Het verhaal van geen verhaal

Ik dacht dat ik een soort monster was

Ik dacht dat ik een soort koning was

Ik dacht dat ik als het vliegende herfstblad was, met een onzichtbare, sluwe prinses achter me aan. Beschermd tegen de vinnen van een soms geheimzinnige en betoverende maan, dan weer een krankzinnige, galactische catastrofe.

Als een verscholen octopus met zijn ogen open, levend.

Ik dacht dat ik wonderbaarlijk was, bestaande uit roze wegen die leiden naar een plots reizend kasteel.

Ik dacht dat ik saai en zinloos was. Een X. Beroofd en uitgekleed voor het universum. Een X roerloos als een graf of put waar niets komt behalve je eigen echo.

X. De altijd onkenbare? De rivier die door de duisternis stroomt. De andere kant op. X, de bekwame en onbekwame. De precisie verloren in de zooi van atomen.

X. Een stropdas die mijn snotterige hersenen bij elkaar bindt? X maakt me schizofreen. X zijn twee reflecties – tegenover elkaar, en aan elkaar vastgelijmd. Hun eigen eindeloosheid creërend.

Ik dacht dat ik een schil vol water was, drijvend als een lente. Hangend als een spiegel. De zonnestraal als een X door me heen laten schijnen en doen verdwijnen in mijn zee, waar het zeewier met het water mee golft, ‘s nachts.

Ik word duizelig wakker van gisteren. En daar fluisteren mijn gevoelens: mens, monster en X! Een schatting van wat is. Het lichtblauwe gordijn om mijn gezicht gewikkeld. Mijn vermeende standbeeld. Mijn bewezen beschaving weggestopt achter de bergketen.