je wilt een ritueel maken. iets dat door een kolossaal aantal mensen gedeeld wordt. mensen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, die toch op precies hetzelfde moment precies dezelfde handeling uitvoeren. een dans haast. een choreografie. het moet iets kleins zijn. een tandenborstel die wordt opgepakt, even wordt vastgehouden. nee, abstracter. een handeling waarvan de betekenis niet vastligt. die zich niet laat bepalen door functionaliteit. allerlei mensen van overal op de wereld, die, in badkamers, supermarkten, kantoren, parken, op precies hetzelfde moment, zonder een woord met elkaar te delen, op de grond gaan liggen. hun armen gespreid. allemaal hebben ze voor even het gevoel dat ze zwaar zijn. dat ze zijn verzonken in de grond. onbeweeglijk. topzwaar.

en dat ze daarna, als ze één voor één weer overeind komen en hun dag vervolgen, waar waren ze ook alweer mee bezig, een stukje lichter zijn dan eerst, net zoals je, als je een tijdlang een zware rugzak hebt gedragen en die eindelijk van je schouders laat glijden, het gevoel hebt dat je een heel klein beetje zweeft.

een bedauwd veld
nog voor de ochtend is aangebroken
tientallen lichamen liggen verspreid over dat veld

ik, die zoekt naar stemmen in het bos

ik, die hun onderlichaam tot aan de navel bedekt met aarde, bladeren, pissebedden

ik, die trauma voorvoelde dat hen later pas zou raken

ik, die de lege plekken tussen de objecten bewoont met honger

ik, die hun lichaam uitspreidt over een ruwe, schuingetrokken stam

ik, die iets bij zich draagt dat hen ergens, gaandeweg, verliest

ik, die de weg terug niet meer kan vinden en weet dat hen dat ook niet wil

ik, die bang is voor een ontmoeting die onvermijdelijk wel zal gebeuren

ik, die vanaf hun rug gezien
balancerend op scherven
de stap opzij niet zet

ik, een bekken een samengebalde vuist

ik, een kogelgat waaruit een paarse schimmel bloeit

ik, koraal geworden ik adem zoutkristallen bedek mezelf met zeewier

ik, schimmel ik een veer

ik, vingertoppen die de grond net niet raken