IK BEN VOOR DE LIEFDE BEWAARD IK WEET HET VRIJ ZEKER

vraag waarom ik in deze tijd leef
dit is mijn antwoord
het stoort me en ik kom er niet onderuit
de gletsjers beloven me deze eeuw nog te smelten ik gebaar onhandig
doe rustig

assig smeltwater en ik ben voor de liefde bewaard
het land overstroomt maar ik denk dat dit het leven wordt waarin ik mijn les leer
(die over hoe ik niemand nodig heb)
vooralsnog verlang ik naar jou als een parkiet naar een openzwaaiende deur
ik weet niet of iemand anders gas ruikt
wel hoe jouw borstkast voelde
deinend onder dit hoofd
kan nog precies een moedervlek aanwijzen

en meer van zulks
hier had tijd overheen moeten gaan

dus wat
er sluimert een vulkaan onder Italië die iedere dag uit kan barsten
en ik ren al jaren rond met exact dezelfde kloof
liever was ik voor iets anders bewaard
ik gooi al mijn energie gedachteloos steeds in dezelfde put
er is een wet die stelt dat energie niet kan verdwijnen
alleen van vorm verandert en ik ben voor de liefde bewaard
zoals een kind voor de toekomst
maar welke toekomst kan ik met je vinden
vertel me dat eerst
voordat ik me opnieuw op een breuklijn huisvest

grond scheurt voortdurend open er zijn redenen
waarom ik nooit wen
maar vannacht ben ik voor de liefde bewaard
er klinken zeker honderd stemmen op een angstige straat
toch hoor ik jou
boven alles uit

NIEMAND VERWACHT DAT DE ZEE DAADWERKELIJK KAN BRANDEN

maar de zee brandt ik zoek verkoeling in jouw nek en stemmen
van parkieten vallen klaterend over elkaar

gekwetter gekwetter
en hoe ik daarvan weg heb gewild

vannacht ben ik gestopt met mijn geluier tussen papavers
ja ze waren rood en ik zocht ze op
slenterend
de huid van mijn zolen beurs van heet asfalt
maar hé
stilstaan was geen optie

ik kom thuis nu jouw handen mijn heupen vinden
in mijn afwezigheid hebben eksters de door jou gerookte peuken van het balkon geroofd
zelfs de eksters willen je

deze zomer zal nog warmer worden
hoe moet ik naast jou slapen en
hoe moet ik blijven?

ik ben bang dat deze vraag me gaat achtervolgen
kijk mij mezelf herhalen

sta ik opnieuw in dit veld in deze porie van mijn land
al dat wuivende hoge gras en het heien van palen in de grond
ik heb lang gedacht dat ritme een natuurgeluid was
het trage knipperen van honderden windmolens
de toekomst haalt me steeds vaker in

ik mag niet klagen
ik heb mezelf uit het verleden gekamd een hardnekkige luis
in een vervilte pels maar nu spartelend
op de grond

jij legt me op bed begraaft je hoofd tussen mijn benen
terwijl ik het verschil tussen rook en wolken probeer te achterhalen
de zee brandt rustig door wordt kennelijk met water geblust ik hap
naar adem lijk eindelijk
eindelijk in slaap te vallen

VRIENDIN DE HEMEL HEEFT DE KLEUR VAN OLIE

storm op komst maar stormkracht kan niet alles over impact zeggen vriendin
je vindt dat ik me te veel zorgen maak en je hebt vast gelijk
zoals wel vaker maar de lucht spiegelt
en denk je dat ik stormjager had kunnen zijn vriendin?
de meeste dingen die me bedreigen volg ik alsnog
een hongerige pup die maar niet los kan laten
alleen jij hebt mij ooit dapper genoemd
de kleine vliegjes vliegen laag alle dieren laten hun routine los
de spin trekt een gat in haar web en vriendin van alle mensen
denk ik dat jij mij het beste kent je weet hoe stil ik worden kan
wanneer het slecht gaat en vriendin jij was erbij
in het jaar dat ik niet at
toen ik alleen nog op papier bestond
vriendin de hemel is dik en blikkerend alle kleuren zwerven rond
in dat zwart ik denk dat het op me neer gaat komen
we kunnen vaker extremer weer verwachten alles wordt
uitvergroot vriendin ik heb nog wijn koud staan
ik heb een voorraad aangelegd
 

Voorgelezen door Yentl van Stokkum

Deze drie gedichten komen in de (binnenkort te verwachten) bundel Winterbloeiers (2023)