Macaulay Culkin: het ooit schattige jongetje met de vreemde naam, bij velen beter bekend als Kevin McCallister uit de eerste twee Home Alone-films die sinds hun verschijning elk jaar rond kerstmis op televisie worden uitgezonden. Als we aan de blonde mini-held uit Home Alone denken, komen niet alleen beelden van de perfecte suburbs, de grote Amerikaanse familie en de inventieve boobytraps van de achtjarige Kevin bovendrijven, maar ook dat bijna tastbare idee van de perfecte, Amerikaanse kerstdagen, een verlenging van de American Dream.

Dankzij met name zijn vertolking van Kevin, maar ook zijn andere ninetiesklassiekers als The Pagemaster, My Girl, Richie Rich en zijn vriendschap met Michael Jackson, werd Macaulay Culkin in de jaren negentig de beroemdste kindster ter wereld. De Home Alone-films en Culkins personage geven een goed beeld van hoe de wereld er toen uitzag; althans, hoe ‘we’ graag wilden dat die wereld eruitzag. Behalve de twee schurken die Kevin van zich af moet zien te houden in beide films, is de wereld overzichtelijk en veilig genoeg om avonturen in te beleven – zeker als je beschikt over de creditcard van je ouders, en slim en lekker karakteristiek bent. Donald Trump heeft een cameo in Home Alone 2 en wijst Kevin vriendelijk de weg in het luxe Plaza Hotel in New York, terwijl de McCallister familie zonder hem naar Florida is doorgevlogen.

Sinds de release van de Home Alone-serie is er een hoop veranderd, zowel in het leven van Macaulay als met ons beeld van die tijd waarin de American Dream zo dichtbij de realiteit leek te komen dat we ‘m echt even dachten aan te kunnen raken. Drugsproblemen en een grillige relatie met zijn eigen sterrenstatus zorgden voor de ondergang van Macaulay’s carrière, de idylle uit de Home Alone-serie bleek nooit te hebben bestaan – dat bleek bovendien een zeer schadelijke idylle te zijn geweest. Tegenwoordig heeft Macaulay zijn leven weer wat meer op orde. Hij ironiseert zijn eigen bekendheid en status als nineties-icoon op social media en websites als Bunnyears.com, maar onderneemt ook serieuzere artistieke projecten; denk aan zijn autobiografische boek Junior, een volledig op iPhone opgenomen film van muzikant Adam Green, en een viral Youtube-video waarin Macaulay pizza eet om zijn voormalige band The Pizza Underground te launchen.

De Verenigde Staten hebben een iets grimmigere ontwikkeling doorgemaakt: met de feestdagen van 2018 voor de boeg, moge het meer dan duidelijk zijn dat de VS lang het beeld van zichzelf als ‘leider van de vrije wereld’ in stand hebben weten te houden, maar dat dit masker (met diezelfde Donald Trump die Kevin vertederd de weg naar een dure suite wees in de film) definitief is afgevallen.

Hierom vraagt De Internet Gids zich af wat voor een plek de Home Alone-films innemen in het bewustzijn van onze veranderde realiteit. Breder dan dat: is ‘Macaulay Culkin’ een collectivum voor niet alleen de verbeelding van de nineties, maar ook de relatie tussen kapitalisme en giftige celebrity culture, de jeugd van de millennial en de huidige mondiale ontwikkelingen?  

De Internet Gids vroeg een aantal schrijvers en kunstenaars om de vragen, tegenstellingen en fenomenen die het begrip ‘Macaulay Culkin’ in deze tijd oproept te onderzoeken via een bijdrage aan wat Het Grote Macaulay Culkin Dossier is gedoopt. Van poëzie tot GIFs tot essayistisch proza, van nostalgie tot liefdesverdriet tot animatiefilms waarin Trump het onderspit van de ene boobytrap na de andere delft. Dompel je onder in Macaulay’s legacy.

Wees welkom om, net als bij alle andere dossiers van DIG, te reageren op de artikelen door kopij in te sturen naar webredactie@de-gids.nl. DIG-dossiers worden doorlopend aangevuld.

Simone Atangana Bekono, Persis Bekkering, Cyanne van den Houten, Fabienne Rachmadiev, Willem Sjoerd van Vliet en Pete Wu,
namens de DIG redactie