korstmossen tekenen lucht

ze vouwen en voegen tijd

jaren, decennia

zelfs eeuwen aan atmosfeer, ontvouwen zich voor

degene die ze leert lezen

korstmospolitaan wilde ik worden, om

metropolen te zien

in onbegrijpelijke weefsels,

van textuur en kleur

tekenen ze lucht, die

wij ademen.

ze vormen een korst

op het substraat van ons bestaan

        op beton

op bakstenen, op bomen

op het synthetische tekenen ze lucht af

 als een utopische stad, ijle luchtkastelen

hoog in de wolken

penthouses op het dak van de wereld

alsof niets neerslaat

en het leven

niets weegt.

hyperventilerend

leven wij voort

in onze vliegensvlugge dromen

terwijl de wereld

om ons verstikt, met longen vol gezogen, verstikken we

in onze eigen zorgen

onze ademteugen zijn een lichaam, een gevoelige symbiose

van eukaryoten, levend van lucht

ademen wij

het vuil

onze vervuiling.

er is leven in de wolken

ze animeren, brengen tot leven

het ons dat we aarde noemen

een gegeven dat me blijft fascineren, levende cellen

die wolken bewonen

hoe efemeer ze mogen wezen, ze dragen het leven

microscopisch klein

in het matte licht dat op ons schijnt

in regendruppels

bacteriën, algen en schimmels dalen neer

ze sublimeren

het onzichtbare.

hygiënometrie

werden ze genoemd

de korstmossen

van parijs in 1866¹,  in een stad die

 buitenlucht schilderde

een modernisme groeide van dunne korst tot obsessie

met het steriele

het schone, ontdaan van elke holte

iedere concaaf

een wereld zonder abyss

waar het onzichtbare leven

zou kunnen nestelen.

een transparante droom

ze ligt nu heiig

verscholen onder smog

onder verontrusting

onder verhalen van een veranderde atmosfeer

verloren in

het overschot dat we accumuleerden

omdat alles daarvoor

was vergaan.

het lichaam

van deze stad, levend van

lucht, niet in het luchtledige

maar van de lucht

van ons aards substraat

deze metropolis

is de abyss

een involutie van samenleven

het vouwt

en ademt ruimtes

waarin wij een eigen leven

kunnen leiden.

met iedere

ademteug

bewegen we een halve liter lucht

we inhaleren

en doordrenken ons bloed met hetgeen om ons heen

ons diafragma

perst wereld samen  

op  microscopische blaasjes

tot een hechte innerlijke korst

lucht

die ons binnenstroomt

is anders dan adem

die ons verlaat

iedere ademtocht is een metamorfose van de bel

om ons heen

het ademen van de wereld

maakt ons

                  tot homeostaat

ademhaling heeft lucht

   doen ontstaan

meer dan

een verhouding alleen

lucht is een dans van moleculen

van stikstof

koolstof en dioxiden

een leven vol fijnstof

ammonia en microscopische plasticiteit

we ademen de compost van vergane industrie,

korstmossen tekenen

atmosferische archeologie

historische lucht,

                  als geest

van wereld, voor Anaximenes²

geest, ziel en lucht als één,

ambigu element

van pneuma, spirit, en aer

Natuur was stoffelijk,

adem en lucht één,

deze verheven lucht

houdt ons bij elkaar,

iedere teug

verbindt mijn bloed

aan de atmosfeer,

aan het aureool

dat onze aarde omsluit,

iedere teug transformeert

de allesomvattende

lucht om me heen,

een lokale allesomvattendheid

 winterse kou

waar mijn adem

op beslaat³.