Het is tegenwoordig zeer ongebruikelijk om mensen nog te horen spreken in de eerste persoon enkelvoud. Soms hoor je iemand uit onze generatie er per ongeluk in terugvallen. Maar kinderen kunnen en hoeven nu gelukkig niet meer voor zichzelf te spreken.

De ronde capsules met hun vloeiende organische vormen die op de markt kwamen tijdens onze jeugd waren de eerste massa-geproduceerde ruimtevoertuigen die de nucleaire familie in staat stelde het heelal te verkennen zonder haar gezinseenheid te breken en de benauwde ruimte van afhankelijkheid, rancune en verbolgenheid gedurende het hele jaar in stand te houden. Deze eenheid had het nog verrassend lang volgehouden en daarom was onze generatie vurig voorstander geworden van de beweging die het afschaffen van familie voor minderjarigen tot een van zijn speerpunten maakte.

Het schijnt moeilijk te zijn voor mensen om niet gecorrumpeerd te raken door al teveel macht over een ander. Heb je ooit beseft dat de relatie tussen kinderen en ouders er een is van totale afhankelijkheid? Feit is dat kinderen in hun eerste jaren niet kunnen weglopen of praten. Wellicht is het niet geheel terecht om de familieband te beschrijven als een afhankelijkheidsrelatie die zogenaamd in balans wordt gehouden door liefde, maar het is evident hoe gevaarlijk zo een relatie kan zijn voor beide partijen.

De sfeer binnen een ongelukkige familie is vergelijkbaar met die in een totalitaire staat. Het nieuwe regime brengt deze twee dingen moeiteloos samen, want in de overtuiging dat de staat een betere ouder zou zijn dan individuele families worden alle kinderen centraal opgevoed.

De belangrijkste richtlijn om naar te leven die kinderen nu krijgen is dat ze anderen zo min mogelijk last mogen bezorgen. Ze worden zeer grondig getraind in het voorkomen van het veroorzaken van ongemak. Niet alleen mogen ze geen harde geluiden, plotselinge bewegingen of troep maken, ze moeten vooral leren anticiperen op de verlangens van anderen. Deze lessen in empathie beginnen met het verschaffen van doelgerichte porties literatuur en filmmateriaal van complexe menselijke interacties.

De voortgang van de kinderen wordt voortdurend nauwgezet gemonitord. Alle gesprekken worden opgenomen, gebaren worden waargenomen en ook hun pupillen worden gevolgd. Dit verschaft de toezichthouders materiaal om te testen of de kinderen ook werkelijk oprecht zijn in hun zelfopofferende daden. Zo kunnen kinderen die hun empathie berekenend inzetten uit verlangen naar goedkeuring of liefkozingen toepasselijk gestraft worden.