Vanuit de woonkeuken zag ik hem. Of haar. Ik weet eerlijk gezegd niet eens meer wie van de twee het was, geabsorbeerd als ik was door wat ik zag. Ik zag hoe de merel proefpikte in een tak van de klimhortensia. Het was duidelijk, de struik werd onderzocht op gezondheid en draagkracht. Hij of zij deed het een paar keer.

Korte tijd later maakte het echtpaar aanstalten tot een nest. Een mooie plek, luw, onder een vooruitspringende rand van een muur. Erg dichtbij de keuken - we werden vertrouwd. Dat wij allang geen kinderen en geen poezen meer hadden, de buren evenmin, en dat de muur hoe dan ook te hoog was voor een poezensprong heen of een poezensprong terug, dat wist deze derde generatie merels van ons plaatsje.

De vorst viel in, 's nachts en overdag, het sneeuwde, het nest was half af. De temperatuur steeg, de bouw werd hervat. Ze zijn content met ons plaatsje, in een behoorlijk volgebouwd stuk binnenstad, met nauwelijks tuinen achter de huizen. Ik bewonder hun bouwtechnisch onderzoek, eerlijk gezegd heel wat grondiger dan het onze, toen we het huis zo'n veertig jaar geleden kochten; wij hebben moeten herfunderen.