Vertaling: Eddie Azulay

  Nadat Sylvie had ontdekt dat Marina ging stoppen met haar studie, stuurde ze haar een lange filosofische e-mail, die eindigde met een uitnodiging voor de housewarming van haar nieuwe vriendin op vrijdagavond, met de implicatie dat ze het daar allemaal wel zouden uitpraten.
  Marina reageerde niet op de e-mail. Sylvie stuurde haar altijd links naar instagramflyers voor evenementen op de campus: borrels voor masterstudenten in de geesteswetenschappen, een “queer-en-trans-kledingruil” in de enige gay bar, gethematiseerde happy hours. Dit was gewoon zoals dat, precies zoals dat.
  Op vrijdag kwam ze terug van werk en besefte dat ze er, ondanks zichzelf, spijt van zou krijgen als ze niet zou gaan. Het was beter dan niets, verder was er niets te doen, en ze kende bijna niemand anders in deze stad. Ze liep haar nauwelijks uitgepakte slaapkamer in, vond onderin een koffer haar enige goede jurk en wat lippenstift, knarste met haar tanden terwijl ze zichzelf, leunend over de wastafel, mooi maakte.
  Een uur later stapte ze uit de bus aan de andere kant van de stad en volgde de route op haar telefoon naar een korte doodlopende straat. De zon was net uit zicht verdwenen. In de enkele verlichte ramen van de voorstedelijke bungalows waren koppels tv aan het kijken en gezinnen aan het avondeten. Uit de achtertuin van het huis op de hoek, verborgen achter een hoog houten hek, kwam licht en de geur van rook. Ze stapte traag door de straat, bestudeerde ieder huis tot ze een groot hoog Victoriaans herenhuis bereikte aan het einde van de straat.
  Ze controleerde het adres en bleef daar vol ongeloof staan, tot een paar mannen om het herenhuis heen kwamen vanuit de zijtuin en haar voorbij liepen, haar schijnbaar niet opmerkend. Toen ze bijna uit zicht waren, draaide een van hen zich om en riep, ‘je moet achterom, schat.’
  Ze opende de poort en schuifelde voorzichtig rond het huis. En ja hoor, net voorbij de zijtuin bevond zich een lager gebouw met een aparte oprit — een oud koetshuis met één verdieping, onder de schaduw van een paar kronkelende bomen. Uit de ramen kwam paars licht en elektronische muziek. De zware dubbele deuren waren aan een kant opengeklapt, ervoor stonden groepjes mensen in het grind. Marina liep langs hen zonder een woord te zeggen en ging in de hal staan.
  Binnen was er een lange kamer met aan één kant een keuken. Tientallen mensen — jong, queer-ish, in flanellen en jeans of grote rokken en hoepeloorbellen — hingen er rond, zaten op elkaars schoot of leunden tegen muren, gebaarden met drankjes in hun handen, dwaalden rond, nooit alleen. Niemand leek veel aandacht aan haar te besteden terwijl ze daar op het uiteinde van een haarlok stond te kauwen, zoekend door de ruimte naar iemand die ze kende. Bij het kijken naar de beweging van de menigte bekroop haar een vertrouwd gevoel van onbeweeglijkheid. Ze dwong zichzelf een stap te zetten, en vervolgens nog een.
  Aan de andere kant van de ruimte zag ze Sylvie, op een bank, over haar vriendin Perrin gedrapeerd, die spichtig was en veel gezichtspiercings had. Toen Marina die kant op schuifelde, maakten de twee zich van elkaar los en gaf Sylvie haar een korte knuffel. Haar handen raakten Marina’s schouders maar net voordat ze zich terugtrok. Perrin knikte en glimlachte naar haar.
  ‘We moeten praten,’ zei Sylvie tegen Marina, ze riep om zich verstaanbaar te maken. ‘Ik kom je vast nog wel tegen. Ik wil er genoeg tijd voor maken. Buiten misschien.’ Toen kuste ze Perrin achterin haar nek en stond ze op van de bank. Een tel later stond Perrin op om haar te volgen.
  Marina nam hun plaats in en keek om zich heen. Na zich een minuut of twee erg buiten het geheel te voelen terwijl iedereen luid praatte en elkaar aanraakte, vroeg Marina de jongen naast haar beleefd om een trekje van de oranje waterpijp die hij aan het roken was. Zwijgend gaf hij hem aan haar. Ze inhaleerde te hard, begon te hoesten en kon er vervolgens niet meer mee ophouden. Mensen keken op van hun gesprekken, naar haar.
  ‘Het water staat in de keuken, schat,’ zei de jongen naast haar. Hij keek haar meelevend aan.
  Ze stond op en kwam op adem bij de gootsteen, dronk twee glazen water, realiseerde zich toen dat ze al zorgwekkend high was, zo high dat met iemand praten lastig zou worden. Ze zonk een tijdje weg in de aangename sensatie, haar hele lichaam leek weg te zweven van waar ze zich op aarde bevond, en toen voelde ze de afstand, de verstilling weer terugkeren. Het drong vaag tot haar door dat Sylvie haar had kunnen voorstellen aan de rest van de groep. Misschien had ook Sylvie haar opgegeven.
  Ze ging weer zitten en probeerde haar gedachten neutraal te laten rusten op het tafereel voor haar. Ik ben er tenminste, dacht ze. En dan: Hoe moeilijk kan het zijn om hier gewoon te zitten wachten tot er iets gebeurt?
  Ze merkte dat ze zichzelf kon kalmeren en kon voorkomen dat alles weg zou drijven door zich te concentreren op de lichaamstaal van de mensen recht voor haar: twee jongens die er gay uitzagen en iemand die er vaag non-binair uitzag, met een undercut in een zilveren jumpsuit. Ze staarde niet, maar liet haar ogen als het ware langs het trio glijden terwijl zij hun handen bewogen, uit rode plastic bekers dronken, hun lichamen herschikten.
  ‘Ik zei: hoe heet je?’
  Ze knipperde. De persoon in de zilveren jumpsuit keek haar aan.
  ‘Marina.’
  Zilveren Jumpsuit boog zich voorover en sperde hun ogen open. ‘O, je bent Sylvies vriend! De schrijver.’
  ‘Uh, ja.’
  ‘Wat schrijf je?’ vroeg een van de homojongens. De ander was weggelopen. Marina keek nog eens naar hem en zag dat hij erg aantrekkelijk was. Haar ogen gleden omhoog van zijn handen naar zijn lange, dunne armen, gespierd en bezaaid met sproeten, tot aan zijn schouders, bloot in een zwart hemd. Op de dunne strook stof die zijn sleutelbeenderen bedekte waren kleine rode bloemen geborduurd. Hij had een gezicht zo hoekig als een Romeins standbeeld en een nest van bruine krullen die in zijn ogen hingen.
  ‘Poëzie,’ zei Marina.
  (Zou het kunnen dat hij op meisjes viel? Misschien was ze nog niet meisje genoeg dat hij categorisch ongeïnteresseerd zou zijn? Het is niet alsof haar voornaamwoorden in een normale wereld daarin doorslaggevend zouden zijn. Ze liet zichzelf in die hypothese vallen. Ze droeg een jurk, en had lang haar opgestoken in een gevlochten knot, maar dat was het zo’n beetje. Maar toen bedacht ze dat mannen en vrouwen op verschillende manieren mooi zijn, het is niet alsof je punten worden overgedragen.)
  ‘Wat voor poëzie?’ vroeg hij.
  ‘Ik bedoel, ik — ik schrijf niet echt. Ik bedoel, ik ben nu niet echt iets aan het schrijven, maar ooit schreef ik poëzie. Sorry, ik ben zo high dat ik je naam niet heb meegekregen. Geen van jullie namen.’
  Hij lachte en stak zijn hand uit. Toen zijn vingers zich onder haar hand krulden, voelde ze iets als een elektrische lading langs haar onderarm omhoog gaan.
  ‘Nico.’
  ‘Soms is hij Nicki,’ zei Zilveren Jumpsuit.
  ’Nu niet,’ zei hij. Hij lachte alsof hij zich schaamde.
  ‘Ik ben Marina. Fulltime,’ zei Marina.
  Zilveren Jumpsuit knikte. ‘Ik ben Aubrey, hen/hun/die/diens.’
  Marina knikte terug. ‘Eh, hoe kennen jullie Perrin?’
  ‘Ik werk met haar samen in de galerij,’ zei Nico.
  ‘Ik laat mijn werk daar vaak zien,’ zei Aubrey. Hun stem kraakte langs de randen. ‘Ik ben fotograaf, en Nico en Perrin zijn op dit moment eigenlijk de enige echte galeriehouders in deze stad die kunst exposeren die, nou ja, risico’s neemt.
  ‘Cool,’ zei Marina, niet zeker welke reactie van haar werd verwacht.
  ‘Ik denk dat ik een sigaret wil roken,’ kondigde Nico aan.
  ‘Oké, ik kom mee,’ zei Aubrey.
  Hij leek verveeld. Marina keek weer naar hem. ‘Ik ook,’ zei ze.

♒

  Ze liepen de trap op naar een donkere gang en gingen via Perrins slaapkamer het dak op.
  ‘Eindelijk,’ zuchtte Aubrey in de warme avondlucht, ‘Ugh. Een moment van rust.’
  ‘Ugh, ja,’ zei Nico. Hij zat op de schuine dakpannen en keek de verlaten straat in. Al snel hadden ze het over iets dat onbegrijpelijk was voor Marina. Hij gaf haar zijn aansteker. Ze lag op haar rug en zag hoe een vliegtuig voorbijging tussen de stapelwolken hoog daarboven, al haar aandacht was gericht op de flikkerende baan.
  Geleidelijk viel Aubreys gesprek met Nico stil. Hen wendde zich tot Marina. ‘Dus, wat doe je nu,’ vroeg hen, ‘als je vroeger dichter was?’
  ‘Ik denk dat ik nog steeds dichter ben,’ zei Marina, zonder rechtop te zitten. ‘Ik ben nog niet vergeten hoe het moet.’
  ‘Ik snap het,’ zei Aubrey.
  Marina draaide haar gezicht naar Nico, en vroeg: ‘Is het Nicki-ding een soort van je drag queen persona?’
  ‘Ja, van toen ik nog in Chicago woonde,’ zei hij. ‘Maar het is nu een beetje zijn eigen ding aan het worden.’
  ‘Oh,’ zei Marina.
  Toen de stilte zich leek uit te strekken, vroeg ze Aubrey of ze hun foto’s mocht zien. Aubrey opende gewillig diens kunstenaarswebsite op hun telefoon.
  De foto’s waren gerangschikt in een raster dat bewoog als Marina met haar wijsvinger over het scherm veegde. Zwart-witfoto’s van delen van naakte lichamen, ingezoomd tot dichterbij-dan-intieme afstanden, tot een abstracte nabijheid die van lichaamsdelen een verzameling vormen maakte. Een hand pakte een dij vast bedekt met bloementatoeages, een hand hield een mes plat tegen een torso, een hand hield een mond open, de rest van het hoofd buiten beeld. Uit de meeste kon ze het aantal of gender van de subjecten niet afleiden, door de overlappende ledematen en onduidelijke lagen stof die afwisselend bedekten en onthulden.
  ‘Wow, deze zijn — intens,’ zei Marina terwijl ze sneller door het raster veegde.
  ‘Dat is het woord dat iedereen gebruikt,’ zei Aubrey, duidelijk tevreden.
  ‘Het is lastig om hun werk te beschrijven, hè?’ zei Nico. ‘Ik bedoel, ik weet niet, zoveel kunst over lichamen is zo saai, of zelfvoldaan, alsof de kunstenaar een gouden ster verwacht voor het tonen van mensen die ongemakkelijke dingen doen, of zelfs gewoon voor het tonen van het lichaam. Aub is interessanter dan dat.’
  ‘Absoluut,’ zei Marina.
  Toen ze van de telefoon naar Nico opkeek, was ze opnieuw verrast door zijn schoonheid en keek ze, om haar ogen te verbergen, onoplettend omlaag naar Aubrey’s werk.
  ‘Absoluut,’ zei Marina opnieuw. Ze gebaarde met haar handen en vervolgde: ‘De, ehm, scenario’s waarin deze mensen zich bevinden zien er een beetje gevaarlijk uit, of agressief, bijna? Maar er is een gevoel van affectie, zelfs al krijg je de hele persoon nooit te zien. Of, ja, het feit dat je de hele persoon niet te zien krijgt, maar wel hun affectie, zelfs al is die affectie gevaarlijk — snap je?’
  Aubrey glimlachte. ‘Ja, precies,’ zei hen.
  ‘Kun je raden welke van mij zijn?’ zei Nico.
  Marina keek naar de telefoon. Ze koos er willekeurig een uit en keek afwisselend naar hem en de telefoon. Het was een foto van iemands harige, magere torso waarop vier vrouwelijke handen rustten. Hij keek haar aan met een verwachtingsvolle blik, en even hield ze zijn blik vast.
  ‘Nee,’ zei ze, en Aubrey lachte.
  ‘Ooit had hen een opening vol met vrienden die naar de muur wezen en “dat ben ik!” riepen,’ zei Nico. ‘Hen neemt hun camera overal mee naartoe. Ik wed dat die hem vanavond bij zich heeft.’
  ‘En?’ zei Marina.
  ‘Oh, ja,’ zei Aubrey. Hen glimlachte en keek haar niet aan. ‘Ik maak veel foto’s op feestjes, gewoon voor, weet je, mezelf, voor Instagram en zo. Ik doe het niet meer zoveel, maar ik wil graag de optie hebben, snap je.’
  ‘We kunnen nog meer drinken en foto’s van elkaar maken,’ zei Nico.
  ‘Goed,’ zei Aubrey. ‘Ik ga hem hier buiten alleen niet gebruiken. En ik heb weinig zin om hem beneden tevoorschijn te halen; zodra ik dat ding erbij pak, is het alsof iedereen ineens zichzelf niet meer is, ze gaan acteren. Perrin vindt het vast prima als we haar slaapkamer gebruiken.’
  Ze kropen door het raam en Nico strekte zich uit op het bed van Perrin, zijn armen achter zich gespreid. De kamer was klein en netjes — ansichtkaarten uit musea op de muur geprikt, een wierookhouder naast een sieradenrekje en een kleine opmaakspiegel op de ladekast, crèmekleurig beddengoed. Nico reikte achter de spijlen en vond een schakelaar voor de rode LED-lampjes die langs de bovenkant van de muren slingerden.
  ‘Cute,’ zei Aubrey goedkeurend toen de kamer een diep computerrood kleurde. ‘Misschien laat ik de kleur er wel in voor de verandering. Van grijs naar rood. Waarschijnlijk niet hoor. Laat ze maar aan, dit gedimde licht is goed.’
  Hen bevestigde de lens op de camera en richtte hem vanaf de andere kant van de kamer op Nico. Hij wierp er een verlegen glimlach naar. Marina keek toe hoe Aubrey steeds dichter bij Nico’s gezicht kwam met de lens, tot hij er bijna recht tegenaan zat. Nico bedekte delen van zijn gezicht met zijn handen en giechelde terwijl Aubrey foto’s maakte. Uiteindelijk griste hij de camera met een sierlijk gebaar uit diens handen, en toen die hem probeerde terug te pakken, nam hij er eentje met de flits aan recht in Aubreys gezicht.
   ‘Oh fuck you,’ zei Aubrey lachend. ‘Hier, gaan jullie twee je maar vermaken met dit ding, ik kom terug. Als je hem kapot maakt, krijg ik 600 dollar van je.’
  Ik snap het, dacht Marina. Dit is leuk. Het is een spel.
  ‘Eerlijk, toen je dit had voorgesteld, was ik bang dat ik me moest gaan uitkleden, zoals iedereen op die foto’s,’ zei Marina toen Aubrey weg was. Ze zat op de grond met haar gezicht naar Nico, die nog op het bed zat.
  ‘Ik bedoel — we kunnen het doen,’ zei hij.
  ‘Het lichaam tonen,’ citeerde Marina, ze imiteerde Nico’s slissen. ‘Het slaat niet echt ergens op, maar je moet erin geloven om het te laten werken,’ zei Nico, en hij richtte de lens op haar. Instinctief bedekte ze haar gezicht, maar iets in haar zorgde ervoor dat ze haar handen liet zakken en recht naar het apparaat staarde. Ze had geen idee welke gezichtsuitdrukking ze maakte. Hij klikte op de sluiter, de flits ging af en verblindde haar.
  ‘Wat slaat nergens op?’ zei ze knipperend. ‘Naakt voor de kunst?’
  ‘Ja,’ zei hij. ‘En gewoon, in het algemeen. Je moet de twijfel weten uit te stellen.’
  ‘Ik heb het gevoel dat je me vraagt mijn kleren uit te trekken,’ zei Marina roekeloos.
  ‘Ga je gang, girl,’ zei Nico, en hij nam nog een foto, deze keer zonder flits.
  ‘Is goed,’ zei Marina, en voordat ze erover kon nadenken had ze haar beha losgemaakt en haar slonzige hemdjurkje uitgetrokken. ‘Laten we wat naaktfoto’s maken.’
  Hij lachte. ‘Oké, prima. Ik ben Aubrey niet, maar ik ga mijn best doen.’
  Ze wisselden van plaats, Nico op de vloer en Marina staand naast het bed, de LED-lampen kleurden haar blote huid diep mauve. Een moment lang bewoog geen van hen. Bewegen was de enige oplossing voor deze situatie, dacht ze, en ze was onbeweeglijk.
  Ze bedekte haar mond experimenteel met de rug van haar onderarm, en Nico klikte een keer. Ze liet haar hand vallen; hij klikte opnieuw. Marina liet zich zwaar op het bed zakken, sloeg haar benen over elkaar en weer open, kraakte haar nek, maakte de krullende knot op haar hoofd los en hoorde het fijne gekletter van haarspelden die op de houten vloer stuiterden terwijl haar haren langs de zijkant van haar gezicht omlaag vielen. Ze kromde haar rug zodat haar ribbenkast uitstak en haar borsten verdwenen, ze draaide haar hoofd ver naar opzij. Klik klik klik. Hij bleef opkijken en naar haar glimlachen boven de camera. Ze glimlachte terug, moest een paar keer bijna lachen, maar hield zich in. Het vergde enige oefening om niet te verkrampen bij het klikken van het mechanisme.
  ‘Oké, oké,’ zei ze uiteindelijk. Het hadden vijf minuten of een uur kunnen zijn. Met haar hand wuifde ze naar hem en ging op het bed liggen zodat ze niet meer naar de lens hoefde te kijken. Terwijl ze daar lag in haar slipje, nam hij nog een foto van haar en liep toen naar het bed, ging naast haar liggen.
  ‘Ik denk dat sommige heel goed gaan worden,’ zei hij. Met een hand scrolde hij op zijn telefoon.
  ‘Misschien wel ja,’ zei Marina.
  ‘Wil je een paar van mij maken?’ zei hij.
  ‘Nee,’ zei ze. Ze had er ineens helemaal genoeg van en wilde weer naar huis, maar ze deed haar best om gewoon ongeïnteresseerd te klinken. ‘Oké, hier, ik zal er eentje maken,’ zei ze. Ze draaide zich op haar zij en steunde met haar elleboog op het bed. Ze nam de camera van hem over en maakte een foto van hem terwijl hij op zijn telefoon keek. Hij draaide zich om om haar aan te kijken, en daar lagen ze allebei.
  De deur ging open.
  ‘Ik kom dat dure ding waarmee ik mijn kunst maak weer halen,’ kondigde Aubrey aan. ‘Sorry. Oh, Marina, je bent naakt, prima.’
  De schaamte overviel haar pas later, met Perrins dekens probeerde ze haar lichaam te bedekken.
  ‘Ik heb wat naaktfoto’s van haar gemaakt,’ zei Nico. Hij keek nog altijd op zijn telefoon.
  ‘Oh, laat eens zien,’ zei Aubrey, die de camera van Marina terugnam. ‘Oh, deze is geweldig,’ zei hen, kijkend naar het kleine scherm. ‘Oké, zal ik ze bewerken en naar jullie toesturen?’
  ‘Is goed,’ zei Marina. Ze wist zeker dat ze rood aanliep.
  ‘Ze zijn echt goed,’ zei Aubrey. Terwijl hen op de knoppen aan de achterzijde van de camera drukte, keken Nico en Marina beiden aandachtig naar hen. Toen keek hen op naar allebei, leek na te denken, hief de camera voorzichtig op en nam een foto van hen, zij-aan-zij op het bed.
  ‘Sorry, ik had het moeten vragen,’ zei Aubrey, en liet de camera zakken. ‘Maar jullie zien er gewoon zo goed uit naast elkaar.’
  ‘Dat zal wel,’ zei Marina.
  ‘We kunnen er samen een paar maken,’ zei Nico.
  ‘Ja? Lijkt je dat wat, Marina?’
  ‘Is goed,’ zei Marina voordat ze de kans kreeg er beter over na te denken. Het leek haar een handige manier om bij Nico in de buurt te blijven, ook al had ze zich al neergelegd bij het gevoel dat hij waarschijnlijk helemaal niet geïnteresseerd was.
  ‘Yay,’ zei Aubrey zachtjes. Hen was al met de camera-instellingen aan het rommelen. ‘Dat betekent dat Nico ook zijn kleren moet uittrekken,’ voegde Marina toe.
  ‘Wel zo eerlijk,’ zei hij, terwijl hij zijn shirt uittrok. ‘Feministisch zelfs.’
  Hij draaide zich om naar haar. ‘Klaar?’
  ‘Ja,’ zei Marina. Ze bekeek hem schaamteloos, haar stem kwam er hees en gespannen uit. Hij leek het niet op te merken. ‘Hoe zullen we beginnen?’ vroeg Nico. Hij keek naar Aubrey. ‘Hmm, Marina, misschien kun jij op het bed gaan staan en Nico, jij kunt gaan liggen? Ja, ehm - oh, misschien kun jij een voet aan weerszijden van zijn benen zetten, en je haar een beetje - ja, precies.’
  Daar stond ze ongemakkelijk op hem neer te kijken. Ze had het idee dat ze beefde en vroeg zich af of een van hen het zou opmerken, of de camera een residu van haar trillende lichaam zou opvangen. Ze sloot haar ogen en strekte beide handen naar hem uit, boog door haar knieën, viel bijna naar hem toe. Aubrey klikte.
  Aubrey bleef in beweging, op zoek naar nieuwe manieren om de lens te richten. Zo nu en dan gaf hen ze allebei, bijna beschaamd, een opdracht, en herschikten ze hun lichamen. Aubrey liet ze elkaar omhelzen, liet Nico Marina’s gezicht met zijn handen bedekken, liet Marina haar handen op zijn borst, zijn middel, zijn dijen leggen. De eerste paar aanrakingen hadden dezelfde elektrische lading als daarvoor, maar geleidelijk aan vervaagde die. Uiteindelijk gaf Aubrey geen opdrachten meer en bewogen ze gewoon uit zichzelf, raakten elkaar experimenteel aan, bijna zonder emotie.
  ‘Jullie zijn hier zo goed in,’ zei Aubrey bewonderend. Marina draaide zich om en zag dat hen geen foto’s meer maakte. ‘God, alleen de ruwe beelden al - ik denk echt dat de meeste heel goed gaan worden.’
  ‘Ik hoop dat je er eentje hebt van dat moment met al die hand-en-gezichtdingen,’ zei Nico. Hij klonk geamuseerd. ‘Sommige gaan heel vreemd worden, denk ik. Je moet ze ons sturen als ze klaar zijn.’
  ‘Ja, absoluut,’ zei Aubrey terwijl hen Nico’s t-shirt en Marina’s jurk en beha terug op het bed gooide. Nico ging rechtop zitten en trok het shirt aan in een elegante beweging. Marina bleef liggen, met haar gezicht naar beneden. Haar hoofd draaide weer.
  ‘Cool. Ik ga, Nicki. Ik voel me een beetje opgefokt, dus misschien bewerk ik ze vannacht wel.’
  ‘Doei Aub,’ zei Nico, zonder op te kijken.
  ‘Wil je terug het dak op?’ zei Marina nadat de deur was dichtgevallen, en ze haar jurk begon dicht te knopen.
  ‘Je leest mijn gedachten,’ zei Nico.

♒

  Zwijgend overhandigde hij haar zijn jas en klommen ze door het raam. De nachtlucht was kouder geworden en plotseling was ze weer zichzelf, en Nico gewoon Nico, een knappe vreemdeling. Er was een moment waarop het leek alsof — laat ook maar.
  Aan de overkant van de straat brandde licht. Haar ogen bleven hangen bij een boograam bedekt met een dun kanten gordijn. Erdoorheen kon ze de schimmige contouren zien van een persoon achter een laptop en de vage vormen van meubels. Ze maakten een praatje. Ze stelde hem vragen over de galerij en de kunstwereld en hij ratelde maar door. Op een gegeven moment sloeg hij zijn arm om haar schouders en leunde ze heel lichtjes tegen hem aan, ze voelde hoe zijn uitstekende ribben tegen de hare aanschuurden.
  ‘Je bent leuk,’ zei ze slaperig tegen zijn schouder. Hij was halverwege een zin, onderbrak zichzelf en streek wat onhandig over haar andere schouder, die was blootgesteld aan de koude nachtlucht en uit de jurk gleed die ze haastig weer had aangetrokken.
  Hij drukte zijn sigaret uit en wierp hem over de rand de lege straat in. ‘Ik heb het koud,’ zei hij abrupt. ‘Wil je weer naar binnen?’
  De spanning hing zo dik in de lucht dat het was alsof heel haar lichaam trilde. Toen ze weer door het raam naar binnen klommen, kusten ze meteen, en hij viel achterover op het bed en trok haar bovenop hem, hij rommelde met de knoopjes van haar jurk, greep haar dijen vast. Marina giechelde en trok zachtjes aan zijn haar zodat ze zijn nek kon kussen, en daarna zijn sleutelbeen. Een warme, fladderende sensatie verspreidde zich door haar lichaam terwijl ze haar haren als een gordijn over zijn gezicht liet vallen. Het maakte haar niet eens uit dat hij onder de zoom van haar jurk graaide en haar pik vastpakte. Ze sloot haar ogen en kuste hem harder en aanschouwde de sensatie even voordat ze van hem afklom en de gulp van zijn spijkerbroek openmaakte.
  Dit is wat ze wilde. Ze liet haar tong, en vervolgens haar hele mond langs de strakke huid van zijn eikel glijden, opende toen haar kaak zo wijd mogelijk om de rest in zich op te kunnen nemen. Hij kreunde een beetje en duwde haar hoofd dichter naar zijn bekken toe met zijn verrassend sterke hand. Haar ogen rolden naar boven.
  Voordat er iets anders kon gebeuren, klopte iemand op de deur. Bij het horen van het geluid sprongen ze allebei van elkaar weg.
  ‘Het is Aubrey. Ik denk dat ik mijn telefoon hier heb laten liggen.’
  ‘Perrin is er ook,’ klonk Perrins stem door de deur heen.
  Ze leunde voorover en kuste hem nog eens.
  ‘Ik denk dat we deze kamer uit moeten,’ zei ze in zijn oor.
  ‘Waarschijnlijk ja,’ zei hij, zonder te bewegen.
  Ze vond het geweldig dat hij zich meer schaamde dan zij. Zonder iets te zeggen liepen ze langs Perrin en Aubrey. ‘Het is prima, ik had alleen gewild dat je het eerst had gevraagd,’ hoorde Marina Perrin zeggen.
  Ze waren terug in de grote kamer naast de keuken. Even ontweken ze elkaars blik, toen stak Marina haar hand uit en legde hem op zijn schouder.
  ‘Je bent lief, Nicki,’ zei ze.
  ‘Jij bent ook lief,’ zei hij. Hij keek haar nog steeds niet aan. Om hen heen praatten mensen mensen luid tegen elkaar, raakten elkaar aan.
  ‘Ik geloof dat we het een beetje verneukt hebben,’ zei hij, terwijl hij een stap terug nam.
  ‘Uhu.’
  ‘Ik denk dat ik me moet verontschuldigen bij Perrin.’
  ‘Waarschijnlijk, ja,’ zei ze. ‘Ik hoop dat Aubrey die foto’s bewerkt. Ik wil ze echt zien.’
  ‘Dat komt wel goed,’ zei hij, en toen liep hij weg naar de rest van het feest. Marina zocht Sylvie nog een keer, en vertrok dan.
  Het was nog vroeg toen ze thuiskwam. Ze zat in haar stoel bij het raam en dronk een halve fles wijn te snel leeg, haalde nauwelijks haar bed voor ze in slaap viel.
  Toen ze de volgende ochtend op haar telefoon keek, zag ze dat Aubrey haar en Nico aan een groepschat had toegevoegd met de foto’s. Marina keek ernaar onder de dekens. Nu had ze in ieder geval zijn nummer.
  Aubrey had misschien wel een dozijn foto’s opgestuurd. Binnen een paar minuten had Marina besloten welke ze wel en niet leuk vond, had ze degene die ze leuk vond gedownload, en begon ze enkel die foto’s keer op keer te bekijken.
  Daar was het, haar gezicht, haar lichaam. Ze stelde zich voor dat deze op de muur van een galerij hingen, zoals Nico had verteld.
  Er waren trans muzes geweest in de kunstgeschiedenis, en ze dacht aan hen toen ze een lange douche nam en al het warme water verbruikte in een vergeefse poging de hoofdpijn te verdrijven die zich achter haar ogen had gevormd. Dat hele Warhol-gedoe. Schaamden zij zich ook?
  Nico stuurde een bericht in de groepschat: ze zijn geweldig
  Aubrey stuurde: ik vind ze echt goed. marina je bent zo mooi, was heel leuk je te ontmoeten gisteren
  Marina antwoordde: bedankt voor de foto’s! was leuk jullie te ontmoeten
  Sylvie had haar ook iets gestuurd: per is een beetje boos dat jij en miss nico in haar bed hebben geneukt. maar maak je geen zorgen. wist helemaal niet dat hij ook op meisjes viel
  Marina antwoordde: god moet ik mijn excuses aanbieden? moeilijk te zeggen wat er precies gebeurd is. ben het nog aan het uitzoeken.
  Sylvie antwoordde: kan geen kwaad, ik bedoel nico heeft het wel gedaan, jullie deden het niet anaal toch? daar was ze bang voor
  Marina reageerde niet, schreef in plaats daarvan een reeks uitgebreide berichten aan Nico in haar hoofd terwijl ze eieren, toast en koffie maakte voor zichzelf. Ze at staand in de keuken en keek uit het raam de achtertuin in.
  Na de afwas stuurde ze hem een bericht:
  hey! gisternacht was fijn :) wil je graag nog eens zien
  misschien een keer koffie drinken, of wandelen, ontbijten, wat dan ook
  Het was zaterdag, en hoewel de ochtend grotendeels voorbij was leek de hoeveelheid tijd die zich voor haar uitstrekte bijna obsceen. Ze probeerde te lezen, ruimde haar kamer op en maakte in het felle zonlicht een wandeling over stoepen vol bladeren. Toen ze terugkwam, had ze een gemiste oproep van Sylvie, en toen ze haar terugbelde zei Sylvie dat Perrin niet boos meer was, en had ze morgenochtend tijd om te brunchen?
  Dus dat zat wel goed. Nadat ze restjes voor zichzelf had opgewarmd, sms’te Nico haar terug:
  hey! sorry voor de vertraging lol
  je komt mee brunchen mrgn he? mt perrin? sylvie zei t. aub gaat er ook zijn
  blijkbaar was per superboos lol. maar alles is weer god nu
  goed
  kunnen we daarna wandelen / praten
  Marina’s voelde tintelingen in haar buik.
  Ze dacht terug aan hoe makkelijk het was geweest om hem aan te raken.
  Ze antwoordde ja graag en zette haar telefoon uit. De rest van de dag dacht ze helemaal niet aan hem toen ze haar kleren uit koffers haalden en ze in de kledingkast legde. Een paar uur later zette ze haar telefoon weer aan, alleen om de foto’s te bekijken.
  Ze staarde ernaar, leerde de hoeken die haar ledematen aannamen uit haar hoofd. Haar gezichtsuitdrukking balanceerde tussen uitdagend en ontvankelijk; de halve glimlach op een paar van de foto’s. Ze herinnerde zich dat Nico dezelfde gezichtsuitdrukking had toen hij haar aankeek over de camera.
  Later keek ze, tijdens het wassen van haar gezicht, op van de wastafel en staarde naar haar reflectie in het felle licht van de badkamer, en bleef staren tot de zeep in haar ogen kwam.

Eddie Azulay studeerde writing for performance aan de HKU. Hen schrijft en vertaalt toneel en poëzie van het Engels naar het Nederlands.