Verhaal / 11.09.23

death, darling

15/11/2022
04:33 Ik zit in de Uber naar huis. Erin heeft er een voor mij besteld. Ik heb mijn locatie voor de komende drie uur met haar gedeeld via Whatsapp. Ik staar naar mijn telefoonscherm, het beeld vervaagt steeds. Te dronken. High out of my mind. Op Google Maps controleer ik de blauwe stip die over de kaart beweegt. Ik schop mijn hakken uit. Probeer de rits van mijn jurk, vastgeplakt tegen mijn rug, open te trekken. Kan er net niet bij. De botten in mijn voeten kraken als ze plat de grond raken. Ik stink naar zweet. En deodorant. Ik stink naar een drankje dat ik over mezelf heen heb laten vallen als een fucking debiel. We rijden over Waterloo Bridge. Het is nog vijf minuten naar huis. Vijf minuten. Driehonderd se-. Als ik knipper, valt er een traan op mijn wang. Ik veeg hem weg. Ik kijk naar de taxichauffeur in zijn spiegel. Hij glimlacht ongemakkelijk.

I’m sorry, love. Almost there.

Ik moet echt huilen. Veeg het snot onder mijn neus vandaan. Mijn vingers ruiken naar sigaretten. Kankerkankerkanker. Ik heb er vijftien gerookt vandaag. Met mijn andere hand trek ik mijn jurkje verder over mijn benen. We moeten nog twee straten uit. Twee minuten. Honderdtwintig se-

'’On the 2nd of February, 1995, A little statue of Our Lady was seen weeping tears of blood in the town of Civitavecchia… A miracle. No, the statue of Our Lady has not wept since. But pilgrimages have not decreased. Five confessors have been put permanently at the disposal of the faithful.’‘

16:02 Ik draai de douche aan. Laat hem opwarmen tot het begint te stomen. Ik hang een gekreukelde blouse op en stap onder de douche. Ik was mezelf met Tangent GC body wash. En mijn gezicht met Beigic Facial Cleanser. Mijn haar met shampoo en conditioner van Moroccanoil. Poets mijn tanden met Oral B Perfect Ultra White. Gisteravond verdwijnt in het doucheputje. Kraan dicht. Uit de douche. Droog me af. Zeg mijn mantra op. A woman’s greatest asset is her beauty. Smeer me in met Tangent GC Body Cream. Parfum op mijn polsen, achter mijn oren, in mijn nek, en niemand ruikt mijn rot. Beauty is a short-lived tyranny. Bulgarian Rose Toner. Bulgarian Rose Serum. Manyo Aqua Barrier Cream. Beauty is pain. Als laatst, het aller-, aller-, allerbelangrijkste deel van je routine: een dikke, vettige zonnebrand met factor 50++++. Opdat er geen druppel zonlicht je huid raakt. Zon is de grootste boosdoener voor veroudering, heb ik gehoord. En je kan beter jong sterven dan er oud uitzien. Heat cannot be separated from fire, or beauty from the eternal.

'’The Queue was the hottest spot in England. Thousands of people waited for hours to visit the queen’s closed casket, available for public viewing 24 hours a day. The Queue stretched around five miles, a more-than-24-hour wait: a feat of deranged fandom, a testament to the endurance of the human spirit. Some people brought canned cocktails. As for the rest, I can only describe it as somewhere between Burning Man and Black Friday eve at a Best Buy. At one point, David Beckham joined the fray. He, a lad of the people, “queued with the public” and waited over 12 hours to see the queen’s fancy little box.’‘

22:50 We lopen langs Southbank. Langs the Queue. De mensen die we passeren, hebben al acht uur in de rij gestaan en nog zeker acht uur te gaan. Ze houden krampachtig vast aan plastic Sainsbury’s tassen. Een vrijwilliger roept om: eet niet alles in één keer op! Je zal het later op de avond nodig hebben! De mensen schuifelen per honderdste millimeter vooruit, als koeien voor de slacht. Er worden tartan dekens uitgedeeld die mensen, dankbaar zuchtend, om zich heen slaan. Engeland heeft sinds een week geen koningin meer. Ze ligt opgebaard in Westminster en heel de wereld staat in de rij om haar vaarwel te wensen. Elke hoek van de stad is een herinnering aan haar. Op elk gebouw, in elke winkelruit, bushokjes, metrostations. Kijk daar, daar hangt ze weer. Ik draai me naar Erin.

Darling.
Isn’t it so strange?

What’s that?

How they only use portraits…
from when she was young?

That’s how they like to remember her, I guess.
The better days.
When Britain was great.
And young and promising.

And beautiful?

Same same but different.
Diana was lucky.

Lucky, how?

When you die before.
Before your sag-era.
You always stay the people’s princess.
I’d like to be remembered that way.

‘‘Review of Flamme de la Liberté by Bob H: The place where Diana died in the car crash. people leave flowers and pictures. Really sad, she was so beautiful, so loved. It only takes a minute or so, best to see this on a walking tour through the city. Nice bakery with amazing croissants closeby. Date of experience: January 2017. 3 People thank Bob H.’’

01:03 Ik zit op de wc. Aangeschoten. Ik probeer de weg naar huis op te zoeken, maar mijn telefoon maakt geen verbinding. Ik leg hem tussen mijn voeten en hou mijn hoofd in mijn handen. Warm en rood. Door mijn vingers kijk ik naar de muur. Op het behang staan zwart-wit karikaturen. Tekeningen die verwijzen naar historische figuren uit Londen. Charles Dickens, David Bowie, een wanted-poster van Jack the Ripper.

‘‘Richard Jones’s nightly Jack the Ripper guided walking tour, explores the dark alleyways and atmospheric East End thoroughfares that formed the backcloth against which the Jack the Ripper saga of 1888 was played out. Your guide will then deliver you, spellbound and intrigued, to Hanbury Street, where, at 6am on the morning of the 8th of September, 1888, the killer claimed the life of Annie Chapman, whose uterus was cut out with chirurgical precision.’’

Ik ga op mijn knieën voor de pot zitten. Haal de ringen van mijn vingers. Steek mijn vinger in mijn keel. Ik was mijn handen, maak ook onder de toppen van mijn acrylnagels schoon. Doe de ringen terug om. Pak mijn telefoon op. Staar mezelf aan in de spiegel. Mijn lippen zijn gebarsten. De rode lippenstift is in de lijntjes rond mijn mondhoeken getrokken. Tot zover mijn Marilyn-moment. Als ik terug de bar in loop, is het licht gedimd. Mensen kijken op uit hun kringen als ik langsloop. Volgende ogen zoeken bij wie ik hoor. Ik neem elke stap bewust, heel to toe. Niet vallen. Rechtop blijven. Vanuit je kruin reikt er een touwtje naar de hemel. Druk je schouders naar achteren. Niet vallen. Kijk alsof je nog nooit bang bent geweest. Niet vallen. Niet-. De mensen met wie ik hier ben, zitten aan de tafel aan het raam. Ik ga zitten. Iemand die ik niet ken, vertrouwt me toe:

Bitch, you look to die for.

‘‘I am so honored to be wearing the iconic dress that Marilyn Monroe wore in 1962 to sing ‘Happy Birthday’ to President John F. Kennedy. Thank you Ripley’s Believe It or Not! For giving me the opportunity to debut this piece of fashion history. It will forever be one of the greatest privileges of my life to be able to channel my inner Marilyn, on such a special night. Thank you Heritage Auctions, Barbara Zweig and Jeff for helping to make this memory possible. Star-emoji. Peace Dove-emoji. Pray-emoji.’’

07:29 Oma kijkt me aan, ze lacht. Haar ogen springen levendig heen en weer terwijl ze met een trillende vinger op haar eigen, platte neus drukt. Ik zeg:

Obaaachan!
Hontoni kawaii desuneee-

Dan legt ze haar vinger op mijn Europese neus… en het blijft stil. Ze voelt geconcentreerd aan het harde, uitgestoken bot van mijn neusbrug. Op zoek naar iets dat ze kan herkennen, iets dat nog naar haar verwijst in mij. Dan begint ze te mompelen.

Vast veel jongens vinden jou leuk.
Helemaal niet Japans.
Vermengd.
Alsof met water vermengd.
Vast erg populair.
Wel beetje te dik hè?
Maar net filmster.
mu-bi-su-ta.

Ze stopt en springt op. O! Zucht ze. En loopt weg naar de keuken, waar het ontbijt klaar staat. Plots mis ik haar, terwijl ze van me weg loopt. Ik herinner me haar nog voor ze er niet meer is. Ik herinner me de rij voor haar begrafenis, de standbeelden die opgericht zullen worden. De tranen. De schilderijen die geschilderd moeten worden, biografieën geschreven. En ik vergeet even dat ze er nog is. Terwijl ze de hoek om draait, glimt haar haar dof. Mijn oma heeft haar dat zo dik en zwart en levendig is, dat het grijs ervan verliest. Dat was ik vergeten mij te herinneren.

‘‘It was London; it was winter. Siddal didn’t complain when the water turned frigid. She had too much to lose. Millais didn’t notice that she was suffering. Siddal fell gravely ill that day and caught pneumonia. This illness marked the start of Siddal’s addiction to opioids. She would eventually overdose in 1862. Millais’s painting hangs today in the Tate Gallery in London, where viewers can see for themselves the immortalised martyrdom of a working-class English woman, metamorphosed into the world’s most recognisable version of Ophelia.’’

13:46 Ik probeer rustig te lopen, maar ik heb haast. Ik ben op zoek. Ik heb een afspraak waar ik al jaren te laat voor ben. Ik haast me door de marmeren hallen. Het kleine schilderij verbergt zich in een overvolle zaal. Een drenkeling in een zacht kabbelende beek. Wit en ongeschonden. Lang, rood haar buigt met het trage water mee. Mond en ogen half open. Er drijven bloemen langs haar lichaam. En haar levenloze ogen kijken naar mij als een retorische vraag. Langzaam, langzaam drijft ze uit zicht. Langzaam. Wat kan ik nog voor je doen, Ophelia?

‘‘Heroin chic is an appearance-style popularised in early-1990s fashion, which mainly observes female beauty, characterised by pale, white skin, dark circles underneath the eyes and emaciated features like unhealthy thinness and stringy hair—all traits associ-ated with abuse of heroin or other drugs and looming death.’‘

15:58
What are you up to?

Nothing much.
Heading out in a sec.

Where to?

Lash tech.
Need a fill.

You’ll be there tonight, yeah?
I’ll text you the address.
Have you heard from Camila?

No, what about her?

She’s doing this coke-diet thingy.
Apparently coke suppresses hunger or something.

Ah nice.

But I haven’t heard from her in a bit.
She looks skinny in her pictures though.

Nothing tastes as good as skinny feels.
I guess.

Kate was right.
Heroin chic is making a comeback this season.

I don’t know.
I don’t.
Erin, darling.

Yeah?

Do you ever feel like you should be dead?
Not wanting it, but.

Babes, please.
This Hamlet thing doesn’t work for you.

But, don’t you think.
Both death and femininity are sort of mysterious.
To men at least.
And since we live in the male gaze or whatever.
Like our gaze is the male gaze.
For some reason I feel like the more feminine I become.
Well maybe not feminine, but beautiful.
Beautiful in a typically feminine way.
The closer I get to something ominous.

The question is:
to be, beautiful or not at all.
Love, I have to run.
Wear something nice, okay?
Okay?

Okay.

Okay pretty, see you tonight then.

‘‘Heroin chic is making a comeback through Tik Tok aesthetic trends that refer to women as demon-like figures from the middle ages, like ‘Succubus Chic’, with jet black hair and a pale, almost deathly complexion. It’s not about looking sexy, but about exuding a bewitching air. The succubus chic look is very specific, even down to the pose you have to strike — head tilted, pouting lips and a cadaverous look which is simultaneously a siren call and a deadly warning.’’

16:19 Als ik de salon in loop, zit Naoko op mij te wachten. We groeten elkaar. Ze begeleidt me vervolgens naar haar roze kamertje. Als de deur dicht is, trek ik mijn schoenen uit en hang mijn jas op. Ik ga liggen op haar gebaar en vouw mijn ene hand over de andere. Naoko buigt zich over mij heen. Ze dekt me tot aan mijn kin toe met een warme deken. Het is belangrijk dat je probeert zo min mogelijk te bewegen, dan krijg je het mooiste resultaat.

Close both eyes please.

Ze legt zacht haar handen op mijn gezicht. Ze inspecteert hoe en waar ze de gaten op moet vullen. Naoko brengt één voor één piepkleine wimperextentions aan op mijn eigen wimpers tot ze de gewenste dikte en lengte hebben. Haar gezicht is zó dicht bij dat van mij, ik voel haar warme adem vlak tegen mijn huid, dat ik zelf vergeet te ademen. De behandeling duurt drie kwartier en je moet elke paar weken terugkomen. Omdat, zolang je leeft, je wimpers steeds zullen blijven groeien en uitvallen.

‘‘Jacht is het opsporen, bemachtigen en doden van wilde dieren, of een poging daartoe, om deze dieren te benutten of te bestrijden. De dieren kunnen benut worden als voedsel of voor de huid, en worden soms, compleet of gedeeltelijk, opgezet. Opzetten is een techniek om een dood dier te conserveren. De huid wordt hiertoe gestroopt en behandeld om uitval van haren of veren te voorkomen, en over een kunstlichaam gespannen. Een opgezet dier kan worden gebruikt als decoratief ornament of museumstuk.’’

22:14 Ik leun met mijn hoofd tegen de schouder van Erin. We zitten in de taxi. We rijden naar een chique cocktailbar in Mayfair. We gaan iemands verjaardag vieren. Erin zegt iets. Dat ik me geen zorgen moet maken. Een vriend van een vriend heeft uppers bij zich. Zo’n trust fund baby. Which means. Endless supply of everything you can possibly think of wanting. Erin trekt aan de tape die haar borsten net in haar jurk houdt. Ik staar uit het raam. We rijden langs een reclamebord voor een nieuwe foundation van een groot make-upmerk. Op het bord staan twee foto’s. Een vóór het gebruik van de foundation: de vrouw heeft een gezicht vol rode sproetjes. De andere foto is met foundation: alle sproetjes verdwenen. Een porseleinen gezicht.

Er rolt een traan over mijn wang. Hij glijdt van mijn kin en valt op de blote schouder van Erin. Ze draait zich naar mij.
Are you okay?

I’m not.
But it’s fine.
Thank you.

You look pretty tonight.

I do.
Thank you.

You’re always so pretty.
Even when you cry.

Do you realise, like.
I’m sad when I cry.

Don’t be.
You’ll ruin your lashes.

Well, yeah.
Fuck it.
Like I actually care.

You’re such a spoiled brat.
I heard Rob is bringing over some of his friends.
Make yourself useful for once.
You won’t look like this forever, you know.

Investment bankers?

I know you like those working men.

Making money is not the same as working.

Please, don’t be a drip.

No.
Sorry.
You’re right.
I’m sorry.
I’m just.
You know, mad at myself.

Tonight’s going to be fun.
Okay?
Good fun.

Erin, darling, we live in such a pretty little world.
Surrounded by pretty people.
At pretty parties, spending pretty money.
It’s frightening.

What are you on about?

Things can’t stay this way for long.
It’s death, darling.

One of the perils of having money,
you can afford to be dramatic…

I’m serious Erin.

Love.
Please, be for real.
I mean.
You’re not wrong.
But you live in a fantasy.
What do we know about death
other than it being a sort of,
you know, aesthetic.
We are princesses in diamond boxes
waiting to be kissed back to life again.
But in reality,
when a person dies, their story ends.
In the UK a woman is killed by a man every three days.
Most of the time by their partner or a family member.
Often after a long history of abuse.
Where are these women?
Not at our ‘‘pretty parties’’, sipping champagne,
debating whether wearing heels is surrendering to the male gaze.
Rarely in the papers or on the news.
At most, someone will make up some forgettable hashtag,
turning their death into a fashionable topic of conversation.
And then they slip away.
Into a horribly dark and unattractive silence.