‘So, how was your first day?’
  Ze schoof op de barkruk naast me. Het was één van de meiden waar ik een beetje verlegen van was geworden toen ze in de kleedkamer haar trui uit trok en vervolgens haar make- up begon te doen zonder eerst haar borsten te bedekken. Ik deed mijn best om dat normaal te vinden.
  My first day. Dat die vraag in verleden tijd gesteld kon worden. Zo lang had die vraag in de toekomst gelegen; een enorm obstakel waar ik amper voorbij kon kijken. Ik blijf de tijd onderschatten; het walst overal overheen.
  ‘My first day, it was … good. It was just … I don’t know, maybe I expected something else, well I didn’t really expect anything. It was just not that special, I guess. I’m surprised that it’s just sex you know. It’s just sex.’
  Ze boog voorover over de bar en trok ergens een rietje vandaan. Ze duwde het rietje tussen de ijsblokken door en zei: ‘It’s work.’
  ‘I don’t know, is it? It’s sex. I mean: yes, you get money in return. But does it really make a difference? It keeps being sex.’
  Ze roerde met het rietje, de ijsblokken tikten tegen het glas.
  ‘If you compare it to a normal bar …’ begon ik.
  ‘I don’t go fuck in a normal bar,’ onderbrak ze me. Ze keek een beetje verveeld voor zich uit en zoog aan het rietje.
  ‘I guess it doesn’t have to be so different. You could talk to someone, have a connection and end up sleeping with them.’
  Ze wenkt naar de barvrouw: ‘Jane, can you get me some more wodka?’ vraagt ze. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Otherwise I won’t make it through the last hour.’ Ik haak de naalden van mijn hakken achter de metalen ring van de barstoel terwijl Jane een scheut drank aan het glas toevoegt.
  ‘But maybe I would be more picky in a normal bar,’ probeer ik weer. ‘I guess it means something else to have a connection in a normal bar. But I’m not sure why.’
  Ze schuift van de kruk. Het is zo’n plotse beweging dat ik meteen stil val. Is dit een reactie op wat ik heb gezegd? Mijn lichaam bevriest en alle woorden die ik heb laten stromen schieten opnieuw voorbij. Ik had hardop zitten denken, alsof ik wist wie er tegenover me zat. Ze trekt de zoom van haar rokje naar beneden, steekt haar hand uit, omklemt de rand van het glas, het rietje vastgezet door twee vingers. ‘The money: that’s the difference. It’s a big difference,’ zegt ze en loopt bij me weg.

**

  Rond kwart over vijf ging ik het kantoor van Pierre binnen en hij schoof me een bon toe over het bureaublad, waarop keurig was bijgehouden hoeveel seks ik die avond had gehad. Hij tikte op een rekenmachine, somde bedragen bij elkaar op en telde mee in het Frans. ‘Cent, deux cent, cinquante, cinquante …’ Hij trok een rood kistje open en telde nogmaals mee terwijl hij briefjes voor mijn neus opstapelden. Daar lag een stapeltje seks, uitgedrukt in geld. Er ging een tinteling door me heen, ik ging rechter op zitten en ik nam het geld aan met een lach. Het deed me iets; ik voelde er iets bij. Het was een waardeoordeel, en ik trok het me aan.

**

  ‘It’s work,’ had ze gezegd en ze had gelijk. Een daad voor geld, dat noemden we werk; dat was het woord om het mee te benoemen, maar een woord is zelden een eindpunt. Seks en geld; in het kort is het werk, maar ik was benieuwd naar de details van die samenkomst. Ik wou ze samenbrengen in een erlenmeyer om te zien of ze zich zouden laten mengen, elkaar af zouden stoten, neerslaan of exploderen. Maar seks en geld waren geen stofjes die geobserveerd konden worden vanachter een veiligheidsbril. Ik kon niks blootleggen over de aard van seks, de aard van geld en ook niks over de aard van de relatie tussen de twee. Er was een derde component die het experiment beïnvloedde; ikzelf. Mijn bevindingen konden enkel iets zeggen over een driehoeksverhouding: geld, seks en ik.

**

Ik rekende op rijke mannen. Hele rijke mannen. Ik kon me niet voorstellen dat iemand het beetje geld dat hij heeft zou uitgeven aan het bezoeken van een sekswerker. Hoe minder geld iemand heeft, hoe meer geld begint te lijken op vrijheid. Geld uitgeven is het inleveren van mogelijkheden; keuzes die niet langer gemaakt kunnen worden, niet langer betaald kunnen worden.
  Ik heb een ober, een conciërge en een postbode ontmoet. Als zij een kwart van hun maandloon over de balie schuiven om met mij naar boven te gaan, vecht ik tegen het schuldgevoel door tegen mezelf te herhalen: blijkbaar is dit het waard, blijkbaar is dit het waard. Het is niet aan mij om te bepalen waar zij hun geld aan uit zouden moeten geven. Waarde is subjectief, maar ik blijf twijfelen of een klant beter af is nadat hij zijn geld heeft verwisseld voor een uurtje met mij. Wie zegt dat zijn waarde-oordeel betrouwbaar is? Wie zegt dat zijn waarde-oordeel het beste met hem voor heeft?

**

Marion zit achter de balie, omringd door een naar mango geurende walm. Ze blaast een rookwolk uit als ik vraag: ‘Vertel jij de klanten eigenlijk de prijzen wanneer ze binnenkomen?’
  ‘Nee natuurlijk niet,’ zegt Marion. ‘Als ik dat zeg, zijn ze zo weer weg. Maar met wat alcohol in hun bloed, hun piemel omhoog en als jij het zegt met een lieve lach…’
  ‘Dan denken ze er anders over?’ vul ik hoopvol aan.
  ‘Dan denken ze helemaal niet meer,’ zegt Marion.

**

  Ik vind mensen met geld meteen een beetje irritant. Ik erger me dood aan het gemak waarmee zij de briefjes over de balie schuiven, met hetzelfde gemak als waarmee ik een espresso bestel. Seks met mij is toch wel meer waard dan een kopje koffie?

**

  Op de hoek van de bar zit een lange jongen in elkaar gezakt, alsof hij door zijn lengte geen zicht meer heeft op zijn lichaam. Hij voelt zich niet aangesproken door de spiegels die ons omringen. Hij merkt me op en zijn blik versterkt het effect van de spiegels. Het doet me rechter op zitten, mijn bewegingen vertragen, mijn bovenlip ontspant. Ik voel de gloss op mijn lippen. Ik voel mijn krullen langs mijn blote schouders. Ik wijs met de neus van mijn schoen, draai een kleine cirkel in de lucht. Naarmate mijn controle toe neemt, neemt de zijne af. Hij zakt verder in één, laat zijn kaak rusten.
  Me sexy voelen is niet veel meer dan dit: controle hebben over hem. Ik glij van de barkruk en God, wat ben ik blij met die hoge hakken. Het laat me anders lopen. Elke stap is een spanningsboog.

**

  Natuurlijk mag ik nee zeggen, anders was het gedwongen seks. Maar de mogelijkheid om nee te zeggen biedt niet iedereen evenveel vrijheid. Het afwijzen van een klant zal voor mij niet resulteren in een karig gevulde koelkast of een paniekaanval wanneer mijn huur wordt afgeschreven.
  Wat als ik het geld hard nodig zou hebben? Wat als ik iets reëels op het spel zet door het bedrag dat een klant biedt af te wijzen? Dan zou geld macht over mij hebben, dan zou geld me kunnen dwingen tot seks, en niet alleen tot seks. Armoede jaagt mensen over talloze grenzen.
  En al heb ik het niet nodig; geld is me iets waard. Soms komt een klant met een wens die ik niet wil vervullen en volgt er een onderhandeling.
  ‘Voor vijftig euro?’
  ‘Nee sorry ik doe dat niet.’
  ‘Voor honderd?’
Ik schud nee.
  ‘Tweehonderd?’
Ik lach naar hem.
  ‘Driehonderd?’
Alsof ik achter een marktkraam sta en iemand een bod uitbrengt op het shirt dat ik draag. Ik kan wel zeggen: ‘Sorry meneer, dat is niet te koop,’ maar hoe belangrijk is dat shirt voor me?

**

  ‘Leuk je te ontmoeten Laila. Al is dat natuurlijk niet je echte naam,’ zegt de lange jongen wanneer hij mijn hand loslaat.
  ‘Mijn echte naam … ja. In deze setting,’ ik draai met mijn vingers in de lucht, ‘is dit wel mijn echte naam.’
  Hij pakt een bierviltje op en probeert het vlug rond te draaien maar het karton glipt uit zijn vingers. ‘Maar daarbuiten heet je anders. Daarbuiten ben je jezelf. Hier ben je nep. Alles is hier nep.’
  Ik geloof niet zo in ‘jezelf zijn’, en als het wel bestaat dan is ‘de zelf’ flexibel, buigbaar. Ik word een versie van mezelf afhankelijk van de context waar ik me in bevind en wat ik binnen die context wil bereiken. Hoe gaan we bepalen welke versie echt is en welke nep? Ja, ik gedraag me op mijn werk anders dan buiten mijn werk; zoals ik me in elke context anders gedraag. Wie ik ben zonder context? Geen idee, probeer dat eens te achterhalen.
  Hij tikt met het bierviltje op het gelakte hout. ‘Wat maakt het dan zo nep?’ vraag ik.
  ‘Jij stapt niet op mij af omdat je mij leuk vindt of interessant ofzo. Jij wil gewoon geld. En dat begrijp ik hoor. Ik respecteer het. Dit is jouw werk.’
  Ik vind mensen die werken in Sales ook moeilijk te vertrouwen. Hij ziet mijn geflirt als een verkoopstrategie en hij trapt er niet zomaar in. Ik doe alsof ik seks met hem wil, ik doe alsof dat het einddoel is, maar het is een leugen; ik krijg er iets voor terug.
  Is seks niet altijd een middel tot iets anders? Gedreven door beloningen als plezier, genot, dom-tijdverdrijf, zelfvertrouwen, verbinding, een goed verhaal, sociale status, macht of, ik noem maar iets, een kind.
  Is het ineens onoprecht zodra we aan dat rijtje het woord ‘geld’ toevoegen?
  ‘Lieve Jane, kun jij een cocktail aan deze jongedame geven.’ Hij draait zich naar mij toe en zegt: ‘Ik weet dat jij ook geld verdient aan de drankjes. Zo ben ik dan ook wel weer. Ik respecteer je tijd. Jij zit hier ook niet voor de lol.’
  ‘Misschien zit ik hier wel voor de lol,’ daag ik hem uit.
  ‘Kijk, je hoeft dit spelletje niet met mij te spelen. Ik kom hier al jaren en ik weet hoe het hier gaat. Ik hoef het niet.’
  ‘Waarom sta je er niet voor open dat het eventueel anders is? Je kan me ook gewoon vragen waarom ik hier zit in plaats alles in te vullen.’
  Zijn ogen lichten op en ontmoeten de mijne voor het eerst met overtuiging. ‘Kijk! Dit vind ik nou leuk! Je zegt gewoon wat je denkt en niet wat je denkt dat ik wil horen,’ zegt hij. Ik heb wel vaker klanten die het leuk vinden als ik een beetje ‘pit’ heb. Ze houden niet van die ‘pleasers’, dus dan ben ik geen pleaser, om hen te pleasen. Hij vervolgt: ‘En je hebt gelijk ook: ik moet het gewoon vragen. Waarom ben je hier? Vertel!’
  ‘Ik was benieuwd hoe het zou zijn, ik ontmoet graag nieuwe mensen, ik vind seks en intimiteit interressant en ik dacht dat ik er wel goed in zou zijn.’
  ‘En ook wel een beetje voor het geld, niet?’
Ik kan wel stellig volhouden dat het niet waar is, dat geld geen enkele rol speelt in mijn motivatie. De enige manier waarop ik dat zou kunnen bewijzen is door het geld terug te geven en te zeggen: ‘zie je? De overige beloningen zijn voldoende. Ik doe dit wel voor de lol!’ Ik heb het geld nog nooit teruggegeven. Dus wie hou ik voor de gek? Het geld speelt een rol, maar wat voor een rol?

**

  Als mijn ouders zeggen dat ik ben aangekomen of afgevallen. Als ze zeggen dat mijn kleding me leuk staat of dat mijn haar de vorige keer mooier zat. Dat maakt me verdrietig en een beetje angstig. Ik wil niet dat mijn uiterlijk een rol speelt in de mate waarin ze van me houden. Liever wil ik dat ze mijn uiterlijk niet opmerken, er volledig blind voor zijn.
  Als mijn ouders vragen of ik me wel eens ‘het middelste kind’ voel, waarmee ze bedoelen of ik me vergeten voel, te weinig aandacht krijg. Als ze me vragen wanneer ze op bezoek mogen komen en eraan toevoegen dat ze mijn zusjes zoveel vaker zien dan mij. Ik kan het niet laten om te denken: jullie willen mij niet zien, jullie willen goede ouders zijn.

**

  Hoe kan er nog intimiteit ontstaan, als ik allang heb besloten dat het niet mogelijk is?

**

  Toen ik mijn moeder vertelde over sekswerk, omdat een vriendin van mij hier zogenaamd mee bezig was en ik er aan toevoegde: ‘misschien zou ik dat ook wel willen proberen,’ was haar eerste reactie: ‘Dat is toch niks voor jou! Voor dat soort werk moet je heel sociaal zijn; met iedereen een praatje kunnen maken. En je moet sterk in je schoenen staan; voor jezelf op kunnen komen.’
  Ah, daar is de dochter die ik ben.

**

  Zelfs in mijn meest intieme contacten heb ik het gevoel dat we altijd een beetje langs elkaar heen blijven praten. Dat de momenten waarop we dezelfde taal spreken tijdelijk zijn en dat die taal soms ontzettend ver te zoeken is.

**

  Soms twijfel ik of het niet mijn eigen behoefte aan contact is die ik met dit werk probeer te vervullen.

**

  Het samenkomen van twee mensen krijgt altijd een unieke vorm, zo ook bij een klant en ik. Geld speelt een rol in die vormgeving. Geld tekent kaders om de relatie. De klant betaalt, de contouren zijn zichtbaar, brengen rust. Al mijn aandacht gaat uit naar de ander; naar wat de ander wil en hoe ik die wens kan vervullen binnen mijn grenzen. Ik kan me laten gaan, beschermt door de veiligheid van de kaders. Ik durf me volledig te geven, in het besef dat er een einde zit aan het geven. Ik ben helemaal van hem, voor zolang de afspraak mag duren.

**

  Ik heb een klant die getrouwd is geweest met een meisje dat hij ontmoet heeft in dezelfde club. Een klant heeft me aangeboden in zijn huis te komen wonen; het was immers nogal leeg nu zijn vrouw en zoon bij hem weg waren. Ik heb een man ontmoet die vroeg of ik de kerstdagen met hem door wilde brengen. Ik heb mijn telefoonnummer gegeven. Ik heb afgesproken met mannen buiten de club - voor geld - maar toch was het anders. Ik ben bij mannen thuis geweest. Ik heb fotoalbums doorgebladerd. Ik heb hun kinderen ontmoet. Ik heb de huissleutel van één van mijn klanten omdat hij het leuk vind als ik voor hem heb gekookt als hij thuiskomt van werk. Ik ben een beetje verliefd geweest op een man. We stuurden elkaar elke avond: droomzacht. Hij wou niet langer voor geld afspreken, hij wou naar de volgende stap. Bestaat Laila wel zonder het geld? Ik wist het niet, dus ik kapte het af.
  Ik heb een klant die ik nu al zes maanden zie en we hebben een routine. Hij is er om negen uur, elke week, we drinken één drankje, naast elkaar aan de bar. Hij knelt mijn knieën tegen elkaar tussen zijn benen. We gaan een uurtje naar boven en de seks is elke week exact hetzelfde. Ik probeer soms iets nieuws te doen, maar hij gaat er nooit in mee. Hij vind het fijn; onze routine. Ik word er onrustig van; dat we iets hebben opgebouwd. Wat betekent dat? Hoelang blijven we dat doen? Wat hoopt hij dat het wordt? Wat hoop ik dat het wordt? Hoelang kan het binnen de kaders blijven?

**

  Soms heb ik vrede met de afstand die er tussen mij en anderen bestaat. Soms is het fijn dat ik voor mijn ouders een dochter ben. Het brengt rust dat zij een beeld van mij hebben, dat zij mij een rol toewerpen waarvan ik weet hoe ik deze moet spelen. Voor mijn ouders ben ik hun dochter en ik weet wie zij is. Ook het geld werpt mij een rol toe; Laila. Voor mijn klanten ben ik Laila en wie Laila is, is afhankelijk van wat de klant wenst dat zij is.
  Als een ander echt zijn best doet om mij volledig te zien is er zoveel vrijheid om te zijn, dat ik niet langer weet wie ik ben.

**

  Al is het ontzettend kostbaar om de ander van dichtbij te mogen zien, ik voel me waardeloos als de ander er niet naar verlangd om mij van dichtbij te zien. Het geld neemt dat waardeloze gevoel weg.
  Het is heerlijk om niets van een ander te verwachten. Ik verlang er nooit naar dat een klant mij zal zien, als dit toch gebeurt, dan is dat heel intiem; een groot cadeau.
  Vaker is het de klant die veel van zichzelf laat zien. Ook dat is heel intiem en het lukt me om het als een groot cadeau te ontvangen; te luisteren, te begrijpen, zacht te zijn, een beetje van hem te houden, ondanks. Ondanks alles wat ik niet leuk aan hem vind. En met houden van bedoel ik niet iets heel diepzinnigs. Ik bedoel een soort erkenning en waardering van iemand zijn menselijkheid.

**

  Achteraf lagen we om elkaar heen gewikkeld en af en toe probeerde ik nog dichter tegen hem aan te kruipen. ‘Één ding wat beter zou kunnen,’ zei hij. ‘Als dit bij mij thuis was geweest. Ik woon op de achttiende verdieping, mijn bed staat tegen het raam, je kan de hele stad zien.’
  ‘Dat klinkt heel mooi,’ zei ik zacht. Ik liet mijn vingers over zijn borst dwalen, maakte draaikolkjes van de blonde haren die daar groeiden.
  Hij vouwde zijn vinger over mijn oor. ‘Mag ik nu je echte naam weten?’
  Ik kuste zijn nek, één, twee, drie keer en toen werd ik onderbroken door het luide gerinkel van de intercom. Het uur was voorbij.




Saïda Ragas is illustrator, kunstenaar en danser. Haar werk is gebaseerd op haar idealistische, seks-positieve en feministische ideeën. Middels speels en kleurrijk beeld deelt ze persoonlijke ervaringen, maatschappelijke voetnoten en droombeelden.