Onder reeën

I.

vanop vijftig meter zag ik hen al
met zijn drieën naar me staan kijken
begon ik tegen hen te praten zoals
je dat als vanzelf met kinderen en ook
met honden en paarden wel doet

en ik naderde en wachtte op het
onvermijdelijke ogenblik waarop ze
schichtig zouden gaan schuifelen en
draaien om dan langzaam of in paniek
het dichte struikgewas in te vluchten

II.

maar ik kwam dichter en praatte en zij
keken en bleven waar ze waren: amper
vijf meter nog tussen ons in en daar hing
plots een oud tot leven gewekt vertrouwen
tastbaar en breekbaar zoals die fractie

van een seconde waarop een jongleur 20
kegels tegelijk de lucht in houdt: zo ging ik
hen rakelings voorbij en zag nog net hoe
hun nekken zich alweer bogen, hun oren
gingen liggen en ze rustig verder aten en

zo graag was ik samen met hen aan die
jonge, felgroene scheuten blijven knabbelen
maar ik durfde het hoofd niet meer te draaien
het hoofd waarin nu zacht zoemde het geluk
hier toch even één van hen te zijn geweest

*

Verder

ook als het slingert en kronkelt
schijnbaar geen doel meer beoogt
moet je het blijven volgen: het pad
waarlangs zovelen komen en kwamen
zonder elkaar ooit levend te zien
maar deze zachte aarde bewaart
elke passage met zorg in haar geheugen

het patserige van een stel everzwijnen
het schichtig vluchten van een haas en terzijde
dit lichtvoetig haast verontschuldigend
dubbelspoor van een ree met haar kalf
zo onnadrukkelijk ook neemt geborgenheid
toe naarmate ik almaar verder van huis me
enkel nog door dieren de les laat spellen

*

Vreemd dier

geen vacht en geen veren
na een jaar amper in staat
om wat stuntelig te bewegen
geen ander dier komt
met een lijf zo bloot
zo onbruikbaar en onaf
dit bestaan ingedoken

slechts door vindingrijkheid
kon deze soort het overleven
we verborgen ons lichaam
en creëerden de schaamte
ontdekten het vuur en verschroeiden
de wereld, bedekten de aarde
en vervreemdden van haar

maar in laaiende lente verliezen we
soms onaangekondigd alle
controle en willen we terug
naar dat verre vergeten
willen we huid tegen huid
weer voelen het zinderen
het trillen in haar, in ons

*

Marc Tritsmans (Antwerpen, 1959) werkt als milieuambtenaar bij een gemeentebestuur. Hij publiceerde tot nu toe 10 dichtbundels. Bij uitgeverij Lannoo verschenen De wetten van de zwaartekracht (1992), Onder bomen (1994), Oog van de tijd (1997), Van aarde (1999), Sterk water (2000), Kritische massa (2002) en Warmteleer (2004). In 2005 verscheen bij dezelfde uitgever ook de speciale uitgave From now on, een verzameling Engelse vertalingen van de hand van James Brockway. De bundels Man in het landschap (2008), Studie van de schaduw (2010) en De stilte van de wereld na ons (2012) verschenen bij uitgeverij Nieuw Amsterdam. Studie van de schaduw werd bekroond met de Herman de Coninckprijs 2011 voor de beste dichtbundel.