(Kantel telefoon voor de juiste vorm van het gedicht)

Madness of two

ik leid je naar een blauw geschilderde kamer, spreek niet uit hoe bang ik ben
voor anderen, de kou van je vingers wanneer we te lang buiten hebben gestaan
verlaten, niet-verlaten pluk ik blaadje voor blaadje in mijn hoofd

op de blauwe muren van de kamer beeld ik een vos uit
mijn vingers geven af op de omgeving, in kleermakerszit op de vloer
vang ik een mot zonder op te kijken, trek ik een lijn van vingerafdrukken over de vensterbank

het is de tijdelijkheid van onze verbinding die me aan een lijntje houdt
het invoegen in mijn leven, het blijven hangen en het uiteindelijke vertrek
het raam dat altijd op een kier staat

ik droom dat we allebei hetzelfde dromen

met de verschuiving van de zon kleuren de meubels blauwer
totdat ze zich als schimmen in de muren terugtrekken, tot we samen in een lege ruimte zitten
met iedere dag die we hier doorbrengen, word je bleker, onbeweeglijker

ik zet het raam voor je op een kier, ventileer de ruimte tussen ons
wat ademruimte is voor jou, is voor mij een springplank
totdat ook achter het raam een nachtblauwe muur verschijnt

mijn intrusies balanceren op de vensterbank, ik bouw er een huisje van
voor ons om in te wonen, terwijl je aan de plinten krabt in de hoek waar ooit een deur zat
zelf weet ik niet langer waar ik ophoud en de blauwe ruimte begint
onze vervaagde grenzen wil je niet bevestigd hebben, wanneer ik je aankijk
zie ik alleen mezelf gereflecteerd