De tranen van de influencer, de excuses van de YouTuber, de boomers die elkaar vinden op aparte Facebookpagina’s, de vlotte video-edits van ruzies in supermarkten; ongemakkelijk, of vooral een oprechte poging tot communicatie? Elke dag wordt er op het internet een beroep gedaan op onze emoties. In afwachting van likes, comments en shares wordt er verlangd naar onze aandacht. We betalen in ophef en bewondering. Hoe kwetsbaar zijn we op het internet? Is authenticiteit performatief? Worden we numb door de hoeveelheid informatie die we tot ons nemen of versterkt het onze emotie juist? En, does it really matter? 🤣

De intensivering van social mediagebruik, vooral tijdens het veelvuldig binnen zitten tijdens de lockdown, maakt ons hyperbewust van elke beslissing, post en mening die iemand online zet. Zoals Kaitlyn Tiffany schreef in The Atlantic: ‘Our sense of cringe has been heightened to truffle-pig levels of sensitivity. We can sniff out the tiniest flaws in someone else’s public performance, dig them up, share them around. We’re connoisseurs of cringe. Maybe we’re even gluttons for it.’ We geven op de cringee af, maar verlangen er ook naar. We genieten ervan.

In onderzoeken naar het fenomeen cringe benoemt men vaak ongemak en gêne, waarbij de nadruk ligt op de gecreëerde afstand tussen toeschouwer en cringer. De handen moeten er snel van af worden getrokken. Er is sprake van plaatsvervangende schaamte met een reactie tot gevolg: ‘Ik ben dat tenminste niet. Ik weet wel beter.’ Maar is dat zo? Zouden we onze kwetsbaarheden, onze cringeyness, niet vooral moeten opzoeken? In de zoektocht naar digitale authenticiteit vroeg DIG verschillende kunstenaars, schrijvers, dichters en beeldmakers om voorbij de cringe te kijken. We moedigden de genodigden aan om vooral hun eigen ongemak en (niche) interesses te omarmen, en de marges van het web te gebruiken als materiaal, een eindeloze (afvoer)put van (des)informatie en (mis)communicatie.

Met Van Cool Girl naar Cringe Girl, de bijdrage van Dominique de Groen, trappen we dit nieuwe uitdijende dossier af. Zij schreef een diepteanalyse over het begrip cringe en haar eigen relatie hiertoe. Wat was de contradictie in het hart van haar digitale leven? Daarnaast vonden wij ook auteurs die zich geheel lieten verliezen in hun obsessies: David Duchovny; winkelcentra; backrooms; analoge horror op YouTube. Kunnen we ons innerlijke monster eindelijk leren omarmen? En als we dat durven: hoe zouden we onze fails en feels dan onder woorden brengen?

Kortom: durven we echt te cringen?

Namens Lars Meijer en Liene Schipper

¯_(ツ)_/¯