het verlangen je spieren te ontspannen
en direct door de doek heen te vallen
en achter die doek is weer een doek
en daarachter weer een
en je blijft maar vallen
en je blijft maar aangeraakt worden
door de doeken die langs je huid strijken
stevig geborduurd linnen
koude plakkende zijde
een bruin ruw geweven kleed
dat het geluid in zich draagt
van een droge zomeravond
zwaluwen boven de hooiberg
stof dat in de lucht hangt
en een vrouwenstem, ouder
wat ze roept ontglipt je zodra ze het zegt
maar wat ze bedoelde is bij je binnen gedrongen
ook al waren de woorden zand
je staat op en loopt naar de schuur
en het stof trekt je luchtwegen binnen
koekt vast aan de randen
de zwaluwen blijven roepen
boven de hooiberg
en het is twee weken na het laseren
en je kunt met je nagel over de donkere haartjes op je wang strijken
en dan valt er soms een uit

er klinkt een melodie

en de naald glijdt door de rubberen dop van het flesje
trekt de dikke, doorzichtige vloeistof omhoog
ze kijkt toe hoe je de luchtbelletjes uit de spuit tikt
en hoe je haast zonder weerstand
de naald in het vastgehouden rolletje vel duwt
de naald loopt leeg
onder de huid
en iemand kan niet slapen het is een lange nacht
tot ze eindelijk een besluit neemt
een groter bed bestelt
een waar ze met twee geliefden in zou passen
      ‘Ik moet je iets laten zien.’
      ‘Oh?’
      Je trekt je wollen jurk uit, houdt je lichtblauwe hemdje aan,
      gaat tegenover haar zitten. Dan beweeg je je torso, zodat
      je borsten heen en weer schudden. Ze slaat haar hand voor haar
      mond en kan niks uitbrengen. Haar ogen zijn groot en ze zegt
      ‘Wat ben jij een cadeautje.’ en ‘Mag ik mijn hand ertegenaan
      houden?’ en ‘Jezus.’
en een naald die door kraakbeen glijdt
om een wond te maken
die je draagt als sieraad
de doordringbaarheid van je lichaam
je gewond zijn
dat je open draagt op straat
      ‘Van wie is deze haar, meneer?’
      Je plukt de grijze haar van het kussen op haar bank en jullie
      lachen. Ze bloost, verlegen en gevleid. Zodra je de haar loslaat,
      dwarrelt die naar de grond.
en later vertelde ze dat ze, nog los van je borsten
vooral was geraakt door hoe overspoelend blij je keek
      Je ligt naakt tussen je lakens. Je besluit nog even te blijven liggen.
      Je borsten rusten op het linnen. Je houdt ze met beide handen
      vast.
en een stem vraagt
hoe lang kun je open blijven
en waar stop je
of stop je niet
en je hebt een grote, dikke snor en je strijkt
er met je vinger overheen en dikke plukken haar
vallen van je bovenlip op de grond
      Vandaag is er geen grens meer. Tussen dit moment en het
      opstaan, de rest van de dag. De kleding die je aantrekt is geen
      bedekking maar een uitdrukking. Je bent onvoorbereid.
en de snaren
die spanning hebben verloren door de kou van de nacht
laten klinken
volledig
dissonant

en er klinkt een melodie
een lied to undress the world

en de wond die heelt
en het gat dat blijft
en de doeken waar je doorheen bent gevallen
hangen open achter je