‘s nachts word je moeder

als het rumoer van de dag wegsterft
het bezoek naar huis is
de hulp wegfietst, de katten erop uitgaan

als de nacht als een deken over de huizen
de straten en de wijken valt
als het donker inzet
en de wereld de gordijnen sluit
het meeste leven zich verder afspeelt
achter gesloten deuren
de nachtlampjes aan en weer uit gaan
en de slaap het ten slotte overneemt

dan

staat ons een nieuw verhaal te wachten

en begeven wij ons voorzichtig
tastend in het donker
wat zo helder leek in het daglicht
lijkt in het donker soms onmogelijk
want hoe ben je moeder in de nacht
hoe worden we moeders in de nacht

wie vertelt ons wat te doen?

we willen zijn als huizen
we willen veilige havens
bakens zijn
voor deze nieuwe levens

met onze armen als vraagtekens
om de tere lichaampjes gevouwen
wiegen we ze welkom
in ons huis
hart
en soms in onze wanhoop
want hoe zorgen we?

hoe worden wij moeders in de nacht

we hopen op een liefde die alles weet

we waken
terwijl ze slapen
ze gapen
we waken
terwijl ze ons in zich opnemen
terwijl we hen in ons opnemen
hangen boven wiegjes
we waken en zorgen
we waken en zogen
we verzorgen

we tasten in het donker
met de armen van de nacht om ons heen
maar wie zorgt er voor ons?
we zijn zo moe

we staren naar die nieuwe gezichtjes
de halfopen ogen
op zoek naar tekens
doen we het goed?

we veranderen in monden, huiden
soms zijn we alleen nog maar huid
soms alleen nog maar borst

hele werelden liggen in onze handen

we zijn zo moe
willen ons gedragen weten
even ons hoofd
in armen
op een borstkas
een schouder leggen

even mogen leunen

want wie zorgt er voor ons?

op de melodie van de nacht
zingen we zelfgemaakte slaapliedjes
vol hoop en beloften
en pasgeboren dieren

we dromen boven de fontanellen
over eerste hapjes
stapjes
woordjes

we wiegen onze kleine liefdes
vol grote zorgen
leren van ze te houden
in de lange donkere uren
we zijn zo moe

we weten het niet
totdat we het wel weten
en zo worden wij moeders

elke nacht
weer wat meer