men durft niet meer, zegt men
men is vergeten hoe te graven zonder de wortels uit te trekken

wat ik begreep
een andere schimmel springt op
wordt meegedragen op de wind

ik weet niet hoe ik het anders moet noemen
wakker worden met het beeld van schaduwflora voor een wrattige zonsopgang en de geur van mos

wie ik ben of iets dergelijks
wie mijn familie is en
wat ik achterlaat
hoe ik in de tijd word meegetrokken
vertraagd, omdat de val zo lang lijkt te duren

Ik was alleen geïnteresseerd in de aarde. De zwarte duinen aan de rand van de akker. Ik wilde erop klimmen, de prut kneden in mijn handen. Vanuit mijn slaapkamerraam kon ik ze allemaal zien. Het gespitte land trok meeuwen aan. ‘s Ochtends, voordat ik naar school ging, kon ik ze luidkeels horen. 

iets donkergroens, als stengels, als struikgewas
een sterke netelgeur
overgangstinten en vergroeiingen
het gezwel in mijn onderbuik duwt zich naar buiten

Hieronder kruipt the dark web,
met zachte zuchten spreidt het zijn tentakels,
opnieuw,
klein,
groot                         –  groter.

Ik fantaseerde erover dat al het zand van Texel was vervangen door aarde. Het helmgras zwaaide niet meer in de wind, maar de wortels van de tulpen die ondersteboven aan het groeien waren. Op het strand spoelden geen schelpen aan, maar wormen die de modder vruchtbaar hielden.

mijn gezicht heb ik tegen het glas gedrukt
als alle lijnen ondergronds, een boom die haar rode binnenkant
naar buiten ademt

Mijn handen waren zacht en kneedbaar.

zacht en kneedbaar
mijn borsten gevoelig, mijn tepels donkerder,
agressiever dan enig ander bruin
mijn navel puilt iets uit en mijn onderbuik opgezet
mijn schaamlippen hebben de juiste herfstkleur,
houden van jonge pijn
als sensationele bladeren, kwetsbaar, fijnkorrelig
omgeven door klierharen, of nee… dit lijken wortels
ik trek eraan maar het breekt af

de pilea peperomioides groeide in het hooggebergte van Yuhnann als een woekerende wirwar waarin de oudere exemplaren het gewicht van hun bladeren kunnen laten rusten op wat er allemaal onder hen uitgroeit en sterk genoeg is om te kunnen dragen en de stam zich kan uitstrekken of buigen zonder te breken en daarbij ook de onderste stelen ontziend die door de zwaarte van hun blad los kunnen raken en stel je voor dat de wortels van al die groeperingen net als bij bomen met elkaar in verbinding staan en een ondergronds woud vormen als een netwerk van voedsel en doorgangen en processen voor insecten en wormen en bovengronds houden de planten elkaar in leven en evenwicht en weten met elkaar dat ze groeien en waarheen ze bewegen en wat ze daarbij nodig hebben maar van hoe dit allemaal werkt heb je geen idee en van de hoeveelheid verbindingen en data die mogelijk maken dat de planten met elkaar uitgroeien tot iets dat bijna ondoordringbaar is kun jij je nog geen voorstelling maken omdat het wild is en jij getemd bent?

Het internet heeft wortels,

het lonkt en schittert

als een bos zonder paden

scherpe kleuren, heldere hemels flikkeren in je ogen,

maken ons

wat ik begreep van de sporen 
is dat ze vaak niet 
het laagste punt bereiken
waar het water heen wil

b     l      i      n     d

Dit is wat jij ziet: iemand steekt en wroet wat met een aardappelmesje voorzichtig rond de wortels van een jonge pannenkoekplant om het met een kluitje grond vanuit de moederplantpot over te hevelen naar een nieuw potje met aarde.

Het internet is groener dan je ooit had gedacht.

Dat mag mee naar jouw huis waar je het van licht, water en onregelmatig ook van Pokon voorziet en dat doe je op de tast, je kijkt het aan, verdiept je er verder niet in, want het is een makkelijke plant en dus zal het verder wel vanzelf gaan.

ONLINE DEFORESTATION, gillen we

Het groeit ook daadwerkelijk, krijgt een nieuwe pot, het wordt zelf moeder, jij herhaalt wat je zag en blijft dit doen waardoor er meerdere baby’s, moeders en grootmoederplanten in diverse potten los van elkaar deel uitmaken van jouw leefruimte.

Naar Musk (Elon)

De bladeren veranderen van kleur, omvang en vorm naar gelang hun positie aan de stam en naarmate de stelen lager aan de stam leven, neigen ze naar hangen en loslaten, terwijl helemaal bovenin een dicht bos van kapjes en schoteltjes ontstaat.

Naar dat levende reptiel met natte ogen (Mark)

Soms valt er vanzelf een blad met verzwakte steel van de stam, soms sneuvelt er door een onverhoedse beweging of onderzoekende aanraking een gezonde loot en zit je met het gevoel dat jij dit moet opvangen en rechtzetten. 

Naar onze middelbare schoolvrienden 

Ondertussen bezwijkt de stam van eerste stek onder het gewicht van alle kapjes en schotels in de top, waardoor je blijft stutten met een bamboesteel die je verplaatst in de steeds veranderende richting waarin het uitgaat. 

die onze nudes met winst verkopen (ja jij, Nicky)

En dan komt het in je op om de loot in een bolglas met water te hangen, na verloop van tijd zie je prille, glasachtige wortels verschijnen en je wacht het moment af dat dit blad er klaar voor is om te worden bijgezet in de pot van waaruit het viel, want zo help je de natuur een handje.

Hij hield mijn hand soms langer vast dan gebruikelijk. Er zat aarde in de groeven van zijn hand die hij er niet meer uit kon wassen. Wanneer ik hem tegenkwam, gaven we elkaar vaak een hand. Ik was jaloers op de besmeurde en eeltige handen van Chris’ vader.

Als je ze probeert af te drukken, bloeden ze in je handen kapot,
uit je printer rollen stroperige slierten

ik lik aan de nectar op de bladeren 
hoe nu nog een ontbossing met het bos in je rug?

Als ik bij Chris was geweest, moest ik ook mijn handen wassen. Ze was niet vies van de aarde, maar het idee van poep, vooral van honden, deed haar gruwelen. Ik had regelmatig last van wormen door het nagelbijten.

zwartgeblakerde stenen
een man met plastic zak,

Ik vertelde mijn moeder over de nieuwe bergen aarde aan de rand van de akker en alle bollenschilfers die Chris en ik hadden gevonden. Over onze ambitie om alle bergen te beklimmen, zodat we over het hele terrein konden uitkijken.

De Reddit-forums zijn de kleverige aarde,

ze kietelen je geest, vermoeien ons

         viriele           brein

Jij hebt nog nooit echt hard gewerkt, zei hij dan.

Wie wist er hier
mijn naam?

Mijn moeder moest altijd werken op zaterdagmiddag. Ze was kapper, ze moest haar handen vaak wassen.

wat ik van de sporen begreep
was dat ze veel meenamen
bagage, paspoorten, niet alles, geen geuren, geen 
podil

Mijn moeder vertelde over een jeugdvriend die op een berg aarde was geklommen. Uiteindelijk kwam hij met zijn benen vast te zitten. Terwijl hij zich aan loswringen was, kwam er grote hoeveelheid aarde los. Een lawine van prut viel over hem heen. Hij was gestikt voordat hij zichzelf eruit had gegraven. Het was een bekend verhaal, voegde ze eraan toe.

wat ik van de sporen begreep
is dat als je een knuffel vond in de sporthal
je die mocht houden voor op je volgende reis

We reden doelloos rond op onze fiets over het terrein van Chris’ vader totdat er een tractor met aanhangwagen van het land reed. Dan gingen we er achteraan, en zo konden we zien waar de nieuwe berg werd opgericht.

dat je aan de noodrem mocht trekken

Wie zal er ooit

gewoon in ons europa

met dit bos                   kunnen kappen?

we moeten weer eens nodig aan de beschaving worden herinnerd 

wortels die op labyrinthische wijze hun weg in mij vinden
organisch witte bloemen als zomerse bloeihoofdjes
bloemknoppen ontspruiten als vleesbomen
trosvormige dodenbloemen omzwermd door nachtvlinders 

Het internet bestaat uit eenzame bomen,
fluistert ze opnieuw

dat er wel eens, als een boom omgelegd, een spoor in de lucht hangt en een trein in de diepte valt 
en ik bereik slechts die afgrond
en wel een soort vluchtig zelfbesef, nog net op tijd, voor de onontkoombare landing

naast je in een trein.
massieve wielen en er zijn zoveel manieren om in een zon te zijn:

tot je zat wordt van het ijzer in de lucht
(verdacht)

een dode koe in het gras wordt aan beide hoorns omhoog getild, het gewicht te groot, slepend verder.

onder de stukken geblakerde bast zit een groot hart gevuld met mineralen
door de aderen pulseren aspecten van de geschiedenis
die men ondergronds wil houden

de zon heet boven het grote dode lichaam. roestbruin, en het bloed sijpelt langzaam de aarde in.