionistisch stukje schrijven over mijn recente date-verleden) doe ik het plot van ‘Cat person’ uit de doeken. Lees het dus eerst op de site van The New Yorker.
Begin oktober ontmoette ik iemand via Tinder. Al snel verplaatsen we het gesprek naar WhatsApp, wat in date-opzicht een kleine overwinning betekent. We vieren de verhuizing met emoji’s. We appen rusteloos verder terwijl op de achtergrond het agressieve seksuele gedrag van de filmmagnaat Harvey Weinstein het nieuws domineert. Hij komt steeds verder in het nauw en de #MeToo-beweging neemt in kracht toe. In de aanloop naar mijn eerste afspraak met haar, zie ik op Facebook verschillende sites langskomen over gewenste gedragscodes tussen mannen en vrouwen. Ja ik weet het, #MeToo gaat over een machtsverschil, maar het is makkelijk breder te trekken. In die lijst met gedragscodes lees ik niets nieuws. Niet iets wat ik extra moet doen of juist moet laten. Toch knaagt er wat. Als we besluiten elkaar te ontmoeten is Harvey Weinstein inmiddels geruïneerd door zijn bedrijf. Terwijl ik naar haar toe fiets ben ik niet alleen ontzettend benieuwd/nieuwsgierig/zenuwachtig/ vrolijk, ook ben ik licht ongerust. Wat als ze niet vertrouwd met me is? Wat als ze in niets lijkt op haar berichtjes? Wat als ik haar signalen niet opmerk?
Het korte verhaal ‘Cat person’, geschreven door Kristen Roupenian, is deze week viraal gegaan. Afgelopen maandag was het verhaal trending topic op Twitter en op internetfora is het een onderwerp dat bovenaan blijft staan. Normaal gesproken hoort een literair verhaal dit niet te doen, maar ‘Cat person’ blijkt in dat opzicht een anomalie te zijn. Mij hoor je niet klagen.
‘Cat person’ wordt verteld vanuit de studente Margot. Tijdens haar baantje in een bioscoop komt ze Robert tegen. Zij flirt met hem, wat hij beantwoordt met “Well, O.K., then.” Bij hun volgende ontmoeting in de bioscoop vraagt Robert na afloopt van zijn film om haar nummer. Tot Margot’s eigen verbazing geeft ze die. In de weken erna sturen ze vele berichtjes naar elkaar. Soms, als het gesprek lijkt te stagneren, weet ze het met grappige anekdotes en plaatjes op gang te houden. Als ze vervolgens kort met elkaar afspreken bij een supermarkt is het eerst ongemakkelijk en dan leuk. Niet lang daarna gaat Margot tijdens een collegevrije week langs bij haar ouders. Ze blijven ondertussen onafgebroken berichten sturen. “My parents are asking about u” stuurt Margot. Robert antwoordt met een smiley waarvan de ogen hartjes zijn.
Terwijl ik deze samenvatting schrijf realiseer ik me dat ik maar een paar jaar ouder ben dan Robert en een stuk ouder dan Margot. Ben ik wel de juiste persoon (met de juiste sekse) om iets over dit verhaal te vertellen? Iets hierover te vinden? Ik zal het proberen.
Het grote leeftijdsverschil tussen de twee wordt gaandeweg duidelijk en lijkt cruciaal te zijn voor de pijnlijkste passages. Voordat ze voor het eerst seks met elkaar hebben vraagt hij aan haar: “Wait, have you done this before?” Waarop zij hardop begint te lachen. Als ze na veel gefrunnik uit de kleren zijn, neukt hij haar alsof alleen hij in een pornofilm acteert. Margot’s ongemak – voor, tijdens en na de oncomfortabele seks – lijkt steeds meer gewicht in de weegschaal te leggen die uitslaat naar ‘Robert is een creep’. Als zij het later met een berichtje uitmaakt (hoewel dat technisch gezien gebeurt door haar huisgenoot) kan hij haar moeilijk uit zijn hoofd zetten en blijft hij haar berichten sturen. Het gedrag van Robert begint veel op dat van een stalker te lijken.
Het goede aan dit verhaal is dat zowel Robert als Margot invoelend worden geportretteerd. Op Twitter regende het herkennende tweets als het gaat om Margot: “Basically anyone who's ever used a dating app could write Cat Person”. Maar ook Robert is heel menselijk neergezet. Na hun eerste ontmoeting bij de 7-Eleven kust hij haar op haar voorhoofd. Hij is langer dan haar, maar ook ouder. Je hoort hem denken: ‘Voor het eerst kussen op de mond voelt te intiem voor dit moment, is het voorhoofd dan niet passender?’ Op zo’n moment begrijp ik Robert goed. Ik moest direct denken aan dat eerste afspraakje waarbij ik bij mijn date thuis kwam en ik wilde dat het niet te snel ging, maar wel wilde dat ze wist dat ik haar aantrekkelijk vind, zodat we verder…
Enfin, dit is wat het verhaal doet. Wat een goed verhaal hoort te doen. Er zou een disclaimer boven het pijnlijke en genuanceerde 'Cat person' moeten staan dat het de lezer meelokt naar de confronterende scenes uit zijn of haar eigen date-verleden, want die hebben we allemaal.
