Nachtogen krijg ik van dit waken.
Wie meekijkt ziet in hoeveel bochten ik me kan wringen
zonder te bewegen. Hoort hoe fluisterend ik kan denken
zodat jij niet wakker schrikt, je hand naar de ploertendoder reikt.
Delen maken zich los in het melkwit oog van de deur.

Stil maar. Controleer de sluiproutes. Dresseer ze binnen de piste.
Je trappelende paarden, je verwaarloosde tijgers met klittende
haren en de ezels in hun tredmolen. Dit nachtcircus
heeft geen publiek. Tegen de ochtend ben ik het
in staande ovatie voor zoveel raffinement.

Huis. Muren in mijn mond. Er is ergens iets dat verwarmt.
Er is ergens iets om tegen aan te kruipen. Vossen graven
holen in mijn adem. Ik trek ze er aan hun staarten uit.
Wat denk je. Zal het goed komen. Dit graven. Timmer
alvast de deuren dicht. Smijt het zand. Grijp in aarde. Roep.
Brand! Voor alles wat nog komt. Zodat ze komen.
Ik wil geen spijkers meer slaan. Geen water dragen.
Laat de zee. Laat het bos. Laat het meer. Laat de vos.
Als. Meer holen. Lig ik total loss.

Opgerold zijn we een nieuw begin. We passen in het bed. Als
een jas voor de nacht. We naderen een vertrek. Ik zeg dat ik
je daar zal zien, een wegwijzer, pijl, eenrichtingsverkeer
en dan de witte strepen op het zwart. Asfalt, het kan niet missen.
Maar volg me niet, zeg ik. Je knikt. Zoals jij knikt als je niet
begrijpt waarom. We vertrekken.

In de slapende dieren in het huis denk ik je te herkennen.
Een orgel speelt. Wit licht boven een pad. En al die vogels.
Ik zie je. Vlieg zelfs een tijdje boven je. Jij rent. In de ochtend
vraag je waar ik was. Alleen het zwart.