wj


toewijding is terugkeren toch is inventariseren
ook de soep heet eten zelfs als lepel uit
zilverla gejat dan eet je maar met je vuisten
diepste buiging diepste buiging voor de deur drie keer
ooit zat iemand voor de drempel tam te wachten
sprak netjes in sets van vier

toch?
zolang een hand het stof blijft bewegen en iemand
de regels kraakhelder opnoemt zolang
suikerpot van tweede stoel naar tafelhoofd geschoven
wacht – hier glinstert het van gewoonterecht

kijk
aandachtig rond schroef toegewijd open tot een echt
gedecoreerde kamer vol suiker en bauxiet waarin je naast
het altaartje diep buigend kan slapen als een hoofdliggend kind
welke combinatie van objecten in de ruimte
welke ervaring verbonden aan die combinatie heeft
zich terug de muren in getrokken laat nauwelijks
nog een schaduw achter
toch?

ik zeg laat roest groeien op de buitenmuren doornen in
het sleutelgat wespennest rond deurscharnier
de vetvlek van de zweethand laat die bloeien
maak van verwildering een liefdesdaad
van naargeestigheid toewijding en alle verwachtingen
van vunzigheid die je niet waar kon maken beloftes
laat ze bloeien als vochtvlek in de houten vloer
hou de opkopers en jonge ouders met bladderverf
ver hou de herbestemmingsplannen met rookgordijnen
ver ver weg van dit huis deze grafkamer weg van de
gang waarin alles blind bleef transformeren
out of control

hou jezelf weg
breek je nek niet met verlangen
ik weet alles van wegdraaien en toch omkijken
en verledens met neergeslagen ogen
breek je nek niet met verlangen hou
jezelf ver

weg van de immer gillende badkamer
de krijskoelkast waar bakken gestolde
spijt in staan hier draait de ruggengraat
zich als visdraad om het gegeven vlees
en spant samen tegen wat omzoomd
is wat zich alwetend denkt dat is ook
een omhelzing haast piëteit voor haar
ik kan hier spiraalvormig staan en
zeggen blijf weg

ver van wederzijdse afhankelijkheid
kom niet terug kijk er niet naar
laat rot en breuk komen, enige getuige
‘eeuwige getuige, rot en breuk brengen je
slechts dichter bij de hete pook’
breek mijn benen dan in pookvorm

vt I (origin0


de stad is heel mooi vandaag
regen valt rustig op zoevende auto’s
zilver zoals staal lekt op tapijten in de huizen van anderen
jij bent solide ergens anders
ik ga een blokje om

ik was oranje
jij een bleek soort blauw heel diep
scheuren ze langs de grachten als strepen
geen geslacht, die auto’s, slordig
als ik door de deuropening kijk zie ik je zoute glimlach
ooit mocht ik die van je gezicht slaan werd je zeiknat
de echte is er een die plastic smolt

snijd de tijd eruit
ik was weids en overdonderend een periode lang
ik zag een soort grotesk onvormlijk iets zo mooi
het deed bam bam je borsten of een zeilschip
het deed een spook na het was je wijsvinger of god
mijn richting uit gestoken of gewoon gewillig
ik draai me om maar kwam mezelf niet uit
zo groots zo vochtig nee ik loop dieper in mezelf en ben
ijskoude witte muren en de vloer is zo diepbruin
dat het pijn doet een kleur die zijn toekomst zoekt
glimmend en

ik snijd tijd eruit en tijd die toekijkt
een vloer die om zichzelf heen kromt
alles om me heen elk voorwerp – krom
elke hand ook elk rimpelend gat elk mes
blindslag in de hals gelegd niet ideaal maar wat er uit je
kruipt of dat expres is
samen tot één tentakel dat zich aan me vastzoog
                    me naar zich toetrok

ik of ik in mezelf
ik wil er meer van wat het ook is
ik at de houtskool op en dronk de inkt
wil de omheining worden niet omheind
ik kneed tijd strompel een rondje
maar jij stond gewoon stil!
en leeft!
en bewoog je!