Welkom ontploffing

Maar de zon is het centrum niet.
Het centrum is nergens.
Ook het punt van waaruit de wereld ontploffend ter wereld kwam
is nooit centrum geweest - al stel ik het me wel zo voor.
En ik stel het me graag voor want ik verlang naar het middelpunt
en als ik het me voorstel geloof ik bijna in de mogelijkheid
van dat middelpunt want de ontploffing was er wel.
Die zie ik soms in ruis
zoals ik die mijn jeugd zag in witte en zwarte
sneeuwende stipjes op een weigerend televisiescherm.
Daar verscheen het allereerste signaal, de alleroudste taal,
schuilend als ruis tussen ruis. Ik staarde naar het ding
dat plaats geworden was door weigering, door haperen,
door ruis te zijn. Ziehier de grond
van het bestaan. En ik, hongerend naar deze grond,
vond in het gestoorde televisiescherm mijn voorbeeld.
Het weigerend scherm liet de diepste ruis toe
en ik zoek die diepste ruis
want ik houd van het bestaan, van de wereld,
en het meest van zijn grond.


En ik weet dat het wisselt, wat de wereld is,
dat weet ik omdat de wereld er is. Ze bestáát.
Jij kan het weten want jij bent geboren
en jij bent geboren want jij hebt een moeder
en je moeder heeft een moeder.
Wie heeft er geen moeder.
Ook als je niet zou weten welke
is dit waar je uit voortkomt.
En als ik ver genoeg in de tijd terugkijk
lijkt het wel een omgekeerde ontploffing.
Maar het is geen omgekeerde ontploffing.
Het is een ontploffing zoals alle begin ontploffing is
en de ontploffing zet zich voort.


Ik ken geen middelpunt maar ik ken de ontploffing een beetje.
Ook van het weggeslingerd worden en als ik me goed voel
laat ik mij graag een lege ruimte inslingeren
en ik voel me nu goed en de ontploffing heet ik welkom hier.