Een schoonmaakster komt langs, ruimt op, boent de ramen en registreert precies de intieme, stille getuigen van een huishouden. Vandaag deel 6 van 'Iedere maandag' van Sytske van Koeveringe met twee oude bekenden: Kevin is te laat op nummer 78 en een sms van 219.
Te laat
‘Waar zijn mijn schoolboeken? En waar is mijn agenda?’ Met grote en harde voetstappen loopt Kevin naar de trap.
‘Oh, je schoolboeken? Liggen die niet ergens tussen de stapeltjes?’ vraagt zijn moeder allervriendelijkst. Ze kijkt mij niet begrijpend aan.
Met een ruk richt de zoon zich tot mij, komt op me af en haalt met één handbeweging alle stapels onderuit.
‘Kevin! Wat flik je nou? Zij heeft alles net keurig op elkaar gestapeld!’ Haar stem slaat over bij het woord zij.
Als reactie haal ik mijn schouders op, raap de papieren en andere troep weer van de grond, schift het op grote, zwaarte en vorm om het vervolgens weer op te stapelen. Tijdens het schiften bedenk ik me dat ik nooit zo’n toon tegen mijn moeder mocht aanslaan.
‘Ik heb de boeken gister hier neer gelegd! Hier!’ roept Kevin naar de punt van de tafel. Hij is ongeveer zestien en ziet eruit als een typische Nederlandse puber: ongekamd haar, rode puisten met witte koppen en een lang, dun lichaam. Drie maanden geleden dronk hij vijf pakken volle melk per dag, hij dacht dat hij dikker zou worden.
‘Ligt het niet op de vensterbank?’ vraagt zijn moeder weer enigszins op een normale toon. Ze kijkt hem aan zoals moeders naar hun opgroeiende kinderen kijken: vol ongeloof.
Met grote passen loopt hij naar de vensterbank, ‘waarom kan je niet voor één keer netjes zijn?!’
‘Kevin,’ zegt ze op een dwingende toon die bedoelt is om hem te stoppen, te weerhouden van wat er komen gaat.
‘Alle moeders zijn netjes, behalve jij. Overal moet jij een chaos van maken.’ Hij zoekt met een gebogen lichaam verder in de vensterbank.
‘Zelfs je bh ligt hier! Snap je nu waarom ik hier nooit ben met mijn vrienden?’
Kevin houdt de kanten, paarse bh tussen zijn vingertoppen beet alsof het een dode muis is. Zijn moeder kijkt met dichtgeknepen ogen naar haar zoon, van haar zoon naar haar bh en van de bh naar mij. Ik wend mijn blik af en maak een nieuw stapeltje.
Eén keer heb ik ruzie met mijn moeder gemaakt, ik heb haar zelfs uitgescholden, maar dat doe ik nooit meer. Niet zolang mijn vader bij haar is. Hij stormde als een wilde hond op mij af, zei me met een opgeheven hand dat mijn gedrag belachelijk was, dat ik on respectvol handelde en dat hij een excuus eiste.
‘Kevin, blijf van mijn ondergoed af! Ga naar school!’ Haar stem slaat weer over.
‘Ik heb al vaker uren moeten nakomen omdat ik mijn spullen niet bij elkaar had en dat komt allemaal door jou!’
Beiden zijn ze rood aangelopen, alleen zijn de aders in de nek van Kevin zichtbaarder.
‘Neem dit terug! Of biedt je excuses aan!’ Verwildert kijkt ze de kamer rond, alsof ze nu pas beseft dat ze ruzie heeft.
‘Neem je spullen mee naar je kamer als je er zo’n last van hebt! En help haar mee opruimen, over minder dan een uur staan de cursisten alweer op de stoep.’
Kevin kijkt naar zijn moeder, alsof hij haar iets wil aan doen, met zijn vuisten gebald en zijn lippen stijf op elkaar, murmelt hij dat hij echt geen sorry gaat zeggen. Hij loopt de kamer uit en slaat de deur hard dicht.
Zijn moeder kijkt mij even aan maar zegt niets, wendt haar gezicht af, loopt met een gebogen hoofd de trap weer op, waar ze al die tijd stond.
Wel vier keer heb ik mijn excuses aan mijn moeder moeten aanbieden. Pas bij de laatste keer geloofden zowel mijn vader als mijn moeder dat ik het meende, terwijl ik vroeger en nu nog, het woord sorry niet begrijp.
Sms
Hallo Esther, de strijkplank
en de strijkbout staan achter
het bed, de vaatdoekjes
zitten in een emmer achter
de wasmachine en de
schoonmaakmiddelen in een
krat in het opberghok.
Blijkbaar willen makelaars,
binnenhuisstylisten,
kijkers en kopers
niet geconfronteerd worden
met het huishouden.
Het zij zo. Fijne avond.
Groet, Jacob.
Dit is een selectie uit de reeks 'Iedere maandag', lees hier de andere bijdragen.
