Honderden Boze Mieren

Aangekleed sta je in contrast met hoe vrij jij je voordoet als naakte man. Geen spier vertrek je wanneer je met jouw piemel pontificaal voor mijn neus halt houdt. En zelfs die heeft geen huid om zich achter te verschuilen. Naast je piemel staan twee benen, normaal behaard, normale dikte, normale lengte. Jouw behaarde ballen daarentegen zijn iets te behaard.

Het lijkt alsof honderden boze mieren op het punt staan aan je lichaam te willen ontsnappen, maar jij laat het ze niet toe. Ik kan je zien ademen; zachtjes beweegt je borst boven je bolle buik. Ik merk dat ik dat ik het ritme van mijn adem op het ritme van jouw adem aanpas. Het maakt me rustig. Ik sta mezelf toe om te fantaseren over hoe jij in de ochtend sojayoghurt met honeyloops eet, koffie zonder suiker drinkt en hoe je de beker met twee handen vasthoudt omdat je geen krant leest. Je kijkt naar buiten door het raam van je kleine appartement en ziet hoe takken van de laurier zich tegen de wind verzetten. De koffie drink je altijd koud, omdat je anders bij de eerste slok je tong verbrandt. En gulzige mensen, daar hou je niet van.

Gelukkig kleed je je weer aan, begint niet bij de onderbroek, want die draag je niet. Als eerste de broek, ruw doe je de knoop dicht (ieder ander weet dat je met de sokken moet beginnen). T-shirt langzaam terug over het hoofd. Eerst je linkerarm door de mouw en dan de rechter, je ritst je vest tot boven dicht, alsof je nog iets te verbergen hebt. Dan, de sokken. Je hakken laat je staan op de vloer en je stroopt de sokken perfect recht omhoog. Je neemt er de tijd voor. Tot slot strik je je veters alsof je een rollade keurig aan het knopen bent. Je staat op en neemt plaats op een stoel in de hoek van het lokaal en lacht ongemakkelijk als we over jou beginnen te praten.