Een beetje zoals een shirt, wit, dat de drempel van mijn lichaam bereikt. De meeste mensen hebben andere bezigheden, niet alleen kijken en proberen om zin te geven aan wat er voortdurend in de geest gebeurt. We zouden graag van geluk zingen, en ik vraag me af of ik iets begrijp, of de wereld begrijpt wat we doen. We zijn hier niet alleen, het meeste hiervan is geschreven en niet op een ik-achtige manier. Doe het een paar dagen rustiger aan. De kwelling van het afvragen, langzaam tot overeenstemming komen met de intensiteit van een interesse. De broek heeft bijna de kleur van scherpe stenen. We voelen veel. En die keren dat ik steeds weer impulsen ervoer om een vork in mijn ogen te steken, misschien alleen om de instroom die zo overvloedig was te stoppen. De psychiater zei dat ik er met mijn therapeut over moest praten. Steeds meer beginnen de vierkanten te kalmeren. Ik ga zitten en kijk. De regen valt ‘s nachts heel zwart op straat met zilver. Als ik maar iets moois kon zijn door mooie dingen te zien. Het normale midden waar ego-aspecten samensmelten tot die heilige graal: ambivalentie. Ik geloof dat er een soort waanzin is voor ons, als ik niet bang ben. Er is zo’n verlangen om cool te zijn, zelfs onder kunstenaars, die soms moeten weten wat een overstromende wereld is. De overvloed aan punten zou verholpen kunnen worden, de natuurlijke expressie is bijna een kwestie van gezichtslijnen en oogpunten. De dichter had een shirt aan, en daarom raakte hij me meer dan wat dan ook bijna, afgezien van alle echte gesprekken die ik ooit heb gevoerd. En dit ding, zien en het shirt, als ik mag zondigen en uitleggen, is een soort prelude, al uitbundig. En dan hebben we nog kilometers werk terwijl de muren en dergelijke al zingen en in koren zingen. Niet alleen onderling - sorry! - of vanwege iets dat we doen, maar in de basisstructuren die onze dwaze wandelingen mogelijk maken.