We liepen de Beethovenstraat in, nadat Janek bij een avondwinkel een paar zakken chips had gehaald. De stad was nog steeds bezaaid met de gekleurde stukjes confetti van Pride. Het maakte de straat onheilspellend, alsof we in een scène zaten waarbij we straks in elkaar zouden worden geslagen of vermoord. Een proloog van CSI waar na een cameraflits van de lijkschouwer de kijker werd blootgesteld aan twee verminkte lichamen. De kijker had ons de schuld gegeven voor wat ons was overkomen en zich stevig uitgelaten over ons harde, dronken gelach. Dit zou hen nooit overkomen. Wij waren gemakkelijke slachtoffers.
   Bij de voordeur van het appartement van Janek draaide hij zich nog even naar me om. Heel kort, alsof hij nadacht of hij niets was vergeten. Hij voelde in zijn zak en leek gerustgesteld. Even overwoog ik om zijn hand te pakken en de leiding te nemen, maar bij het zien van de steile trap leek me dit eerder onveilig dan romantisch. We moesten bijna op handen en voeten omhoog kruipen, alsof we nog een halfslachtige poging deden om aan onze moordenaar te ontsnappen.

Het eerste dat me opviel aan het appartement was het gebrek aan ruimte. Ieder stuk muur, elke hoek van de kamer was door Janek zorgvuldig van planten, bijzettafels en boekenkasten voorzien. Het was onmogelijk om vast te stellen welke kleur de muren oorspronkelijk hadden. Door het zeer lage plafond kreeg ik het vermoeden dat dit een oud appartement was. Ik stelde me voor dat in het begin van de vorige eeuw hier nog een gezin met dertien kinderen had gewoond. Er stond geen televisie in het appartement waardoor de bank naar de ramen, die op de straat uitkeken, gericht stond. De keuken zat aan de woonkamer vast en door een kleine eettafel werd de suggestie gewekt dat er zelden mensen over de vloer kwamen.
   Ik keek naar Janek terwijl hij zijn koelkast opentrok. Ik wist zeker dat hij nooit thuis at. Naast een Spa Rood, een zakje wortels en een fles witte wijn, was er niets uit de koelkast te halen. Hij nam plaats op de bank en deed het raam wat open. Het straatrumoer gleed het appartement binnen. Op de tafel voor de bank lagen twee lichtgele, verbogen paperbacks. Een was van Jean Genet, de ander van Hervé Guibert. Ze waren allebei voorzien van een legio aan felgekleurde post-its die er aan de zijkant uit staken.
   Ik pakte Journal du voleur op en deed alsof ik de openingspagina las. Geen woord Frans bleef plakken.
   ‘Alsjeblieft,’ Janek reikte me een glas witte wijn aan en ik kwam naast hem zitten. ‘Wat was je aan het lezen?’
   ‘Dit,’ ik gaf hem de paperback van Genet aan. ‘Je bent er druk mee bezig, zie ik.’
   Hij draaide het boek even om: ‘Ik wil een stuk gaan schrijven over de overeenkomst tussen die twee schrijvers, Guibert en Genet, voor De Nederlandse Boekengids,’ hij legde het boek weer op tafel, ‘maar ik kom er niet helemaal uit. De laatste keer dat ik zoiets ondernam was op de Rietveld, en dat is inmiddels ook honderd jaar geleden. Ze verwachten er wat van.’ Hij nam een slok van zijn wijn.
   Ik vroeg me af wat voor soort student Janek was geweest, hoe hij zich door de eindeloze gangen van het gebouw had bewogen, met wie van zijn jaar hij naar bed was geweest en over wie hij het meest roddelde. Was er veel over hem gepraat?
   Ik draaide me naar hem toe. ‘Ben je weleens met een studiegenoot naar bed geweest?’
   ‘Ik heb weleens iemand thuis uitgenodigd, maar dat gebeurde niet vaak. Het leverde nogal wat gedoe op, vooral tijdens borrels of evaluaties.’
   ‘En? Wie was het?’
Ik voelde me een kind door mijn enthousiasme. Mijn vermoeidheid maakte plaats voor een soort drang naar avontuur, om me actief te gaan nestelen en bemoeien met de verhalen van Janek.
   ‘Vincent, van Beeld en Taal!’
Hij moest erom lachen, alsof deze bekentenis een hoop zei over zijn smaak in mannen.
   ‘We hielden elkaar al een poosje in de gaten,’ ging hij verder, ‘en tijdens de kerst was ik alleen op mijn afdeling. Iedereen was naar huis om hun familie te bezoeken, maar ik zie de feestdagen altijd als kans om extra werk te maken. Hij kennelijk ook, want tijdens sluitingstijd kwamen we elkaar tegen bij de kluisjes. Nou ja, wat zeg je dan? Ditjes, datjes. Je draait om elkaar heen en dan stelt iemand voor om nog wat te gaan drinken, maar alles op en rond Zuid is duur, dus je stelt voor om naar huis toe te gaan.’
   ‘Hoe zag ‘ie eruit,’ lachte ik, ‘paint me a picture!’
   ‘Weet je wie Elliot Gould is? Misschien heb je The Long Goodbye gezien, van Altman, daar speelt hij in. Grote lippen, alsof z’n moeder te veel eraan heeft getrokken toen hij jong was. Vincent leek enorm op hem! Hij was veel te knap om daar alleen een beetje aan zijn pik te trekken.’
   Janek schonk zichzelf en mij nog meer wijn bij. Daarna deed hij zijn schoenen uit en kroop op de bank. Met zijn linkerhand hield hij de leuning vast, terwijl hij wild gebaarde met zijn rechterhand.
   ‘Ik deed een voorstel om hiernaartoe te gaan, mijn appartement is een kwartiertje met de tram. We wisten allebei wat we gingen doen. Ik wilde hem eigenlijk aftrekken onderweg naar huis, maar het was veel te druk, dus ik wist mezelf te beheersen. Ik had ook honger, wat niet helpt om geil te blijven. Eenmaal thuis bestelden we wat eten, maar niet te zwaar. Je wilt niet uitbuiken door een bord pasta voor de seks. Het werd sushi. Daarna heb ik hem gepijpt. Er zat zo’n curve in zijn lul, dus bonkte ‘ie steeds tegen mijn gehemelte aan.’
   ‘Zeg maar ho,’ zei ik, terwijl ik een afmeting maakte met mijn handen, waardoor Janek moest lachen.
   ‘Ik stuurde ‘m naar mijn slaapkamer, zodat ik me nog even kon opfrissen. Daarna haalde ik de poppers uit de koelkast, haalde ik even een washandje over alles en we waren good to go. En, weet je wat hij zei, nadat we seks hadden gehad? Ik kan zien dat je kaal wordt wanneer je me pijpt!’
   Mijn slok wijn schoot bijna terug het glas in. ‘Je lult!’
   ‘Nee, hij zei het echt! En niet eens op een lachende manier, maar eerder alsof hij mij een soort dienst had verleend. Totaal Frits van Egters coded! Ik had ‘m er direct uit moeten schoppen, eigenlijk. Maar ja, het was kerst en de seks was goed.’
   Janek wees naar de keuken. ‘Ik heb nog liggen, als je wilt proberen. Poppers, bedoel ik.’

Ergens had ik nog steeds het idee dat, zolang ik niet actief dacht over dat we zouden gaan zoenen, er ook niets zou gebeuren. Ik wilde de mogelijkheid wegstoppen en laten verdwijnen, zoals ik vroeger de lakens van mijn bed over me heen trok wanneer ik ruzie had met mijn ouders. Maar mijn beslissing zat voor me en hij schonk zijn glas nog voor de laatste keer in. De fles was leeg en de eindstreep van de avond werd zichtbaar. Wanneer mijn glas leeg was, zouden we naar de slaapkamer gaan.
   Ik kon nog weggaan. Waarschijnlijk reden er nog genoeg Ubers naar Oost, maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik de brocante borden van mijn moeder zag. Ze had gevraagd of ik wat oude exemplaren wilden opbergen in het tuinhuisje, maar toen ik ernaartoe liep, liet ik er een uit mijn handen vallen. Het leek me toen logisch om gelijk alles uit mijn handen te laten vallen, gezien ze toch niet meer zouden worden gebruikt. Ik ging ervan uit dat zijn moeder het wel begreep. Tot laat in de avond moest ik onder haar toeziend oog keramiekscherven oprapen uit het gras.

Het donkergroene flesje stond voor me op de bijzettafel. Het had een feestelijke uitstraling door de grootte ervan, en doordat het voor het einde van de avond was bewaard. Een shampooflesje, daaraan deed het me denken. Zo’n tester om thuis het gevoel van een kappersbezoek te herbeleven. Ook dit verdween gemakkelijk in de tas of in de broekzak. Het label was het enige dat de aandacht trok, twee schorpioenen die allebei een diamant vasthielden in hun scharen. De ene geel, de ander zwart. Bracht Janek dit na afloop naar de glasbak of verdween het bij het vuilnis? Hij zette zijn wijnglas neer en pakte het flesje van de tafel. Mijn vrienden en ik waren veel te braaf waren geweest tijdens het studeren en erna. We vlogen nooit uit de bocht, dronken zelden iets te veel, zochten de grens niet op.

Ik dacht aan mijn suggesties aan het einde van verschillende avonden, om tijdens het volgende feestje MDMA of pep te gebruiken. Ondanks het aanvankelijke enthousiasme van mijn vrienden, kwam er vaak niets van terecht. Hadden zij ook ouders met een aangeleerde angst voor exces? Ik voelde hoe Janek langzaam naar me toeschoof op de bank. Hij liet zijn hand rusten op mijn bovenbeen. Het parfum dat hij op had was in zijn kleding getrokken en rook zwak, alsof het vanuit een andere kamer kwam. Ik keek naar hem en kreeg het gevoel een belangrijk signaal te hebben gemist, waarop ik zijn lippen in mijn nek voelde glijden. Ik werd door de zachtheid ervan overvallen, alsof mijn lichaam geen herinneringen vasthield.

Het bed was gevuld met meerdere kussens. De kamer was spartaans ingericht, met slechts een nachtkastje en een grote lamp aan het plafond. Het was niet helemaal duidelijk waar Janek zijn kleding ophing. De warmte van het bed maakte me ontvankelijk voor slaap en aanraking.
   Ik rook zweet in de kussens, een ander parfum. Wie was er gisteren langs geweest? Maakt het uit? Janek boog zich over me heen.
   Ik moest op zijn buik gaan liggen, fluisterde hij, dan kwam het vanzelf. Ik deed wat van me gevraagd werd, draaide me om en schoof mijn onderlichaam omhoog. De muffige geur van zweet kroop over mijn gezicht. Ik zag hoe Janek het nachtkastje opdeed en daaruit glijmiddel pakte. Ik voelde een harde warmte tegen mijn kont drukken. Janek had zijn onderbroek nog aan.

Er gleden twee warme handen over mijn onderlichaam, en ik voelde zijn stoppels schuren over mijn linkerbil. Deze positie vond ik het meest aangenaam, niet in staat om de regie te nemen. Ik was overgeleverd aan de behoeftes van Janek, die zich weer over me heen boog. Ditmaal fluisterde hij niets meer, maar hield slechts het flesje voor mijn neus. De dop was eraf gedraaid, en Janek hield met zijn duim de dampen tegen. Ik boog licht naar de fles toe en snoof er stevig aan. Eerst voelde ik niets, maar binnen een paar seconden voelde ik een warmte langzaam door mijn lichaam glijden, een zon die in de oceaan zakt. Mijn spieren zonken weg in het matras en de kussens. De hitte sloeg door me heen en ik voelde hoe mijn lichaam een tulp werd in een kas, zich openend onder synthetisch licht.

Janek spreidde mijn kont en ik schrok even van het koude glijmiddel. Met korte halen werd de gelei uitgesmeerd. Een paar vingers schoven voorzichtig naar binnen. Janek leunde achterover, deed zijn onderbroek uit. Er volgde een golf van spanning en ontlading. Hij werd zelfverzekerder, alsof hij een product uit de supermarkt stal. Ik voelde mijn spieren het werk neerleggen. De hitte sloeg om me heen, de brand was niet meer te blussen en alles wat ik kon aanraken werd vormloos, teruggebracht naar hun oorsprong: zacht of hard, koud of warm. De vingers gleden uit me en ik voelde hoe handen mijn kont stevig vastgrepen.

Vanaf het moment dat Janek zich er volledig inschoof, verdween ik in zee. Het licht had de vissen van de oppervlakte weggejaagd en zeemonsters, afstotelijke en buitenaardse gedrochten uit de diepte, vrij spel over mijn lichaam gegeven. Zijn vingers waren tentakels die zich overal bevonden en zich om mijn schouders en armen wikkelden en me naar hem toe trokken, mijn resterende openingen zochten, aan de haal gingen met mijn mond en lippen, om het diepzeeslijk dat zich gedurende de dag op zijn huid en onder zijn nagels had genesteld tegen mijn huig te schrapen, steeds verder en dieper, tot ik kokhalzend het water, dat gelijktijdig naar binnen stroomde, in korte spasmen uitproestte.
   Het onderlichaam van Janek was een golf die met geweld tegen de verharde brekers sloeg, om te zien hoe ver hij kon gaan, hoe diep hij me verder kon uitrekken en wat hij vanuit mijn binnenland kon meenemen. Ik kon me niet tegen al het water verweren, werd constant kopje-onder gehouden en, als ik naar boven wilde trappelen om me tegen de aanhoudende deining te verdedigen, sloeg de volgende golf alweer over me heen.

Ik ging verdrinken. Ik ging verdrinken en het enige waaraan ik kon denken was een discussie die ik met vrienden had gevoerd over wat de meest aangename manier was om dood te gaan. Een paar vrienden hadden zich opgehangen, sommige hadden zich voor de trein geworpen, maar de meest aangename manier, zo concludeerden we, was verdrinken. Een ondramatische, stille gebeurtenis. Het water dat het lichaam met een hoge snelheid binnenkwam en door het spartelen alleen vermoeider en vermoeider werd. De longen liepen vol en het tekort aan zuurstof resulteerde in hallucinaties. Het was allemaal binnen een paar minuten afgelopen.

Janek dreef ruw het tempo op. De zee brak volledig open, de bodem kwam steeds dichter naar me toe. Het laatste beetje warmte verdween uit mijn borst, en ik voelde hoe zijn lichaam over mij heen hing, rustiger werd, en zich plakkerig aan me vasthield, als zand aan natte benen. Met het laatste beetje kracht dat ik nog had, zette ik me van de bodem af en drukte het gewicht van me af. Er werd wat tegen me gefluisterd, maar ik kon niet verstaan wat er werd gezegd. Ik voelde hoe het water van me afgleed. Een gewicht dat naast me neerviel.
   Daarna werd het stil. Janek bewoog niet meer, maar ademde kort en luid. De zee werd weer rustig, de golven slonken terug de zee in. Ik draaide op mijn rug en keek naar de witgele, strakgetrokken lucht. In de verte kon ik de kust horen waar ik naartoe dreef, terug naar de bewoonde wereld, naar het geroezemoes van de straat. Een druk op mijn onderbuik zwol aan en ik liet een zachte scheet. Het laatste beetje ziltig water sputterde uit mijn lichaam. Er kwam geen mond-op-mond aan te pas.