Eén was, één was niet – onder deze bont en blauwe hemel leven wij.
… Ik mis je zo


Mijn ogen veranderden toen ik terugkwam van het rouwen om jou.
Toen ik ze voor het eerst bekeek, herkende ik ze niet.
Er was een blauwig glimmend lapislaagje bovenop het bekende donkerbruin verschenen. Wat is het vervreemdend om je eigen ogen niet te kunnen herkennen.
Ik liet ze testen, ik bestelde een bril, maar dat was het probleem niet.
Later besefte ik dat het kwam omdat het de mijne niet waren, maar die van jou.


Lacht.


Oké, dacht ik bij mezelf, zo heb je besloten bij me te blijven.


Blauw is de kleur van geweld, builen, de hemel en de hel, het geluid
van verdriet en verlangen, duizend turquoise objecten, verdwenen
in een privécollectie, paniek in de kobaltmijnen, die ultramarijne marge
tussen dag en nacht, de rustgevende gemeenteblauwe gordijnen
in een wachtkamer, die je het gevoel geven dat er vast iets goed mis is.

Wat als de voordoeken in het theater altijd blauw waren geweest.

Eerste bedrijf:
Schijnwerper uit:
Miniaturen in het donker.

Tweede bedrijf:
Schijnwerper aan:
Sixpence tentoongesteld.

De blanco notenpapier-gordijnen kleuren blauw terwijl ik liedjes zing over liedjes, over muziek, over rouw, oftewel liedjes over het leven.


Het instrument in de hoek is niet gestemd (geef de tijd daar maar de schuld van).
Het speelt een lied op niemands verzoek.
Iedereen moet luisteren:


Er is een zucht naar het leven die geen enkel systeem ooit kan doordringen. Het restproduct van verdriet is gelach!


De sopraan stak niet alleen haar voeten in het bad vol blues, ze dook er helemaal in.

Dit zware gewaad is voor ons.
Het is een blue(s)gradiënt, van de rivier naar de zee.


Indigo is de enige kleur blue(s) die niet afslijt,
we moeten het eraf schrapen,
ermee leven,
ermee leren,
– ze bij ons dragen.
Dat leerde ik van de docent, haar volk heeft dit altijd geweten.


Dit zware gewaad is voor ons. Deze zware blue(s) aan ons om te zingen.


Elke avond moet ik biechten aan de zon
We herinneren elkaar aan wat we hebben gezien
Woelen en morsen steile tranen in de politiegreep van de slaap
Worden wakker met herinneringen onder de ogen
Tatoeages van een miljoen zielen onder mijn ogen.