Deze 'idylle' schreef Mischa Andriessen naar aanleiding van de verkiezingsuitslag afgelopen maart
Geweten was het dat ze onmogelijk konden
Vergeten hoe ze hier uitgekomen waren
Al bij de eerste stap in het warme zand
Wisten dat ze ten slotte hadden gevonden
Wat ze zochten een eiland waar niemand was
Die te verstoren kwam wat hen in jaren
Was gelukt te verwezenlijken - een verbond
Waarvan ze het bestaan hadden verhoopt
En nu ontdekten dat het werkelijk bestond
En omdat het geweten was keken ze niet meer
Om zich heen zagen niets dan de ander hoorden
Alleen hun eigen stemmen hun zacht vertellen
Wat ze al kenden het klonk als een Sirene in hun oren
Het was waar ze hielden op elkaar in de armen
Te knijpen de droom was uitgekomen om te blijven
In plaats van wonder waarheid te zijn toen verdween
Een deel van hen dat ze bezaten niet langer verlangden
Schepen brachten anderen aan land hun land
Dat groter was dan gedacht en niet volledig
Door zee werd omgeven ineens zagen ze het
Ze waren nooit alleen hadden slechts het talent
Zich van alles vrij en erboven verheven te voelen
Ineens was het land te klein en woedend jaagde
Wie zich eigenaar waande wie nieuw was
Van het land stelde dat de orde werd hersteld
Toen wisten ze dat ze eerder stemmen hoorden
Rondom zich beweging zagen een bruuske nadering
Die ze hadden genegeerd elkaar in de armen namen
De ogen sloten en nu was het hun land niet meer
Nu ontwaakten ze hielden zich niet langer vast
Verbrachten dagen met hun spiegeling dadeloos
Was die nauwelijks tot inkeer en inzet te bewegen
Geweten was het dat ze onmogelijk konden
Blijven toezien ze wisten het terwijl ze kijken bleven
