Jonathan Mitchell is de man die eigenhandig het hoorspelgenre een nieuw leven heeft ingeblazen met zijn podcast The Truth. Julie Blussé sprak met hem voor De Internet Gids no. 5 over hoe je fictie maakt om naar te luisteren in plaats van te lezen en of hij binnen de podcastexplosie van de afgelopen jaren ook mogelijkheden ziet voor een nieuwe vorm van literatuur.
Benieuwd geworden naar The Truth? Luister eens naar deze verhalen:
Nog maar een paar jaar geleden was het heel normaal voor mensen om objecten te kopen die Dvd's werden genoemd. Deze schijfjes bevatten naast een film allerlei extra's zoals trailers en de optie om de film te bekijken onder begeleidend commentaar van de makers. Ik herinner het me zelf nog maar vagelijk.
In Commentary Track wordt een verhaal verteld in de vorm van een commentaarkanaal, waarbij je hoort hoe een regisseur van een commerciële rom-com terugkijkt op het maken van een korte avant-garde film die daarvoor ooit de inspiratie vormde. In de monoloog hoor je hoe de regisseur eerst grappen maakt over de pretentieuze studentenfilm die ze ooit met haar jeugdliefde maakte, om vervolgens al pratend en kijkend naar deze film haar mening te herzien. Een klassiek liefdesverhaal in originele vorm.
In dit verhaal kruip je in het hoofd van een man die stemmen hoort en worstelt om ze te weerstaan. Zoals in de beste afleveringen van The Truth is het een verhaal wat als hoorspel beter werkt dan het op papier of als film ooit zou kunnen. De stemmen die hem lastig vallen klinken des te beklemmender, en de oplossing die hij vindt om met de stemmen in harmonie te leven is nog mooier.
In Tape delay luistert een man een opname van een telefoongesprek met zichzelf terug en komt zo tot de ontdekking dat hij ongewild altijd een botte, nare toon aanslaat. Een gruwelijke ontdekking die hem in crisis stort. Is dat waarom iedereen zo'n hekel aan hem heeft, inclusief zijn eigen moeder? In een poging om die vraag te beantwoorden begint hij het opgenomen telefoongesprek in detail te analyseren, op te knippen en te hermonteren. Een nare, enge bezigheid die hem tot de nare, enge man maakt die hij juist niet wil zijn.
