Een gemeentehuis van brood (of in de vorm van een heel groot brood)

Het verdelen van de lucht. Groepen inwoners (buurten?) worden eigenaar van en verantwoordelijk voor een stuk lucht boven de stad. Gezamenlijk moeten zij beslissen wat er mag en moet met dit stuk lucht. Ze beslissen over uitstootrechten, maar ook of er bijvoorbeeld doorheen gevlogen mag worden. De bureaucratie die er om deze ingewikkelde vorm van luchtpolitiek heen hangt, ontmoedigt ondernemers om bedrijfsactiviteiten in de lucht te ontplooien. In de buurten worden posters opgehangen van het stuk lucht waar een buurt eigenaar van is.

Op verschillende punten van de stad is de grond is opengehaald en worden aardlagen getoond. Lagen die ieder op zich geschiedenissen en talen laten zien, zodat geschiedenissen niet in de grond verdwijnen maar zichtbaar worden. En met het zichtbaar worden van die geschiedenissen zullen inwoners zich meer welkom voelen wanneer ze zien dat hun geschiedenis deel uitmaakt van de stad. Daarnaast zou het mooi zijn wanneer inwoners lagen kunnen toevoegen en het zo completer wordt. Zoals een woordenboek alle woorden van een taal omvat, kan de aarde alle herinneringen en talen van een stad omvatten. Wanneer iemand van het platteland naar de stad verhuist kan de aarde uit de polder worden toegevoegd aan de bibliotheek en wanneer iemand vanuit IJsland naar de Dalende stad verhuist, kunnen er rotsformaties worden toegevoegd. Ieder die in een stad woont brengt eigen invloed mee. Het zou mooi zijn als de lagen kunnen worden losgehaald en doorgegeven. Dat ze bekeken kunnen worden, dat ze de ander kunnen laten leren en daarna weer teruggebracht worden naar het archief. Op die manier zou de aarde een soort bibliotheek kunnen worden, maar dan wel een waar men zelf aan toe kan voegen en die beweeglijk is.

Wanneer het fundament goed en inclusief is, zal dat wat erop gebouwd wordt ook voor meer draagvlak zorgen. Wellicht kan ik de aardlagen als archief combineren met de lege stukken aarde die gebouwen, straten etc. laten pauzeren.

Een zeewierpark om naar te gaan kijken, met een onder­water­voet­gangers­tunnel van glas die de enige toegangsweg tot het zakendistrict is.

Vrij toegankelijke sterrenkijkcursussen waarvoor gedeelten van de stad verduisterd worden, misschien is deze te combineren met de open vlakte die door Maureen werd voorgesteld.

Ik heb het idee dat de verbeeldings­kracht een sterke en persoonlijke ervaring is, en dat is wat ik wil activeren. Projecties eigenen zich een muur toe op een manier die minder rigide is dan graffiti. Het onbeduidende wordt op de een of andere manier magisch. De manier waarop de kleuren uitrekken en vervagen, zorgt ervoor dat de ruimtes eromheen tot leven komen. Soms vind ik het fijn om ‘s avonds door de stad te wandelen en vreemde plekken of situaties te vinden. Ik focus me vooral op de publieke ruimte, en de herkenning die we vinden in de ruimte om ons heen. Soms maak ik foto’s van vreemde of willekeurige objecten, van misplaatste gebouwen, maar meestal laat ik me gewoon meevoeren door de sfeer van de stad. Ik hoop altijd iets speciaals en onverwachts te vinden; iets toevalligs, maar magisch.

Het schoenendozen-experiment: elke inwoner krijgt in het park een kastje ter grootte van een schoenen­doos toegewezen. Iedere inwoner moet daar (verplicht!) een kleine expositie in onderhouden. Je mag daar foto’s van je kleinkinderen neerzetten, maar ook een uitdraai van je Spotify­playlist. Er worden geen prijzen voor mooie exposities uitgereikt, wel worden de dozen elke dag opnieuw gestapeld, zodat niet steeds dezelfde dozen op ooghoogte staan. Om het bezoeken van de exposities te bevorderen zijn in de directe omgeving picknickbanken neergezet.

Psychologen werken voortaan met coördinaten. Heb je een afspraak, dan krijg je ’sochtends de coördinaten van de plek waar de psycholoog die dag praktijk houdt. Dat kan op een parkbankje zijn, maar ook onder een afdak, op een industrieterrein, op een richel aan de zijkant van het station of in een kathedraal. Hierdoor bouwen mensen een emotionele band op met bepaalde plekken in de stad waar ze over problemen hebben verteld, maar de stad zelf wordt óók geladen met verhalen.

Een stadsezel — aflevering vier.

Burgers hebben het voor het zeggen op de economische markt. De economische groei van de stad is getransformeerd tot een structuur met altijd een positieve uitkomst, waarin de groei van het aantal mensen en alle informatie om hen heen is gebaseerd op altruïsme; altruïsme is het uitgangspunt. Door deze basisstructuur profiteert iedereen wanneer meer mensen rijk worden, het leven wordt voor iederéén beter. De markt groeit, vraag en aanbod nemen toe en met deze groei worden alle nieuwe ideeën en oplossingen betaald. De beloning voor een idee bestaat uit een eerlijke verdeling van de winst op de markt.

Het integreren van verschil. Bijvoorbeeld in de context van het theater, denk aan een voorstelling in het theater die je je herinnert. Ben je zeker van de persoon die je daar werd? Op het moment dat de rollen duidelijk zijn, speel je de rol van de toeschouwer perfect. Misschien is het jouw manier van acteren. Op die manier ben je in het theater zowel als toeschouwer als in de vorm van performer in de voorstelling geïntegreerd. Het publiek kijkt geconcentreerd naar de voorstelling, en is zich zo bewust van de eigen aanwezigheid, dat de textuur van de lucht verandert. Daarom lijken de momenten van het treinongeval (in mijn andere verhaal), te zijn gekerfd door de blikken en warmte die ik met anderen deel. De intensiteit van de temperatuur en textuur van de lucht blijft in ons achter, om ons aan de ruimte te herinneren.

Niet alleen in de harten van de mensen als individu, maar in de harten van de mensen als gemeenschap.