Twee (van dertien) zelfportretten van Philip Akkerman

I Keeper

Wij houden niet van de tegenstander,
Wij houden niet van onszelf.
Ik praat alleen met mensen
Die achter het doel staan
Om van gedachten te wisselen
Over uitvoeringen van Haydn’s beste werken.

De trainer, hoewel geen hoogvlieger,
Is vriendelijk en verlegen,
Reden waarom hij al een eeuwigheid in de dug-out zit.
Ik trek me weinig van hem aan, hij lispelt maar wat,
Hij vecht voor een verloren zaak, als ik een bal doorlaat,
Doe ik dat voor vrouw en kinderen,
Zij moeten voort, zij moeten voort.

Men spreekt vaak over techniek
Alsof men daar kijk op heeft,
Zo zie ik dat.

II Rechtsback

Ik repeteer mijn taken elke avond:
Linksbuiten tegenhouden ten koste van alles,
Linksbuiten irriteren en moedeloos maken,
Linksbuiten aan de praat krijgen.

Ik hoor van liefdesverdriet en overspel,
Ik hoor dat de rechtsbuiten steelt van zijn moeder,
Een vrouw die tien jaar achtereen zwanger was,
Ik hoor dat hun spits trombone speelt,
Hij die onlangs nog blind was
En in Praag genezen werd.

Ik relativeer liever niet.

Mijn oom Hendrik schopte naar alles wat bewoog,
Ik vergeet in het veld dat ik een tegenstander heb:
Een nieuwe manier van zijn doorstroomt me.

Het leukst vind ik het verzamelen van postzegels,
Soms heb ik tijd voor de duiven van mijn vader.

De wedstrijd is belangrijker dan de training.
Tactiek en techniek, dat voel ik, zijn éen.
Onze keeper woont bij me in de straat.