Op de avond van 31 december 2019 maakte hij een jaarkalender. 9 A4’tjes, met lijnen opgedeeld in 366 vakjes, voor iedere dag een vakje van 35 x 42 mm. Hij hing de kalender op in zijn slaapkamer. In 2020 zou hij iedere avond opschrijven wat het beste was dat hij die dag had gedaan. Ongeveer 10 woorden per dag die uiteindelijk zouden samenvloeien tot een strakke verhandeling over kracht, groei, plezier en sensualiteit. Een lofzang op de mooie dingen in het leven. Zo begon het jaar.

1 januari – Star Wars IX gezien in de bioscoop en toen een pizza gegeten

2 januari – Lekker gesport; mijn oude bench-press record verbroken

3 januari – In een andere bioscoop nog een keer Star Wars IX gezien

4 januari – Met mijn moeder gebeld + voor het eerst bubble tea gedronken

⋮

Op 29 februari las hij voor het eerst zijn kalender terug om te zien hoe zijn leven zich begon af te tekenen. Het verraste hem. Zo veel verloren dagen! Zo weinig momenten van ontstijging! Hij vond zichzelf gezapiger, saaier, kleinburgelijker dan hij zich had voorgesteld. Hij besloot dat er iets moest veranderen. Hij vond een herkenbare meme online en deelde die op zijn Facebook tijdlijn.

Op 15 maart, precies op het moment dat hij mentaal bijna klaar was voor een drastische hervorming van zijn leven, begon de intelligente lockdown. De betekenis van dit kosmische toeval was hem duidelijk. De bioscoop en de sportschool verdwenen (hij kon er niets aan doen), de pizza en het bellen met zijn moeder bleven. Er daalde gestaag een laagje stof neer op zijn radicale gevoelens. Hij cultiveerde nieuwe hobby’s: hij speelde Fortnite: Battle Royale en ging er dagelijks op uit om Pokémon te vangen. Ook mengde hij zich in discussies over actualiteit op nu.nl/nujij. Hoewel de dagen op elkaar leken was er altijd wel een hoogtepunt (zoals een gewonnen match of een interessante Pokémon encounter) om op zijn jaarkalender te vermelden. Het was onduidelijk of hij gelukkig was, maar hij was in elk geval niet verdrietig, zoals hij vroeger wel was geweest.

*

Op 11 april droomde hij dat zijn linkerarm langzaam in een pijnlijke digitale dimensie werd getrokken. Hij werd er wakker van en tot zijn schrik bleek het branderige gevoel in zijn arm echt te zijn. De irritatie concentreerde zich na enkele minuten op één specifiek punt op zijn elleboog. Het voelde akelig, het voelde bijtend. De eerste mug van het jaar. Hij zuchtte en drukte met duimnagel een kruisje in de groeiende bult.

Na vorige zomers had hij een jachtroutine in zijn muscle memory opgeslagen. Hij zette zijn bril op, pakte zijn zaklantaarn en toegewezen mugtijdschrift (Natuurkunde Magazine) en ging uit bed. Muggenjagen is een nauwkeurig projectje waar hij een aangename plichtmatigheid bij voelde. Hij liep door zijn kamer als een navy seal, deskundig en emotieloos, op zoek naar het duidelijke silhouet van een insect op zijn witte muren. Dit was waarom hij, naast zijn noodzakelijke jaarkalender, geen posters of foto’s met hoog contrast ophing. Een succesvolle eliminatie kostte hem nooit meer dan drie meppen, meestal minder.

Hij had de mug al snel gevonden, schaapachtig rustend op de westelijke slaapkamermuur. Mep – hij miste hem, maar de mug vloog iets te loom weg en hij zag zijn kans schoon – MEP – en hij sloeg het beest uit de lucht tegen de muur kapot. Hij had de mug doodgeslagen op zijn jaarkalender, exact in het midden van het vakje van 30 oktober. ‘Fuck yeah’, mompelde hij in zichzelf. Hij deed de zaklantaarn uit, zijn bril af en ging terug naar bed.

Op 2 juli zat hij in zijn slaapkamer. Het was een warme zomeravond en hij swipete door Tinder. Toen hij het dagelijkse maximum van 100 likes had opgebruikt, was het tijd om berichten te sturen.

schreef hij aan zijn matches,

De meesten reageerden niet. Als er wel iemand reageerde, was de respons minder uitgebreid en vriendelijk dan zijn eigen bericht. Hij ging maar terug naar swipen, maar omdat hij geen likes meer beschikbaar had, kon hij alleen naar links vegen. Dat deed hij, en hij rationaliseerde het door bij iedereen een reden te bedenken waarom ze toch geen like waardig waren:

• Out of my league
• Schrijft “natuurliefhebber” als twee woorden
• Heeft maar één foto
• Snapchatfilter
• Heeft alleen foto’s op zonnige buitenlandse locaties en dus waarschijnlijk te upper-class
• Lijkt op mijn moeder
• Luistert naar Taylor Swift
• Woont te ver weg
• Rare broek
• Out of my league
• Out of my league.

Enkele maanden gingen voorbij. De mug van 30 oktober zat stevig vastgeplakt op het papier. Het bloed was roodbruin opgedroogd. Hij wierp er iedere avond een onwillekeurige blik op, maar probeerde niet na te denken over de betekenis.

Op 9 september had hij een Tinderdate met iemand genaamd Katie, maar die zegde op het laatste moment af. Nog 51 dagen tot 30 oktober.

Op 3 oktober struikelde hij over een losliggende stoeptegel. Zijn telefoon vloog uit zijn hand en het scherm brak. Nog 27 dagen.

Op 23 oktober was hij onrustig. Het was moeilijk om die avond op zijn jaarkalender te schrijven omdat zijn hand dan op de week erna zou rusten, precies op de mug. De mug nam een aanzienlijk deel van het vakje in beslag en zou het die dag sowieso onmogelijk maken om een ononderbroken zin te schrijven. Het lijk was te groot, of de dag was te klein. Met een ongemakkelijk zwevende hand schreef hij dat hij die dag niet veel had gedaan, maar wel Aquaman op Netflix had gezien. Over 7 dagen zou het gebeuren.

Op 29 oktober duurde het erg lang voordat hij in slaap viel. Hij voelde de voortekenen al: tintelende ledematen, een rillerige kou, moeite met diep ademhalen, gebrek aan eetlust. Hij durfde zijn symptomen niet te googelen – het zou toch niet veel uitmaken.

Op 30 oktober werd hij wakker uit een onrustige slaap. Het eerste wat hij merkte was de doordringende geur van kaneel, waarschijnlijk omdat zijn buurman iets aan het bakken was. Hij keek naar zijn jaarkalender en zag hoe de mug plakte op 6 november, alsof die daar altijd had gezeten.