Dit is een gedicht, dat
Weet je omdat je je plots dom voelt.

Dit is geen proza, dat
Weet je omdat je stiekem arm bent, van geest & van geld.

Dit is dus poëzie, dat
Weet je omdat je poëzie haat, maar niet weet dat
De poëzie je ook terughaat.

Dit is een gedicht, dat
Voel je aan een aantal zaken.

Dit is een gedicht, dat
Hoor je aan het kind dat naast je huilt en plots raakt je dat op een plek.

Dit kan nooit geen gedicht zijn, dat
Merk je aan de naam Arno Van Vlierberghe, dichter.

Dit is een gedicht, dat
Zeggen al je vrienden, die ook gedichten schrijven.

Dit is een gedicht, dat
Vereist van je dat je het leest, het liefst van boven naar beneden.

Dit is een gedicht, dat
“Dus” toevoegt aan “Dit is poëzie”, omdat ritme ruimte vraagt.

Dit is geen proza, dat
Hoeft niet te worden uitgelegd, niet aan jou.

Dit is dus toch een gedicht, dat
Weet je omdat je hoopt dat het bijna gedaan is, met jou & met dit gedicht.

Dit is een gedicht, dat
Moet wel.

Dit is een gedicht, dat
Kan haast niet anders.

Dit is het poëtische, dat
Zelfs van terreur, misbruik, geweld & onrecht een vlot te begrijpen geheel maakt.

Dit is een gedicht, dat
Merk je gauw genoeg, aan het gezicht van het publiek, dat
tickets kocht voor iets anders.

Dit is en blijft een gedicht, dat
Moet je aanvaarden, zoals je al zoveel aanvaardde zonder het te begrijpen, dat
Kan er nog wel bij.

Dit is misschien wel hét gedicht, dat
Alles zal veranderen & alle andere gedichten overbodig maakt, dat
Kan misschien wel zijn, maar de kans is klein.

Dit is een gedicht, dat
Anders dan de roman, nooit dik genoeg zal zijn om iemand mee dood te meppen, dat
Laat het gedicht over aan de romancier, die
Anders dan de dichter, zelden droomt over bloed & moord & angst.